Ποιο χωράφι θα ποτίσει το Ποτάμι; Θεοχάρης στη θέση Σταύρου, Λυκούδης ΣΥΡΙΖΑ, Αμυράς ΝΔ;

Όντας έξυπνος και φιλόδοξος από την προεκλογική περίοδο του 2012 είχε δει το κενό στο κέντρο της πολιτικής σκηνής αλλά και στις νεότερες ηλικίες και είχε από τότε φλερτάρει με την ιδέα της δημιουργίας του δικού του κόμματος. Ήταν σχεδόν έτοιμος να το ξεκινήσει αλλά δίστασε… Τελικά το αποφάσισε το 2014 αλλά ενώ ξεκίνησε αιφνιδιάζοντας τους πάντες δύο χρόνια αργότερα οι δημοσκοπήσεις τον δείχνουν μόλις στο 2%.

Γράφει ο left liberal στο liberal.gr

Με τα δικά του κριτήρια -με 3% και 5% πας σπίτι σου έλεγε πριν τις ευρωεκλογές- είναι άραγε έτοιμος να φύγει από την πολιτική ή μήπως μπήκε για να μείνει; Είναι άνθρωπος της διαπλοκής όπως τον κατηγορούν οι εχθροί του ή απλώς ήταν για κάποιο χρόνο ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη συγκυρία; Δημιούργησε κόμμα ή μια χαλαρή συνομοσπονδία, που σύντομα θα διαλυθεί στα συστατικά της μέρη. Υπάρχει ιδεολογικός χώρος μεταρρυθμιστών & left liberal, τον οποίο προσπαθεί να εκφράσει, ή απλώς συγκέντρωσε γύρω του φιλόδοξους ανθρώπους, που τον εγκαταλείπουν με την πρώτη ευκαιρία για να εκπληρώσουν άλλου τις φιλοδοξίες τους;

Για να απαντήσουμε θα πρέπει πρώτα να φωτίσουμε τις προσωπικότητες που συγκέντρωσε γύρω του ο Σταύρος Θεοδωράκης. Αρχίζοντας από τους βουλευτές. Στα αριστερά του Ποταμιού βρίσκεται ο Σπύρος Λυκούδης, που φιλοδόξησε να γίνει Κουβέλης στη θέση ο Κουβέλη. Όταν ο τελευταίος άρχισε να αλληθωρίζει προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ξεκίνησε να κάνει δικό του κόμμα με ένα τμήμα της ΔΗΜΑΡ επωφελούμενος της δημοσιότητας που του έδινε η στήριξη της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου πριν την προεδρική εκλογή. Το σχέδιο απέτυχε και τελικά βρέθηκε με την ομάδα του στο Ποτάμι, με σοβαρό ρόλο, μια που ήταν η μόνη οργανωμένη ομάδα στο εσωτερικό του.

Στα δεξιά ο κ. Χάρης Θεοχάρης που φλερτάρει δημόσια με την ιδέα να γίνει Θεοδωράκης στη θέση του Θεοδωράκη. Χωρίς ιδιαίτερη χημεία με τον αρχηγό του Ποταμιού (ούτε και με τους υπολοίπους), έχει επιτύχει ωστόσο να είναι αυτός που «γράφει» πιο πολύ στη Βουλή. Θα μπορούσε κι αυτός να κινηθεί προς τον Κυριάκο, όπως φαίνεται ότι θα κάνει η Δράση του Θόδωρου Σκυλακάκη, αλλά τον σταματούν προσωρινά τουλάχιστον οι φιλοδοξίες του που είναι μεγαλύτερες.

Για τον Γιώργο Αμυρά  η φιλοδοξία να πάει στη Νέα Δημοκρατία έχει ήδη εκπληρωθεί. Βρέθηκε εκεί στις ευρωεκλογές ως υποψήφιος, αλλά όταν είδε ότι δεν του βγαίνει άλλαξε γρήγορα-γρήγορα κόμμα και βρέθηκε με την ίδια ευκολία στο Ποτάμι.

