"Μοντάρισα" τον Χρ.  Παπακαλιάτη μέσα από τα λόγια & τα έργα του - Κλείνει τα 40 - Ο γόης της Κρήτης είναι χαρισματικός 

Θα αρχίσω από το τέλος… Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί όρθιο το κοινό στο σινεμά να καταχειροκροτάει στο τέλος μιας ταινίας. Αυτό συνήθως το βλέπουμε στο θέατρο. Η αλήθεια είναι πως και εγώ ενθουσιάστηκα!

Η ταινία του μου άφησε εκείνο το συναίσθημα που μου αφήνει όλο και σπανιότερα ο κινηματογράφος, μιας ωραίας ταινίας και μάλιστα μιας ταινίας που μιλάει τόσο έξυπνα και κινηματογραφικά για την Ελλάδα της κρίσης. Αλλά με έρωτα. Ο έρωτας είναι στο επίκεντρο μαζί με την κρίση στον άλλο κόσμο του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Να τα χιλιάσεις Χριστόφορε…

Ειρήνη Νικολοπούλου 

Γεννημένος στις 23 Δεκεμβρίου του 1975, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης έδειξε από πολύ μικρός την αγάπη και την κλίση του στα καλλιτεχνικά. Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, η επαφή του με το θέατρο έγινε σε ηλικία τριάμισι ετών στο παιδικό της Ξένιας Καλογεροπούλου. 

Η μητέρα του ήταν αυτή που τον ώθησε στη μαγεία του θεάτρου, κι ο Χριστόφορος κάθε φορά δε μιλούσε, δεν κουνιόταν, αλλά καθόταν «εμβρόντητος». 

Κατά την παιδική του ηλικία λάτρεψε και το σινεμά, με την «Φαντασία» του Ντίσνεϋ και τον Ε.Τ, τον εξωγήινο, να είναι οι πρώτες του κινηματογραφικές αναμνήσεις.

 16 ετών, μαθητής ακόμα όταν διαβάζει σε μία αγγελία ότι το στούντιο ΑΤΑ ψάχνει νέα ταλέντα. Το σκάει από το σχολείο, δοκιμάζει τις δυνάμεις του και δικαιώνεται αφού κερδίζει τον ρόλο στο σίριαλ «Οι φρουροί της Αχαΐας» και παίζει δίπλα στη Μιμή Ντενίση. 

Την ίδια σεζόν (1991- 1992), κάνει και μία έκτακτη εμφάνιση στο σίριαλ «οι απαράδεκτοι» στο πλευρό των Δήμητρα Παπαδοπούλου, Γιάννη Μπέζου, Σπύρου Παπαδόπουλου και του αείμνηστου Βλάσση Μπονάτσου. 

Η επιτυχία φαινόταν σίγουρη για το Χριστόφορο, αφού το δυνατό ξεκίνημά του, ακολούθησε η συμμετοχή του στους «10 Μικρούς Μήτσους» του Λάκη Λαζόπουλου. 

Ο Λάκης του εμπιστεύεται το ρόλο του κολλητού του Τζίμη, Χριστόφορου, κι έτσι ξεκινά μια άρτια συνεργασία και μια δυνατή φιλία ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές. «Νιώθω ότι έχουμε μια σχέση σεβασμού, εκτίμησης και πολύ βαθιάς αγάπης, σχεδόν συγγενικής, με τον Λάκη Λαζόπουλο», 

Η περιπλάνηση στην εξ ‘ολοκλήρου δημιουργία μιας σειράς ξεκινά με το «Η ζωή μας μια βόλτα» και το «Να με προσέχεις». Η νέα χιλιετία μπαίνει με το δεξί για το νεαρό δημιουργό, του οποίου τα σίριαλ σημειώνουν επιτυχία. Σιγά σιγά γίνεται όλο και γνωστότερος, με ότι αυτό συνεπάγεται. Οι θαυμάστριες του είναι πλέον πολλές και πιστές, παρακολουθώντας ότι έχει το όνομα Παπακαλιάτης στους τίτλους. 

Όπως έχει επανειλημμένως δηλώσει, φτιάχνει σενάρια που θα τον ικανοποιούν πρώτα ως θεατή. Ως θεατής ξεκίνησε τη σχέση του με το θέατρο, ως θεατής το αγάπησε κι υπό αυτό το πρίσμα θέλει να το δημιουργεί. 

