Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος: O νέος παγκόσμιος πόλεμος!

Τονίζαμε δε ότι, μετά το 1914-1918, το 1929-1945 και τον Ψυχρό Πόλεμο, η νέα πλανητική σύγκρουση απλώνεται σε δέκα και πλέον χώρες, κινητοποιεί όλες τις μεγάλες δυνάμεις και τα δεκατέσσερα τελευταία χρόνια έχει πάνω από δύο εκατομμύρια θύματα. Επισημαίναμε, επίσης, ότι ο πόλεμος αυτός δεν θα έχει τέλος, γιατί αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Ο πρίγκιπας Φαϋζάλ, παππούς του ιδρυτή της Σαουδικής Αραβίας Ιμπν Σαούντ, ήταν αυτός που είχε πει: «Στην έρημο υπάρχουν δύο τύποι πολέμου: ο πολιτικός και ο θρησκευτικός. Στον πολιτικό μπορούν να βρεθούν συμβιβασμοί. Όχι όμως στον θρησκευτικό πόλεμο, όπου πρέπει να εξολοθρεύσουμε όλο τον κόσμο…». 

Γράφει ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος στην ΕΣΤΙΑ

Όσοι λοιπόν καταλαβαίνουν την πραγματικότητα όπως είναι και όχι όπως την φαντάζονται, γνωρίζουν ότι σήμερα ο θρησκευτικός χαρακτήρας της συγκρούσεως που από χρόνια ξεκίνησαν οι ισλαμιστές δεν επιτρέπει ούτε διαπραγματεύσεις, ούτε συμβιβασμούς, αλλά ούτε και συνύπαρξη.
Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι εντελώς μάταιο να ελπίζει κανείς ότι η σύγκρουση του αναπτυγμένου κόσμου με το Ισλάμ μπορεί να μην είναι μέχρι τελικής πτώσεως. Το Ισλάμ θέλει την μονιμοποίηση της συγκρούσεως με την Δύση, γι αυτό και προκαλεί μεταναστευτικά ρεύματα προς την Ευρώπη. Γνωρίζει ότι η Ευρώπη έχει δημογραφικά προβλήματα και τα αξιοποιεί για να στέλνει στις χώρες μας τους δολοφόνους του.
Από την άποψη αυτή, εξόχως ενδιαφέρουσα είναι μία μελέτη του Κύκλου Οικονομολόγων στην Γαλλία, στην οποία ο πρόεδρός του, καθηγητής Ζαν-Ξαβιέ Λορενζί, υπογραμμίζει ότι η δημογραφική κάμψη της Ευρώπης, σε συνδυασμό με τα μεταναστευτικά ρεύματα που προκαλεί το Ισλάμ, δημιουργούν στην γηραιά ήπειρο τις συνθήκες για μία μείζονα σύγκρουση. Την ίδια περίπου άποψη υποστηρίζει και ο Αμερικανός αναλυτής και συγγραφέας Μπρος Μπρόβερ, ο οποίος στο βιβλίο του «Την Ώρα που η Ευρώπη Κοιμάται» και υπότιτλο «Το Ισλάμ την καταστρέφει εκ των ένδον», τονίζει ότι «η δημογραφική κατάρρευση της γηραιάς ηπείρου έχει ήδη ανοίξει τις πόρτες της πτώσεώς της, όπως αυτό συνέβη και με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία».
Τις ίδιες ανησυχίες, απ’ ό,τι γνωρίζουμε, εκφράζουν και απόρρητες εκθέσεις του γαλλικού υπουργείου Εσωτερικών, στο οποίο έχουν θητεύσει ως υπουργοί τόσον ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Νικολά Σαρκοζύ, όσο και ο νυν πρωθυπουργός της χώρας κ. Μανουέλ Βαλς. Αναλυτικότερα, οι εκθέσεις αυτές τονίζουν χωρίς περιστροφές ότι η βαθμιαία ισλαμοποίηση νέων αραβο-μουσουλμάνων θα οδηγήσει σε προσχεδιασμένες αποσταθεροποιητικές ενέργειες, που στόχο θα έχουν την πρόκληση ανεξέλεγκτων καταστάσεων. Παρόμοιες καταστάσεις θα δημιουργηθούν επίσης στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ισπανία και το Βέλγιο –χώρες στις οποίες ο μουσουλμανικός πληθυσμός έχει διπλασιασθεί τα τριάντα τελευταία χρόνια.
