Με αίμα, ούρα & σπέρμα δημιουργεί ο Jan Fabre, ο γιός Βέλγου αναρχοκομμουνιστή που ανέλαβε το Φεστιβάλ Αθηνών

H επιλογή του πρωτοποριακού και παγκοσμίου φήμης εικαστικού καλλιτέχνη Jan Fabre είναι η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ στις αντιδράσεις για την απομάκρυνση του λίαν επιτυχημένου Γιώργου Λούκου από το τιμόνι του Φεστιβάλ Αθηνών. 

Άρχισαν αμέσως τα σχόλια: Γιατί επελέγη ένα πρώτο όνομα μεν της διεθνούς καλλιτεχνικής πρωτοπορίας αλλά άσχετος με την ελληνική πραγματικότητα; 
Μήπως υπερβάλουμε ενίοτε; Ε μάλλον! Το όνομα και οι διεθνείς σχέσεις του Jan Fabre σίγουρα θα δώσουν αίγλη στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Όσο γιά τις επιλογές των ελληνικών θεατρικών παραστάσεων όλο και κάποιος καλός σύμβουλος θα βρεθεί. 
 Γκρινιάζουμε με όλους και για όλους...

Ο Fabre είναι ο εκκεντρικός εικαστικός που κάποτε ζωγράφιζε με αίμα σπέρμα και ούρα αλλά και η ελληνική παραφιλολογία πολλάκις διαποτίζεται από αίμα σπέρμα και ούρα, δυστυχώς . 
Ας υποδεχθούμε ένα πρώτο όνομα σαν τον Jan Fabre με μια πιο θερμή καλημέρα κι ας μην μεμψιμοιρούμε με όλους και όλα. Ας μην ομφαλοσκοπούμε μονίμως ας μην διώχνουμε τους "κακούς" ξένους ειδικά τώρα που η Ελλάδα θέλει να την ακούνε με θετικά σχόλια. 

Ας παραμερίσουμε το κομπλεξικό μας εαυτό και ας δώσουμε χώρο να δημιουργήσει ένας μεγάλος εικονοκλάστης καλλιτέχνης Bien Venue Monsieur Jan Fabre.

Ειρήνη Νικολοπούλου 

Απόσπασμα από συνέντευξη του στο ΒΗΜΑ πριν απο 16 χρόνια 

«Γεννήθηκα το 1958 στην Αμβέρσα, μια μικρή πόλη 500.000 κατοίκων, με μεγάλη όμως καλλιτεχνική παράδοση και πολλά πρόσωπα. Εζησα στη Νέα Υόρκη, έπειτα στο Βερολίνο, πάντα όμως επέστρεφα σε αυτήν. Με έχει σφραγίσει αυτός ο συνδυασμός της γαλλόφωνης παιδείας με τη φλαμανδική παράδοση στη ζωγραφική.

 Και η μητέρα μου ήταν άλλωστε αστή γαλλικής καταγωγής, ενώ ο πατέρας μου ήταν φλαμανδός αναρχοκομμουνιστής. Από τον έναν πήρα την αγάπη για τη γλώσσα και τη γαλλική λογοτεχνία και από τον άλλον την ικανότητα να παρατηρώ και να σχεδιάζω, την αγάπη μου για την εικόνα».

Οι  σκαραβαίοι  χρησιμεύουν άμεσα στη γλυπτική μου, ενώ ταυτόχρονα παρατηρώντας τις κινήσεις των εντόμων ­ ο παππούς μου ήταν εντομολόγος ­ , εμπνέομαι στις χορογραφίες μου».

«Αναρωτιέμαι συχνά μαζί με τους ηθοποιούς και τους χορευτές που δουλεύω γιατί κάνουμε τέχνη, τι θέλουμε να κάνουμε με τον χορό. Συνηθίζουμε να εξωθούμε τα πράγματα στα άκρα και τότε ευνοείται ο στοχασμός».

«Η μάνα μου και ο πατέρας μου, οι οποίοι κάθε βράδυ, όταν ήμουν μικρός, μετά το δείπνο μού αφηγούνταν μια ιστορία. Από τον κόσμο της τέχνης ο Μπουνιουέλ, ο Μισό, οι κλασικοί φλαμανδοί ζωγράφοι σαν τον Ιερώνυμο Μπος ή τον Γιαν Βαν Αϊκ, ο Μισέλ Φουκό και ο Μπορίς Βιάν».

«Μου θυμίζω την ιστορία με το άγριο ζώο που το βρήκαν άρρωστο, το μάζεψαν, το περιέθαλψαν και θέλησαν να το κάνουν κατοικίδιο. Αυτό όμως μόλις συνήλθε έφυγε. Ετσι συμβαίνει και με τον δικό μου γονότυπο. Μόλις αισθάνομαι ότι είμαι αποδεκτός ετοιμάζομαι για αλλαγή κατεύθυνσης».

«Θέλω να καταφέρω να γίνω ένα καλός καλλιτέχνης. Μόλις που ξεκίνησα, είμαι ένα έμβρυο ακόμη.
 Ελπίζω ως τα 85 μου ­ ηλικία στην οποία έφθασε ο παππούς μου ­ να μπορέσω να κάνω τα καλύτερα σχέδιά μου, τα καλύτερα έργα μου».