Ποιες είναι οι παραστάσεις που ξεχώρισαν αυτή τη χρονιά - Αυτό είναι το Top 10 του 2015

Άλλες μας έκαναν να γελάσουμε, άλλες να συγκινηθούμε και άλλες πάλι να προβληματιστούμε. Αυτές είναι οι 10 καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς.

Αδελφοί Καραμάζωφ. Στη δεύτερη προσωπική της σκηνοθεσία η Νατάσσα Τριανταφύλλη εξασφαλίζει ένα καλοδουλεμένο ανέβασμα στο αριστούργημα του Ντοστογιέφσκι με κεντρικό εργαλείο την εξαιρετική μετάφραση από τον Διονύση Καψάλη κι ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο αξιώσεων (Γεωργακόπουλος – Ηλίας).

Κατερίνα. Ο μονόλογος που έκανε πλήρως ορατό το άστρο της Λένας Παπαληγούρα κι έδωσε την ευκαιρία στο σκηνοθέτη Γιώργο Νανούρη να βρει σκηνοθετική έμπνευση μέσα από μια άσκηση σκηνικής οικονομίας.

Ο θεός της σφαγής. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης κάνει μια δεύτερη ανάγνωση στη σάτιρα της Γιασμίν Ρεζά και αποκαλύπτει, με χειρουργική λεπτομέρεια και δαιμόνιο ρυθμό, την ασφυξία που επιβάλλει ο δυτικός πολιτισμός στους «υπηρέτες» του. Ο ίδιος συμμέτοχος σε ένα πρωταγωνιστικό κουαρτέτο που καθηλώνει.

Φαέθων. Το πληρέστερο και «πλατύτερο» έργο του Δημήτρη Δημητριάδη ευτυχεί στα χέρια του Δημήτρη Καραντζά που στήνει μια εντελή, από κάθε άποψη, παρτιτούρα αναπαράστασης του και αποσπά την πλέον πυρετική ερμηνεία της χρονιάς από τον Περικλή Μουστάκη.

Βυσσινόκηπος. Η αληθινή συγκίνηση με την οποία ο Νίκος Καραθάνος αντιμετωπίζει τα ανθρώπινα, τον καθιστά αυτομάτως μια ξεχωριστή σκηνοθετική κατηγορία. Κι όσο αν ο Τσέχωφ του ήταν λοξός ή λοξότερος από τις συνήθεις προσεγγίσεις, το σύνολο της δουλειάς του ήταν ένας ύμνος στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι. Ποιητικά εμπνευσμένη και εσωτερικά φορτισμένη ανάγνωση στο δύσβατο κλασικό του Τένεσι Γουίλιαμς από τον «ολικό» σκηνοθέτη Δημήτρη Μαυρίκιο. Και μια Μπέτυ Αρβανίτη σε πολύ καλή στιγμή.

Miss Julie. Το πλέον ηλεκτρικό ανέβασμα στο αριστούργημα του Στρίντμπεργκ που έχει γνωρίσει το αθηναϊκό κοινό. Ο νοτιοαφρικανικός θίασος Baxter παρέδωσε μαθήματα διείσδυσης και ενεργητικής αναπαράστασης σε κλασικό κείμενο, αναζωογονώντας, επί της ουσίας, τον πολιτικό του χαρακτήρα.

Μιράντα. Επιβεβαιώνοντας τη φήμη του ως ακάματου μελετητή του Σαίξπηρ-πέραν από φωτισμένου σκηνοθέτη-ο Οσκάρας Κορσουνόβας, «ελληνοποιεί» την εμπνευσμένη του ιδέα πάνω στη διασκευή της «Τρικυμίας». Το αποτέλεσμα; Καταθέτει μια πρόταση σκηνικής πράξης και αναδεικνύει τον ερμηνευτικό πλούτο της Ιωάννας Παππά και του Λαέρτη Μαλκότση.

Τα παιδιά του ήλιου. Ο Νίκος Μαστοράκης επιστρέφει με πάταγο στα κλασικά έργα παραδίδοντας ένα μετα-τσεχωφικό κείμενο στη γνώση των θεατών του οργανωμένο γύρω από μια μετα-τσεχωφική σκηνοθεσία. Όπως αναφέρει το tospirto.net, η αποθέωση του ανθρώπινου ναρκισσισμού εν ώρα κρίσης από έναν υπέροχο και συμπαγή θίασο.

Άμλετ. Η τελειότερη (με επίγνωση της λέξης) σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά σε μια παράσταση πραγματική ανατομία στο σαιξπηρικό κείμενο και τα νοήματα του, υποβοηθούμενη φυσικά από την ορμητική μετάφραση του Διονύση Καψάλη. Θίασος λαμπρός κι ένας Χρήστος Λούλης (στον ομώνυμο ρόλο) που θα θυμόμαστε.