Η ελεύθερη οικονομία τους μάρανε...

Του Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου

Οι ομιλούντες στην Ελλάδα για «νεοφιλελεύθερες» λύσεις και για τα «δεινά» της ελεύθερης οικονομίας είναι, χωρίς αμφιβολία, είτε ευθυμολόγοι κάκιστης παρέας, είτε αδαείς, είτε, τέλος, συνειδητοί και σκληροί εχθροί της οικονομίας της αγοράς εν γένει. Ακόμα χειρότερα, θεωρούν ότι άπαντες οι Νεοέλληνες είναι ευήθεις, δηλαδή πτωχοί τω πνεύματι. Διότι, όλα τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία της ελληνικής οικονομίας αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κατά κόρον προβάλλουν οι «ανησυχούντες» για την ελεύθερη οικονομία.

Όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία, στην Ελλάδα, θεωρητικά, το πτωχευμένο ελληνικό κράτος παράγει το 60% του συνολικού ακαθάριστου εισοδήματος. Το ποσοστό αυτό, με εξαίρεση την Λευκορωσία, είναι το υψηλότερο στην Ευρώπη. Αναλυτικότερα, ακόμη και σήμερα το κράτος στην Ελλάδα καλύπτει το 90% της ενέργειας, το 80% των τηλεπικοινωνιών, το 60% των πάσης μορφής μεταφορών, το 50% των τραπεζικών υπηρεσιών, το 80% της νοσοκομειακής περίθαλψης, το 65% των ασφαλειών και το 40% της βιομηχανικής δραστηριότητας.

Αφανώς, όμως, το χρεοκοπημένο κράτος ελέγχει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της οικονομίας. Και εξηγούμεθα πώς και για ποιον λόγο. Όταν, λόγου χάρη, τα κρατικά νοσοκομεία χρωστούν στις ιδιωτικές φαρμακευτικές εταιρείες, καθώς και στις επιχειρήσεις ιατρικών μηχανημάτων και λοιπού υγειονομικού υλικού, ποσόν άνω των 700 εκατ. ευρώ, στην ουσία το Δημόσιο ελέγχει και αυτόν τον κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενο ιδιωτικό τομέα. Στο δε μέτρο που το κράτος εξοφλεί επιλεκτικά και με κριτήρια απόλυτης διαφθοράς και πολιτικής σκοπιμότητας τα χρέη του, τότε δεν πρέπει να ομιλούμε για έλεγχο αλλά για μαφιόζικου τύπου καταδυνάστευση του ιδιωτικού χώρου. Συνολικά, το κράτος οφείλει στον χώρο αυτόν περίπου 7 δισεκατ. ευρώ, τα οποία ένας Θεός γνωρίζει με ποια κριτήρια θα εξοφλήσει, αν το βοηθήσει προς την κατεύθυνση αυτή η ΕΕ.

Ας σημειωθεί επίσης ότι, πριν την χρεοκοπία, σε ποσοστό 36% και πλέον, οι κρατικές προμήθειες κάλυπταν την δραστηριότητα του ιδιωτικού τομέα, με αιχμές που έφθαναν το 60% στο τηλεπικοινωνιακό και αμυντικό υλικό, στις κατασκευές και στην ενέργεια. Επίσης, επειδή είναι ο μοναδικός και απόλυτος διαχειριστής των πόρων που εισρέουν στην χώρα μας από τα ευρωπαϊκά διαρθρωτικά και γεωργικά Ταμεία, το κράτος έχει έναν επιπλέον έλεγχο στο 12% του ελληνικού ακαθάριστου προϊόντος, με αποτέλεσμα η έμμεση και άμεση συμμετοχή του στην οικονομία να φθάνει το 62%, ποσοστό που μόνον στις πάλαι ποτε κομμουνιστικές χώρες είχε επιτευχθεί.

Σήμερα, λοιπόν, κάποιοι θέλουν να κρατήσουν εν ζωή το χρεοκοπημένο αυτό κράτος, που βύθισε ολόκληρη την κοινωνία, για έναν και μόνον λόγο: για να αρπάξουν από τα ταμεία του κάποιες μελλοντικές κοινοτικές εισροές και να διατηρήσουν μέχρι της τελικής του πτώσεως ένα θλιβερό και κοινωνικά ολέθριο πελατειακό πολιτικο-κομματικό σύστημα.