Έτσι, στην γηραιά ήπειρο, από την μία πλευρά ο πληθυσμός της γηράσκει και χάνει δυνάμεις δημιουργίας και οραματισμού και, από την άλλη, ένα σημαντικό κομμάτι της εισαγόμενης νεολαίας υποκύπτει στις σειρήνες του θρησκευτικού φανατισμού. Ακόμα χειρότερα, η χρηματοοικονομική κρίση οδηγεί εκτός Ευρώπης και πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό, γεγονός που σταδιακά στερεί την γηραιά ήπειρο από καινοτομίες και τεχνικούς νεωτερισμούς –με την Ελλάδα, βέβαια, να κατέχει τα πρωτεία στο επίπεδο αυτό. Υπό αυτές τις συνθήκες, η γήρανση της Ευρώπης την απομακρύνει από την τεχνική πρόοδο, αυξάνει τις δαπάνες για ιατρική φροντίδα και κοινωνική προστασία και μειώνει την αποταμίευση.
Την ίδια στιγμή, γύρω από την Ευρώπη η κατάσταση γίνεται όλο και πιο εκρηκτική. Στην Μέση Ανατολή είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι οι ακραίες ισλαμικές οργανώσεις και το ISIS θα πιέζουν το Ισραήλ, με απώτερο σκοπό να το αναγκάσουν να χρησιμοποιήσει ατομικά όπλα. Για τους χυδαίους και κυριολεκτικά αδίστακτους ισλαμιστές, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμμία απολύτως αξία. Αυτό το βλέπει κανείς στην στρατηγική της Χαμάς στην Λωρίδα της Γάζας, αλλά και στην συνολική τρομοκρατική στρατηγική που χρησιμοποιούν οι ισλαμικές μαφίες, όπως για παράδειγμα οι κομμάντος αυτοκτονίας στο Παρίσι. 
Θα πρέπει δε να θεωρείται σίγουρο ότι θα επιδιώξουν και μία σύγκρουση ανάμεσα στην Ινδία και το Πακιστάν. Όσο το Ισλάμ βλέπει την Ασία να ανεβαίνει οικονομικά και να ενσωματώνεται στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, τόσο θα επιδιώκει την αποσταθεροποίηση των πιο ευάλωτων ασιατικών χωρών, στις οποίες όμως υπάρχει και ισχυρή ισλαμική παρουσία. Κατά κύριο λόγο θα επιχειρηθεί και η αξιοποίηση της αντιπαλότητος μεταξύ Κίνας και Ινδίας, αλλά και Κίνας-Αμερικής, με επίκεντρο την κυριαρχία στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Εν ολίγοις, η ισλαμική πανώλη θα επιδιώξει ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος να είναι αυτός των πολλών εστιών, γεγονός που θα τον καταστήσει και μακράς διάρκειας. Μία ιδιαιτερότητα του πολέμου αυτού θα είναι η μετωπική επίθεση μιας «ιδεοθρησκείας», του Ισλάμ εν προκειμένω, κατά του ευρωπαϊκού πολιτισμού, της χριστιανικής θρησκείας και των δυτικών αξιών. Στην ουσία, δηλαδή, θα επιβεβαιωθεί σε μεγάλο βαθμό η θεωρία του Σάμιουελ Χάντινγκτον περί συγκρούσεως των πολιτισμών –φαινόμενο που δεν έχει καμμία σχέση με το ιδεολογικο-πολιτικό περιεχόμενο των δύο προηγούμενων παγκοσμίων πολέμων.
Το κατά πόσον όλα αυτά γίνονται αντιληπτά στην καθ’ ημάς ιδεοληπτική πραγματικότητα είναι όντως ένα πολύ σοβαρό και κρίσιμο ερώτημα.

