«Δόξαπατρη»: Γέλιο και συγκίνηση από τον Θοδωρή Αθερίδη στο νέο του θεατρικό έργο στο Μικρό Παλλάς

Κάπου στο Κολωνάκι, στην οδό Δόξαπατρή, θα εμφανιστεί ένας παπάς με τον διαταραγμένο από το σύνδρομο Τουρέτ γιο του και την ακριβίστρια κόρη του. Μαζί με την τελευταία θα έρθει και ο Γιαπωνέζος σύντροφος της. Όλοι μαζί θα προσπαθήσουν να διαχειριστούν τη νέα πραγματικότητα το καλοκαίρι του 2015 στην Αθήνα. Στο διπλανό διαμέρισμα, στη μεσοτοιχία, μία παιδίατρος θα προσπαθήσει ν' αποτρέψει την αυτοκτονία της κόρης της με τη βοήθεια της αδερφής της.

Του Αλέξανδρου Κούρτη.

Ο Θοδωρής Αθερίδης, στην ωριμότερη φάση της θεατρικής του πορείας τόσο συγγραφικά όσο σκηνοθετικά και ερμηνευτικά, επιλέγει να παρουσιάσει μια διαφορετικού ύφους δουλειά φέτος στη σκηνή του Μικρού Παλλάς. Ένα σύγχρονο ιλαρόδραμα, όπως το χαρακτηρίζει, με ανθρώπους που συναντάμε ανάμεσα μας και έρχονται αντιμέτωποι με τις προσωπικές τους αλήθειες. Άλλοτε ανώδυνες και άλλοτε επώδυνες.

 
Το έργο αποτελείται από δύο μέρη, δύο διαφορετικά επεισόδια, και σε αυτό το στοιχείο οφείλεται η γοητεία του. Στο πρώτο μέρος οι ήρωες μάς συστήνονται με τρόπο κωμικό και οικείο για τον συγγραφέα με τους θεατές να οδηγούνται, κυρίως από τον σαρωτικό επί σκηνής Λευτέρη Ελευθερίου, σε ξεσπάσματα γέλιου. Στο δεύτερο όμως, και εδώ είναι η έκπληξη που παρουσιάζεται με επιτυχία, ο πολυπράγμων Θοδωρής επιφυλάσει για το κοινό μια ξεχωριστή ψυχοθεραπεία που θα οδηγήσει τους χαρακτήρες στο παιχνίδι του «κόκκινου κύκλου» και στη λύτρωση τους.

Με ένα μεστό κείμενο, με έντονες πινελιές χιούμορ, και ζηλευτές ψυχολογικές εναλλαγές και εντάσεις ο Θοδωρής Αθερίδης αποδεικνύει για ακόμη μια φορά πως η πένα είναι... πιστή του φίλη, ενώ σκηνοθετικά επιλέγει ασφαλείς οδούς προστατεύοντας κάθε ηθοποιό και αναδεικνύοντας τις υποκριτικές τους αρετές στο μέγιστο βαθμό διατηρώντας το μέτρο καθ' όλη τη διάρκεια.

 
Ο ίδιος κρατάει τον ρόλο του ιερέα - ψυχοθεραπευτή, που επιλέγει να αφήσει ένα αινιγματικό κουτί με «κάτι» στο κέντρο της σκηνής, σε μια ερμηνεία που χαρακτηρίζεται από απλότητα, ελευθερία, έφραση και μέτρο. Σημαντικότατη συνεισφορά είναι χωρίς αμφιβολία η παρουσία της Πέμης Ζούνη, που με την σκηνική της άνεση και την ευγενική φυσιογνωμία κερδίζει άμεσα τον θεατή σε αυτή την επιστροφή της στο εμπορικό θέατρο. Σταθερή αξία στο πλευρό τους η Ρένια Λουζίδου με μια ειλικρινή ερμηνεία, ενώ ο Λευτέρης Ελευθερίου κατορθώνει να εντυπωσιάσει με την κωμική του στόφα. Έκπληξη της παράστασης είναι όμως η Ευαγγελία Συριοπούλου, η οποία επιβεβαιώνει με μαεστρία πως ο συνδυασμός της ομορφιάς με το ταλέντο σε έναν απαιτητικό ρόλο – επωμίζεται την πιο δραματική πλευρά της παράστασης - είναι τουλάχιστον γοητευτικός. Η Φωτεινή Αθερίδου προσδίδει μια όμορφη νότα με τη ζωντάνια και τη φρεσκάδα της, ενώ ο Γιόσι κρατάει έναν μικρό πλήν αβανταδόρικο ρόλο.
 
«Τι ψέμα που είναι η αλήθεια....» αναρωτιέται η Ρένια Λουιζίδου κατά τη διάρκεια της εύρυθμης αυτής δουλειάς και ίσως αυτή η φράση αντικατοπτρίζει την ουσία του έργου. Έχει η αλήθεια μεγαλύτερη δύναμη από τις συνέπειες που μπορεί να προκαλέσει σε όσους δεν είναι έτοιμοι να ανταποκριθούν σε αυτήν;