Τα πήγαινε-έλα είναι λίγο πολλά γι’ αυτό και παρά το άνοιγμα που του έκανε πριν μερικές ημέρες ο κ. Παπαμιμίκος (εκφράζοντας όμως μόνο τον εαυτό του), τον καιρό αυτό έχει καλές σχέσεις με τον Σταύρο Θεοδωράκη και θεωρείται στο εσωτερικό του Ποταμιού ως ένας από τους λίγους που θα μείνουν σταθεροί στη φάση αυτή. Το ίδιο φαίνεται ότι ισχύει και για τον Γρηγόρη Ψαριανό, άνθρωπο sui generis με μακρά διαδρομή στο ΣΥΡΙΖΑ και τη Δημοκρατική Αριστερά. Λόγω καταβολών πολύ δύσκολα θα βρει χώρο στη ΝΔ, τους πασόκους (όπως ο ίδιος τους αποκαλεί) διαχρονικά δεν τους αντέχει, με τον ΣΥΡΙΖΑ έχει σκοτωθεί δημόσια και πολύ τον τελευταίο καιρό, συνεπώς δεν είναι έτοιμος να μετακινηθεί.

Αντίθετα, ολοταχώς προς τη ΝΔ κινείται ο μουσουλμάνος φιλελεύθερος βουλευτής της Κομοτινής Αχμέτ Ιλχάν, που έχει πολύ μεγάλη τοπική απήχηση (το Ποτάμι χάρη σ’ αυτόν πέτυχε εκεί τα υψηλότερα εθνικά ποσοστά του, όπως είχε συμβεί και με την Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη το 2012). Εύλογη επιλογή, αφού μεγάλος τοπικός αντίπαλος του Ιλχάν, ο Ευριπίδης Στυλιανίδης είναι σήμερα εκτός Βουλής και στη χειρότερη δυνατή σχέση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον οποίο κατηγόρησε «ως νεοφιλελεύθερο» στην αρχή του δεύτερου γύρου.

Αντίστοιχα προς τη ΝΔ κινείται δημόσια και ο Ιάσων Φωτήλας στην Αχαΐα, ενώ δεν είναι σαφές τι  θα κάνει η τέως βουλευτής του Ποταμιού και εξαδέλφη του Κυριάκου Μητσοτάκη Αντιγόνη Λυμπεράκη, η οποία ήταν στα νιάτα της στο ΚΚΕ, μετά πέρασε στο Συνασπισμό, μετά στη Δράση, από εκεί κατέληξε στο Ποτάμι.

Στις οργανώσεις και στο εκλογικό σώμα του Ποταμιού υπάρχει εξ ίσου σύγχυση. Το εκλογικό σώμα όπως έδειξε η πρόσφατη δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας είναι απολύτως τριχοτομημένο, μεταξύ συνεργασίας με ΠΑΣΟΚ, στήριξης του Κυριάκου και αυτόνομης πορείας. Αντίστοιχα τριχοτομημένες είναι και οι οργανώσεις του Ποταμιού, που είτε ούτως είτε άλλως είναι πολύ αδύνατες. Ο Σταύρος Θεοδωράκης άλλωστε ποτέ δεν πίστεψε στις κομματικές δομές και δεν οργάνωσε το κόμμα, ως κόμμα. Έτσι πλην της Κοινοβουλευτικής ομάδας άλλα όργανα δεν λειτουργούν ουσιαστικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι προ του Συνεδρίου δεν θα ανοίξουν οι πόρτες του Ποταμιού για εγγραφή νέων μελών, ενώ δεν υπάρχουν και πολλές προσδοκίες ούτε από την λεγόμενη Επιτροπή Διαλόγου, η οποία ήταν γεμάτη στην πρώτη φάση με ενδιαφέρουσες προσωπικότητες (κυρίως από το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ και τον μεταρρυθμιστικό χώρο), αλλά έχει λίγο πολύ αδρανοποιηθεί.

Τα προβλήματα αυτά του Ποταμιού προϋπήρχαν βέβαια της εκλογής του Κυριάκου Μητσοτάκη.  Η γοητεία που ασκεί όμως ο φιλελεύθερος Κυριάκος στο χώρο του Ποταμιού είναι προφανής και καταλυτική. Ο ίδιος ο κ. Θεοδωράκης είχε πολύ καιρό φλερτάρει με την ιδέα της έκφρασης τόσο των κεντρώων/κεντροδεξιών όσο και των αριστερών μεταρρυθμιστών σε έναν ενιαίο πολιτικό σχηματισμό. Το κατάφερε όμως μόνο μερικώς και μόνο προσωρινά. Ίσως γιατί ποτέ δεν συνειδητοποίησε ότι μια επιτυχημένη εκπομπή δεν είναι το ίδιο με ένα επιτυχημένο κόμμα.