    Στο Δημόσιο υπάρχουν διπλά βιβλία τα οποία ίσως και οι υπουργοί να αγνοούν. Υπάρχουν κωδικοί πληρωμής και κινήσεως κεφαλαίων που δεν έχουν καταγραφεί. Παρατηρούνται εσωτερικές μεταφορές πόρων που δεν ελέγχονται παρά μόνον από κάποιους μυστηριώδεις παράγοντες, αγνώστων λοιπών στοιχείων. Τα δε ποσά που κινούνται στο απίθανο αυτό κύκλωμα –το οποίο έχουν κατ’ επανάληψιν καταγγείλει άνθρωποι όπως οι κ.κ. Λέανδρος Ρακιντζής και Παναγ. Καρκατσούλης– εκτιμάται στα 2 με 3 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. 
Ουδείς τολμά να ψάξει τα ποσά αυτά και, ακόμα περισσότερο, να τα ελέγξει. Βρίσκονται στο απυρόβλητο, ενίοτε δε μάς λένε ότι αυτό γίνεται για «εθνικούς λόγους». Έτσι, την ώρα που η κυβέρνηση διαπραγματεύεται με τον εαυτό της –διότι περί αυτού πρόκειται– την δόση των 2 δισεκατ. ευρώ που πρέπει να μάς δώσουν οι δανειστές μας, το χρήμα αυτό υπάρχει στα δημόσια ταμεία αλλά κανείς δεν γνωρίζει πού βρίσκεται!
Κανείς, όμως, δεν θέλει και να μάθει πού και πώς κυκλοφορεί το χρήμα αυτό. Αυτός είναι και ο λόγος που η αμίμητη γραφειοκρατία μας –το κόστος της οποίας ο κ. Χρήστος Κήττας, μέλος του Λογιστικού Συλλόγου Αθηνών εκτιμά σε 14 δισεκατ. ευρώ ετησίως– δεν θέλει να υπάρξει ψηφιοποίηση των δημοσίων υπηρεσιών. 
Σήμερα, όμως, μόνον με την ριζική και άμεση καταστολή της γραφειοκρατίας θα μπορούσε η χώρα να σωθεί από την κατάρρευση. Ιδού ένα πολύ απλό και εύγλωττο παράδειγμα το οποίο αναφέρει ο κ. Χρ. Κήττας, αποδεικνύοντας ταυτοχρόνως πόσο εχθρική είναι η γραφειοκρατία απέναντι στον πολίτη. Αναφέρεται έτσι σε πρόσφατη εγκύκλιο του υπουργείου Εργασίας σχετικά με τα δικαιολογητικά που απαιτούνται για την εφαρμογή των διατάξεων για την ρύθμιση ληξιπρόθεσμων οφειλών. Ζητούνται για τον σκοπό αυτόν, προφανώς εκτυπωμένα, στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι: α) ο οφειλέτης είναι φυσικό πρόσωπο, β) η υπαγόμενη στην ρύθμιση οφειλή υπερβαίνει το 50% του δηλωθέντος ετήσιου εισοδήματος του οφειλέτη, γ) η ακίνητη περιουσία του, όπως προκύπτει από την δήλωση περιουσιακής κατάστασης (Ε9) δεν υπερβαίνει σε αντικειμενική αξία το ύψος των 150.000 ευρώ.
Εάν είχαμε βάλει στόχο έως τώρα να περιορίσουμε την γραφειοκρατία, δεν θα έπρεπε να ζητηθεί κανένα δικαιολογητικό. Και τούτο γιατί: 
α) Το ότι ο οφειλέτης είναι φυσικό πρόσωπο προκύπτει από τον Αριθμό Φορολογικού Μητρώου με τον οποίο συναλλάσσεται και υπάρχει στο μητρώο του Taxis.
β) Το ετήσιο εισόδημα είναι ήδη δηλωμένο στο Ε1, καταχωρημένο στο Taxis, με τον πιο επίσημο και αξιόπιστο τρόπο.
γ) Η περιουσιακή κατάσταση (Ε9) είναι επίσης στο Taxis και μάλιστα ενημερωμένη μέχρι τον προηγούμενο μήνα.
Το μόνο που ίσως θα έπρεπε να ζητηθεί θα ήταν εξουσιοδότηση (και αυτή ηλεκτρονικά) για την χρήση των στοιχείων ή η ενημέρωση του πολίτη ότι έγινε χρήση των στοιχείων αυτών. 