Το 2002, αρχίζει το φλερτ του με την κινηματογραφική αφήγηση, μέσω της τηλεταινίας «τρεις ευχές». 
Την συγκεκριμένη τηλεταινία ακολούθησαν οι δουλειές του Παπακαλιάτη που τον κατέταξαν στο πάνθεον των ζεν πρεμιέ.

Κλείσε τα μάτια, το 2003, με την Πέμυ Ζούνη και την Ιωάννα Παππά που πραγματεύεται ένα ερωτικό, ενδοοικογενειακό τρίγωνο, ένα γαϊτανάκι αντιδράσεων και εξελίξεων από αυτά που ο Παπακαλιάτης ξέρει να υφαίνει όπως κανένας άλλος. Τραγούδι τίτλων το πασίγνωστο «Τράβα τη σκανδάλη» της Πρωτοψάλτη, που σίγουρα συνέβαλε στην αναγνωρισιμότητα της σειράς. 

Δύο χρόνια αργότερα, έχοντας ξεκουραστεί, επιστρέφει με νέα σειρά, την οποία σκηνοθετεί κιόλας. «Δυο μέρες μόνο», είναι το όνομα της νέας τηλεοπτικής απόπειρας του ταλαντούχου Παπακαλιάτη η οποία, αν και πετυχημένη, δεν σημειώνει τα νούμερα του «Κλείσε τα μάτια». Το τραγούδι των τίτλων ερμηνεύει η Δήμητρα Γαλάνη, και σημειώνει τεράστια επιτυχία.

Η συνεργασία του με την Πέμυ Ζούνη μεταφέρεται και στο θεατρικό σανίδι το 2007 με το έργο του Ζαν Κοκτώ «Ανθρώπινες φωνές» που ανέβηκε στο θέατρο «Χορν» σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Δεν είναι όμως η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που ο Χριστόφορος δοκιμάζεται στο θέατρο. 

Η τηλεοπτική σεζόν 2009- 2010 επιφυλάσσει μεγάλη επιτυχία στον Παπακαλιάτη. Δημιουργεί τη σειρά 4, που διηγείται την ιστορία τεσσάρων αδερφών, του Άλκη, του Πέτρου, του Βασίλη και του Άρη. 
4 αδέλφια, ή αλλιώς 4 εποχές, όπως έλεγε η μητέρα τους όταν ήταν παιδιά μιας κι ο καθένας τους αντιπροσωπεύει μία. 4 διαφορετικοί τύποι αντρών με διαφορετικές ζωές, με διαφορετικά θέλω και πρέπει. Αυτό που τους ενώνει και παράλληλα τους χωρίζει είναι η οικογένειά τους.

 
Το φιλί μεταξύ ανδρών στη σειρά «Κλείσε τα μάτια» κόστισε στο Mega 100.000 ευρώ. Η σειρά «4» στοίχισε ακόμα πιο ακριβά…. με πρόστιμα για βωμολοχίες και ερωτικές σκηνές.

Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης πήρε το βάφτισμα του πυρός και στη μεγάλη οθόνη! Η πρώτη του κινηματογραφική απόπειρα με τίτλο "Αν", . Είναι μια ερωτική ιστορία, που παίζει με τα διαφορετικά αποτελέσματα μιας μοιραίας και παράλληλα απλής απόφασης..

Ενδεικτική φιλμογραφία: «Οι Απαράδεκτοι», «Δέκα Μικροί Μήτσοι», «Οι φρουροί της Αχαΐας», «Κωστής Παλαμάς», «Εσύ Αποφασίζεις», «Ντόλτσε Βίτα», «Βαμμένος Ήλιος», «Άγγιγμα ψυχής», «Η ζωή μας μια βόλτα», «Να με προσέχεις», «Οι τρεις ευχές», «Κλείσε τα μάτια», «Δυο μέρες μόνο», «4», «Αν».

