Το CNN πήρε συνέντευξη από κατοίκους της Λέσβου: Θα ήμασταν τέρατα αν αδιαφορούσαμε

Πλήθος μεταναστών που φτάνει με καράβι ρισκάρουν τα πάντα για να ξεφύγει από την βία και τις διώξεις, γράφει χαρακτηριστικά το CNN.

Το πέρασμα από την Ελλάδα παραμένει δημοφιλές – και θανατηφόρο. Την περασμένη εβδομάδα ακόμη 24 μετανάστες – συμπεριλαμβανομένων 10 παιδιών – έχασαν τη ζωή τους όταν το σκάφος στο οποίο επέβαιναν ανατράπηκε στη θάλασσα.

Για τους κατοίκους της Λέσβου, η ροή ανθρώπων είναι αδυσώπητη. Πολλοί έχουν σπαταλήσει χρόνο και μεγάλη προσπάθεια μέσα από μικρές πράξεις καλοσύνης, όπως το να δώσουν ένα σάντουιτς στους εξαντλημένους, πεινασμένους ταξιδιώτες, ή ακόμη και να συμμετέχουν στις ομάδες διάσωσης.

Οι ακούραστες, ανιδιοτελείς προσπάθειές τους δεν έχουν περάσει απαρατήρητες, σημειώνει το CNN. Η 1η Φεβρουαρίου είναι η ημερομηνία όπου σηματοδοτεί την προθεσμία υποβολής υποψηφιοτήτων για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, ενώ το αίτημα για την αναγνώριση της προσπάθειας των κατοίκων των ελληνικών νησιών έχει συγκεντρώσει εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές.

Για τους κατοίκους όμως του νησιού, το θέμα δεν είναι η δόξα ή η αναγνώριση αλλά βασικές αρχές ανθρωπισμού. Όπως δήλωσε ένας από αυτούς στο CNN, «Θα ήμασταν τέρατα αν δεν κάναμε κάτι – γιατί θα πρέπει να μας δώσουν βραβείου απλά επειδή είμαστε άνθρωποι;». Η Αιμιλία Καμβύση είναι 83 ετών. Το σπίτι της βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από ένα από τα πιο πολυσύχναστα σημεία όπου καταφθάνουν οι πρόσφυγες στη Λέσβο.

Όταν οι πρόσφυγες άρχισαν να έρχονται έκανε ότι μπορούσε για να τους βοηθήσει. Στην παραλία, υποδεχόταν τους μετανάστες και τους βοηθούσε να ταΐσουν τα βρέφη και τα παιδιά τους. Τώρα, βλέποντας την αντίδραση από τις ευρωπαϊκές χώρες, είναι αναστατωμένη. «Βλέπω τηλεόραση και ξέρω» λέει. «Δεν έχουν ανθρώπινα συναισθήματα; Δεν έχουν καρδιά;».

Ο Θωμάς Ζουρζουβίλης είναι ψαράς. Στη θάλασσα της Λέσβου ποτέ δεν ξέρει τι θα του φέρει η μέρα. Μερικές φορές εγκαταλείπει τα δίχτυα του για να βοηθήσει μια βάρκα προσφύγων που βρίσκονται σε κίνδυνο, άλλες φορές τραβά ανθρώπους έξω από το νερό. Βλέποντας τους ανθρώπους σε αυτή την κατάσταση, δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνει παρά να βοηθήσει, λέει ο ίδιος στο CNN.

Η Μαρία Ανδρουλάκη, έχει μεταφέρει πρόσφυγες που ξεβράζονται σε απομακρυσμένες παραλίες βόρεια του νησιού στο κέντρο της πόλης. Αν δεν ήταν αυτή και πολλοί άλλοι, οι μετανάστες θα έπρεπε να περπατήσουν περισσότερα από 70 χιλιόμετρα στα σημεία όπου γίνεται η καταγραφή τους. Σύμφωνα με το νόμο, η Μαρία θα μπορούσε να είχε συλληφθεί για τη μεταφορά προσφύγων. Δεν την νοιάζει, η ανθρωπιά της της λέει να βοηθήσει τους ανθρώπους. Ο Στρατής Βαλάμιος εξακολουθεί να θυμάται την 28η Οκτωβρίου 2015. Ο καιρός ήταν κακός εκείνη την ημέρα, και λέει πως δεν μπορούσε να πλησιάσει μια βάρκα γεμάτη μετανάστες. Οι εικόνες εκείνες τον στοιχειώνουν ακόμη.

Όταν ξεκίνησε να δουλεύει ως ψαράς πότε του δεν σκέφτηκε ότι αυτό θα μπορούσε να είναι μέρος της δουλειάς του. Τώρα πλέον είναι μέρος της ζωής του και προέκταση της φιλοξενίας που διακρίνει τους κατοίκους του νησιού. Δεν είναι επιλογή να βοηθήσει ή όχι, είναι απλά να είσαι άνθρωπος. Η Μαρίτσα Μαυραπίδου ζει στο βόρειο τμήμα της Λέσβου, όπου οι βάρκες με πρόσφυγες καταφτάνουν καθημερινά.

Ήθελε να παρηγορεί και να υποδέχεται τους μετανάστες την ώρα που φτάνουν, γι’ αυτό στέκεται στην παραλία και κρατά μωρά, χαμογελώντας και προσπαθώντας να τους κάνει να νιώσουν άνετα. Κοιτώντας  τους ανθρώπους βρεγμένους και τρομαγμένους, βλέπει την ιστορία να επαναλαμβάνεται, ενθυμούμενη τους δικούς της γονείς που προσπάθησαν να ξεφύγουν από την Τουρκία για τις ακτές της Λέσβου. Ο Λευτέρης Στυλιανός είναι ιδιοκτήτης εστιατορίου στο βόρειο τμήμα της Λέσβου τον κύριο κόμβο όπου οι εθελοντές περιμένουν το επόμενο κύμα μεταναστών. Προτού οι ΜΚΟ χτίσουν ένα αυτοσχέδιο ιατρείο, το εστιατόριο χρησιμοποιούνταν ως ο χώρος όπου προσφέρονταν οι πρώτες βοήθειες. Τώρα που οι ΜΚΟ έχουν φτάσει στο νησί, ο ίδιος αισθάνεται ότι κάνει δύο δουλειές: η μία για να βοηθά τους πρόσφυγες και η άλλη να βοηθά τους εθελοντές να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις του νησιού.

Η Δέσποινα Ζουρζουβίλη, είδε τους πρόσφυγες να περνούν μέσα από την αυλή του σπιτιού της το περασμένο καλοκαίρι. Ενθυμούμενη την ιστορία της δικής της οικογένειας, όταν έφυγαν από την Τουρκία για τις ακτές της Λέσβου, αυτή και ο αποθανών πλέον σύζυγός της, έκαναν ότι μπορούσαν. Έφτιαξε σάντουιτς για να μοιράσει σε εκείνους που έφταναν και προσπαθούσε να δίνει τρεχούμενο νερό στους πρόσφυγες για να δροσιστούν πριν το μεγάλο ταξίδι μέχρι το κέντρο της πόλης.