Εξυπακούεται ότι σε καμμία περίπτωση δεν θεωρούμε ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει από τον συντάκτη της απόφασης αυτής ή τον προϊστάμενό του, αφού, και να ήθελε, δεν θα μπορούσε, δεδομένου ότι δεν υπάρχει η κατάλληλη υποδομή. Η πολιτεία μας δεν φρόντισε να συνδέσει ηλεκτρονικά τις δημόσιες υπηρεσίες μας, με αποτέλεσμα η κάθε υπηρεσία να λειτουργεί ως να είναι «άλλου κράτους». 
Ένα «άλλο κράτος» που κάποιοι θεωρούν απαραίτητο, διότι έτσι διαιωνίζεται η γραφειοκρατική διαφθορά στο Δημόσιο και τροφοδοτείται το πελατειακό κράτος. 
Το μέγεθος του τελευταίου και τον ολέθριο πλέον ρόλο του στην οικονομία περιέγραψαν οι περισσότεροι ομιλητές στην σημαντική εκδήλωση της οργανώσεως Διεθνής Διαφάνεια την περασμένη Πέμπτη, τονίζοντας, ορισμένοι από αυτούς, ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος μπορεί πολύ άνετα να εξυπηρετηθεί και μόνον από τον περιορισμό της γραφειοκρατίας. Με την τελευταία να έχει επίσης δραματικές επιπτώσεις και στην ελληνική Δικαιοσύνη, που είναι η πιο αργή και γραφειοκρατούμενη στην Ευρώπη.
Αναφέρουμε στο σημείο αυτό ένα γεγονός που δείχνει γιατί η οικονομία μας πάσχει από επενδύσεις σε μία εποχή όπου μόνον αυτές θα μπορούσαν να την βγάλουν από το τέλμα στο οποίο βρίσκεται. 
Πριν από λίγες ημέρες δημοσιεύθηκε τελεσίδικη απόφαση δικαστηρίου η οποία αφορούσε προσφυγή φορολογούμενης εταιρείας από το 1993 για υπόθεση που ανάγονταν στην χρήση 1987. Δηλαδή, χρειάστηκαν 22 ολόκληρα χρόνια για να τελεσιδικήσει μία αμφισβήτηση η οποία αφορούσε υπόθεση πριν από 28 χρόνια… Δεν κρίνουμε την απόφαση, όποια και αν είναι αυτή. Άλλωστε, μπορεί πλέον να μην έχει καμμία αξία ούτε για τον φορολογούμενο, ούτε για το Δημόσιο. Αλλά αναρωτιόμαστε: ποιος σοβαρός επενδυτής θα στήσει επιχείρηση στην χώρα μας όταν ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει να βρεθεί έρμαιο στα δυσώδη κύματα της γραφειοκρατίας; 
Μία γραφειοκρατία η οποία, μαζί με την διαφθορά που η ίδια παράγει και αναπαράγει, όπως πολύ σωστά επισημαίνεται σε τελευταία μελέτη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, αποτελεί κρυφό φόρο κατά της αναπτύξεως. Κατά της κρυφής αυτής φορολογήσεως έχουν γίνει μαζικές διαδηλώσεις στην Μαλαισία, στην Ουκρανία, στην Ινδία, στην Βραζιλία, στην Χιλή και στην Νότιο Αφρική –αλλά, βεβαίως, όχι στην Ελλάδα.
Στην χώρα με τον «πιο έξυπνο λαό του κόσμου» το θέμα αφήνει σχεδόν παγερά αδιάφορη την κοινή γνώμη, για τον απλό λόγο ότι είναι συνηθισμένη να συναλλάσσεται με το φαυλοκρατικό σύστημα και άρα να το ανέχεται. Εξάλλου, όταν το 70% του λαού εξαρτάται από το σύστημα αυτό και ανέχεται να σιτίζεται από τους τρεις Έλληνες στους δέκα που είναι ενεργοί, τότε κάθε ελπίδα ότι η εγχώρια φαυλοκρατία μπορεί να εκλείψει καθίσταται μάταιη. Εξ ου και η πρόβλεψή μας ότι η ανάπτυξη στην Ελλάδα θα περιμένει…
Όσο για το χρέος, συνεχώς θα αυξάνεται όσο το γραφειοκρατικό τέρας θα παραμένει αλώβητο.