Για το αν είναι τόσο καλό παιδί όσο δείχνει, ανέφερε: «Όχι, βέβαια. Θα ήταν τρομερά μονοδιάστατο και βαρετό. Και ξενέρωτο. Δυστυχώς ή ευτυχώς, και σκιές έχω, και πληγές, και διάφορα φορτία και βαρίδια... Απλώς δεν αφορούν κανέναν, παρά μόνο εμένα».
Ο κινηματογράφος έχει όλο το κομμάτι του «παραμυθιού». Οι ήρωες, τα σενάρια , οι ιστορίες είναι διαφορετικές από την τηλεόραση. Πιστεύω ότι ο κινηματογράφος είναι κάτι που θα ανθίσει πάλι και θέλω να πιστεύω ότι θα κινηθώ εκεί.

-Η κρίση μας αφήνει περιθώρια για παραμύθια; 

Το κοινό μοιραία επειδή πάντα είχε ανάγκη από παραμύθια και πάντα θα υπάρχουν παραμυθάδες ό ,τι και να γίνει. Τα πάντα έχει χτυπήσει αυτή η κρίση μας έχει χτυπήσει όλους μας. Παρόλο αυτά όμως, εγώ βλέπω κάθε μέρα ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να ξεφεύγει. Πάντα θα έχει ανάγκη την μουσική ,τις ιστορίες και πάντα θα έχει ανάγκη να γελάει, να κλαίει.

-Τι έχει αλλάξει στη ζωή σου σε σχέση με όλο που αυτό εμείς βιώνουμε ; Πιο συγκεκριμένα ποια είναι η σχέση σου με το χρήμα και την ύλη;

Η σχέση μου με το χρήμα ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα καλή, ήμουν πολύ σπάταλος. Πρακτικά αλλάζω και εγώ, δεν κάνω έξοδα, προσπαθώ να προσαρμοστώ σε αυτή την πραγματικότητα. Δε νομίζω ότι υπάρχει κανείς που μπορεί να ξοδεύει αλόγιστα πια. Μια θυμώνω, μια απολογούμαι, άλλοτε κατακρίνω. Είναι πολύ ακραίο όλο αυτό που συμβαίνει και ειδικά η ταχύτητα με την οποία συμβαίνει.

– Θα  ήθελα να πιστεύω ότι θα ξεκινήσει κάποια στιγμή μια νέα εποχή,  πιστεύω ότι αν ο καθένας μας αυτό που κάνει το κάνει καλά τότε στο μέλλον ίσως τα πράγματα να έρθουν στην αρχική τους θέση ίσως ξεπεράσουμε το μπάχαλο που ζούμε. Πιστεύω πως θα ορθοποδήσουμε και πάλι.

-Θα ήθελες να ζεις σε άλλη χώρα στο εξωτερικό; 

Πιστεύω ότι ούτε στο εξωτερικό δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Θα έχουν και εκεί δυσκολίες και μάλιστα σύντομα. Αν μου δινότανε η ευκαιρία να μπορέσω και να λειτουργήσω σε μία χώρα η οποία πρακτικά και αξιοκρατικά λειτουργεί σωστά, τότε θα προτιμούσα να ζήσω στο Παρίσι. 

– Που συγκαταλέγεις τον εαυτό σου ; Αλλά ειλικρινά…

– Σίγουρα, δεν είμαι μέτριος!

– Θα ήθελες έτσι να μου πεις κάποια ονόματα ;

Ένας εξαιρετικός ηθοποιός της νέας γενιάς είναι ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος σαν ηθοποιός. Άλλοι άνθρωποι που θαυμάζω είναι ο κύριος Ράμφος. Η Κική Δημουλά είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ ιδιαίτερα, χωρίς να την γνωρίζω προσωπικά. 

– Εσύ νιώθεις ότι οφείλεις σε αξιόλογους ανθρώπους; 

Φυσικά, υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι στους οποίους οφείλω. Στο θέατρο με έβγαλε η Μίρκα Παπακωνσταντίνου και η Άννα Παναγιωτοπούλου. Ήταν στο θέατρο Βρετάνια το 1996 με την παράσταση ''Τρομεροί γονείς''. 20 χρονών τότε εγώ…Ο Λάκης Λαζόπουλος με έβγαλε στην τηλεόραση, ''10 μικροί Μήτσοι'' . Φυσικά και χρωστάω και στους ανθρώπους του Mega που εμπιστεύτηκαν  το πρώτο μου σενάριο.

