Η μέθη του κ. Ερντογάν και η αλαζονεία της εξουσίας: Ένα άρθρο του Αλέξη Παπαχελά‏

Οσοι ασχολούνται διεθνώς με την Τουρκία συμφωνούσαν τα τελευταία δύο χρόνια σε ένα και μόνο πράγμα: πως ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πάσχει από σύνδρομο μεγάλης αλαζονείας. Η συμπεριφορά του στη διεθνή σκηνή ήταν οριακή. Προσέβαλε ξένους ηγέτες, μιλούσε απαξιωτικά για μεγάλες δυνάμεις και γενικώς φερόταν με τρόπο σχεδόν παράξενο. Από μία άποψη είναι, βεβαίως, λογικό. Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που πήρα συνέντευξη από τον κ. Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη και τα γραφεία του κόμματος στεγάζονταν σε μία εργατική πολυκατοικία. Οταν τον ξανασυνάντησα ως πρωθυπουργό στα κομματικά γραφεία πάλι για συνέντευξη, νόμιζα ότι είχα εισέλθει σε κάποιο υπερπολυτελές ξενοδοχείο.

Η Τουρκία μπήκε στον δρόμο της υπερανάπτυξης επί Ερντογάν και για πρώτη φορά νιώθει σαν να είναι υπερδύναμη. Μπορεί να μην της έχει βγει καμία πρωτοβουλία στη γεωπολιτική σκακιέρα, αλλά σίγουρα έχει «μεθύσει» από την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική της ισχύ. Ο Τούρκος πρωθυπουργός κατάφερε να ξεδοντιάσει το βαθύ κεμαλικό κράτος, τον στρατό και το παλιό επιχειρηματικό κατεστημένο. Αντίπαλο πολιτικό δεν είχε έως σήμερα, καθώς η αντιπολίτευση ήταν διαλυμένη. Ολα αυτά μαζί προφανώς δημιούργησαν μια έντονη μέθη στον Τούρκο ηγέτη. Αυτό φάνηκε με τον πιο καθαρό τρόπο στις προχθεσινές του δηλώσεις. Μόνο κάποιος που δεν έχει επαφή με τη γήινη πραγματικότητα μπορεί να δηλώσει πως όποιος είναι εναντίον της απαγόρευσης του ακλοόλ είναι αλκοολικός ή να αποκαλέσει το twitter διαβολικό.

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει στην Τουρκία κατά το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Το πιθανότερο είναι πως οι διαδηλώσεις ήταν το ξέσπασμα της νεολαίας και της μεσαίας τάξης, που νιώθει απελπισμένη από την ηγεμονία του κ. Ερντογάν και φοβάται τα περαιτέρω σχέδιά του. Από την άλλη, ωστόσο, υπάρχουν πάντοτε οι ορδές της Ανατολίας, οι οποίες νιώθουν πολύ άνετα με τον αυταρχισμό και τις απόψεις του Τούρκου ηγέτη.

Ξέρω όμως ένα πράγμα. Ενας ηγέτης θέτει πάντοτε σε κίνδυνο την ισχύ του, όσο δυνατός και αν είναι, όταν η αλαζονεία του φτάνει στο ζενίθ και δεν κρύβεται.