-Έκανες μεγάλη επιτυχία από το ξεκίνημα. Αυτό ήταν βάρος για σένα;

Όταν είσαι σε μικρή ηλικία έχεις απόλυτη άγνοια κινδύνου. Αυτό ήταν και που με προστάτευσε όμως.

-Είσαι από τους ανθρώπους που δεν τους χτύπησε την πόρτα ο κίνδυνος που δεν έχουν δεχτεί πολλά από τα χαστούκια της ζωής;

Όχι, δεν έχω αποφύγει τα χαστούκια της ζωής. Έχει να κάνει με το ότι την εποχή που συνέβαινε κάτι στη ζωή μου εγώ μπορεί να μην το έπαιρνα χαμπάρι γιατί ήμουν 16, 17 ετών. Ήμουν παιδί ουσιαστικά.

–Έχεις νιώσει την αντιζηλία στο πρόσωπο σου σε βαθμό που να έχει στόχο να σε βλάψει;

Εγώ έχω υπάρξει τυχερός σε ένα πράγμα. Επειδή ακριβώς δουλεύω 20 χρόνια τώρα και δουλεύω από πιτσιρίκι , έχω περάσει από διάφορες φάσεις. Αλλά ακριβώς επειδή έχω δουλέψει τόσο πολύ και είχα τον στόχο να κάνω αυτό που ήθελα και αυτό που μου άρεσε , δεν προλάβαινα να αντιληφθώ τι γινόταν γύρω μου.

-Τι έχει αλλάξει για τον Χριστόφορο κοιτώντας προς τα πίσω σε σχέση με το σήμερα;

Πολύ δραστικά δεν έχει αλλάξει κάτι. Νομίζω πως αντιμετωπίζω κάποια πράγματα διαφορετικά. Έχω πιο σφαιρική άποψη, προσπαθώ πολλές φορές να κάνω και ντιμπέιτ με κάποιον για να καταλάβω και την άποψη του. Πιτσιρικάς ήμουνα πολύ πιο δυναμικός, πιο ξεκάθαρο. Αλλά νομίζω ότι η βάση ενός ανθρώπου δεν αλλάζει επί της ουσίας . Χτίζονται, γκρεμίζονται ξανά χτίζονται τα χαρακτηριστικά αλλά η βάση πάντα παραμένει η ίδια.

-Τι χάνεις ωριμάζοντας;

Την αθωότητα, την αφέλεια. Γιατί δεν νομίζω πως έχω χάσει κάτι άλλο κοιτάζοντας προς τα πίσω. Πιο πολλά έχω κερδίσει.

Απολογισμός: Ισως αρχίζω να έχω ανάγκη πλέον να  διαχωρίζω πιο ξεκάθαρα αυτό που λέμε “προσωπικά’’ και “επαγγελματικά’’. Βλέπεις, σε εμένα ήταν πάντα άρρητα συνδεδεμένα αυτά τα δύο. Η δουλειά ήταν ζωή και η ζωή δουλειά. Ερχεται μια στιγμή, που μία συνθήκη δεν σου αρκεί πια. Κάτι σε μπλοκάρει, σε φρενάρει, σε αδρανεί. Και έτσι, μοιραία, επανεξετάζεις».

Βαριέμαι: «Οταν πρέπει να γράψω ένα μεγάλο μέιλ στο κομπιούτερ μόνος μου. Δεν μπορώ με τίποτα, βαριέμαι, εκνευρίζομαι και θέλω να πάρω τηλέφωνο και να βρίσω. Ξέρω ότι δεν έχω δίκιο και ότι αυτός είναι ο τρόπος επικοινωνίας πια, αλλά εξακολουθεί να μου φαίνεται απρόσωπο, τυπικό και ξενέρωτο».

Γεννήθηκα: «Γεννήθηκα πριν από 40χρόνια, προπαραμονή Χριστουγέννων στην Αθήνα.  Πατέρας από Κρήτη, μητέρα από Νότια Αφρική. Σφοδρός νεανικός έρωτας που έληξε έξι χρόνια μετά, με αποτέλεσμα ένα κλασσικό διαζύγιο.  Αδέλφια τέσσερα.  Ο Φίλιππος, ο Στέφανος, η Νάρα κι εγώ. Ιδιαίτερη αδυναμία στη γιαγιά Μίκα».
Δώρο: «Το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να σου κάνει κάποιος είναι να σε δέχεται όπως πραγματικά είσαι. Πολύτιμο δώρο που σπάνια δίνεται, γιατί οι άνθρωποι δυστυχώς δεν έχουμε μάθει να δίνουμε, χωρίς -με έναν τρόπο- να ζητάμε πίσω αντάλλαγμα».

Ερωτας: «Θέλω ακόμα να πιστεύω ότι είναι ανώτερος όλων. Ο έρωτας μπορεί να αποφέρει κάτι τρομερά καταστροφικό ή τρομερά δημιουργικό. Εγώ πια με την καταστροφή δεν τα πάω και τόσο καλά. Απλά, θέλω να μου φέρνει και κάτι ακόμα. Ισορροπία».
Ζηλεύω: «Αυτούς που καταφέρνουν και κοιμούνται αμέσως χωρίς καμία δεύτερη σκέψη, εύκολα, άνετα και γρήγορα, σα να κλείνουν έναν διακόπτη. Ανώδυνα. Είναι πολύ τυχεροί άνθρωποι όσοι έχουν τέτοια άνεση στον ύπνο. 

Ήρωες: «Αν εξαιρέσουμε τον Ντόναλντ και τον Ε.Τ., που τους είχα ως ήρωες πιτσιρικάς, τώρα πια, δυστυχώς, τους έχω απομυθοποιήσει όλους, ειδικά αυτή την εποχή».

Θάνατος: «Τον σκέφτομαι μόνο την ώρα της απογείωσης του αεροπλάνου».

Θυμώνω: «Πάρα πολύ εύκολα και πολύ συχνά, όμως, αμέσως μου φεύγουν τα νεύρα. Κυρίως στη δουλειά, θυμώνω όταν τα πράγματα μπλοκάρουν και ανακαλύπτω πως μπαίνουν εμπόδια καθαρά από τεμπελιά ή αδιαφορία. 

Καταχρήσεις: «Τσιγάρα, καφέδες και πολλά γλυκά. Πρέπει και προσπαθώ να τα κόψω... Εντάξει, λέω ψέματα. Δεν προσπαθώ καθόλου».

Λατρεύω: «Τη στιγμή που προσγειώνομαι σε μία ξένη χώρα και αντίστοιχα, την ίδια στιγμή που, επιστρέφοντας, προσγειώνομαι στη δική μου».

Ματαιοδοξία: «Χαρακτηριστικό χαζού ανθρώπου, ο οποίος δεν ξέρει να εντοπίσει τη λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη φιλοδοξία και τη ματαιοδοξία».

Οικογένεια: «Η αφετηρία. Από εκεί που αρχίζουν όλα και εκεί που πάντα καταλήγουν. Τόσο βασανιστικό, όσο και ασφαλές πλαίσιο».

Πατρότητα: «Ενα παιδί είναι πιο πολύ γυναικεία υπόθεση. Γι’ αυτό, θα ήθελα το δικό μου παιδί να έχει μια σωστή μάνα, που να εκτιμώ, να σέβομαι, και να γουστάρω. Η μάνα είναι η αρχή και το τέλος και αυτή καθορίζει το παιχνίδι. Δεν έχει βρεθεί ακόμα, ούτε οι συνθήκες γύρω μου είναι και τόσο ευνοϊκές. Οταν έρθει, όμως, η στιγμή, νομίζω ότι θα το βιώσω χωρίς πολλή ανάλυση. Τελικά, για μένα, η υπόθεση “παιδί’’ είναι πιο ιερή από όσο πίστευα. 

Φετίχ: «Τα καλά αρχοντικά ξενοδοχεία. Η ατμόσφαιρα που έχουν και όλη η ιστορία που κουβαλάνε. Ο κόσμος στην υποδοχή, η μουσική που παίζει στο φόντο, το στυλ, το μυστήριο, η μυρωδιά του ανακαινισμένου φρέσκου, τα διαφορετικά είδη ανθρώπων. Είναι σαν κινηματογραφικό σκηνικό, έτοιμο να το αποδομήσεις. Επίσης, η στιγμή που ανοίγεις τις κουρτίνες και έχεις θέα την εκάστοτε πόλη. Αυτό με τρελαίνει».
Ψέματα: «Μικρός έλεγα ασταμάτητα. Μετά, τα έκανα καριέρα».