Vintage Story: Όταν ο Ουμπέρτο Εκο... μόναζε στο Άγιον Όρος & φορούσε κοντή κόκκινη πουκαμίσα

Μάλιστα, στα τέλη της δεκαετίας του '80 ο Εκο μαζί με τον Θ. Ιωαννίδη φιλοξενήθηκαν για μία εβδομάδα και από τον Γιάννη Μπουτάρη στο σπίτι του-καταφύγιο στο νησάκι της Χαλκιδικής, τον Διάπορο, με φόντο στο βάθος τον επιβλητικό Αθω στο Αγιον Ορος.

Μια συνάντηση που δεν την ξεχνά ακόμη και σήμερα ο Γ. Μπουτάρης, όπως μας έλεγε ο ίδιος πριν από λίγες μέρες, ενώ θυμόταν ιδιαίτερα την αδυναμία του Εκο στο καλό φαγητό -πέρα από το ποτό- και πόσο του άρεσαν οι γεμιστές πιπεριές. «Μπορούσε να φάει και ένα... ταψί», ανέφερε, Όπως γράφει στο ρεπορτάζ του στο ethnos ο Χρήστος Τελίδης.

Η αρχή της γνωριμίας

Ο 78χρονος σήμερα Θ. Ιωαννίδης γνώρισε από κοντά τον Ουμπέρτο Εκο προς τα τέλη της δεκαετίας του '70. Ο ίδιος ως δημοσιογράφος συνήθιζε να μεταφράζει άρθρα του Ιταλού διανοούμενου από ιταλικές εφημερίδες -«ακόμα και εκείνα που έλεγε για το ποδόσφαιρο»- τα οποία δημοσιεύονταν στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη».
«Ααα... εσύ με αυτόν τον Εκο.

Μπας και είναι... Εβραίος;» ήταν το σχόλιο που εισέπραττε για την επιμονή του αυτή από γνωστό συνάδερφό του. Οι επαφές τους ξεκίνησαν με δική του πρωτοβουλία αρχικά με κάποιες τηλεφωνικές συνομιλίες. Σύντομα όμως είχαν την ευκαιρία να γνωριστούν και από κοντά στην Ιταλία, στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια -la Rosa (κόκκινη) τότε- και η γνωριμία τους να εξελιχτεί με τον χρόνο σε μια μακρόχρονη φιλία.

«Στο μυαλό μου έρχεται ο φίλος του Εκο, ο Θόδωρος Ιωαννίδης, με τις ιστορίες που μου έλεγε πριν από χρόνια για τις ουζοκατανύξεις τους...» έγραφε για τη σχέση τους ο Ανταίος Χρσυσοστομίδης στο βιβλίο του «Οι κεραίες της εποχής μου ΙΙ: Ταξιδεύοντας με άλλους διάσημους συγγραφείς από όλον τον κόσμο» (2013). Ο τελευταίος υπήρξε επίσης μεταφραστής του Εκο, ενώ του πήρε και μία μεγάλη και ενδιαφέρουσα τηλεοπτική συνέντευξη μαζί με τη Μικέλα Χαρτουλάρη.

«Ο Ουμπέρτο ήταν φίλος για πολλά χρόνια. Βαριά κουβέντα η λέξη φίλος... Μεγάλος καλαμπουρτζής, αθυρόστομος, φαρμακόγλωσσος, πειραχτήριο τεράστιο...» θα πει ο Θ. Ιωαννίδης. Σε δική του μετάφραση κυκλοφόρησε το 1993 το βιβλίο του Ουμπέρτο Εκο «Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις» από τις εκδόσεις του «Παρατηρητή», ενώ έχει μεταφράσει εκατοντάδες άρθρα του.
Κάποιοι στην Ελλάδα εδώ και χρόνια θέλουν τον Ουμπέρτο Εκο να έχει επισκεφτεί το Αγιον Ορος πριν από τη συγγραφή του περίφημου βιβλίου του «Το Ονομα του Ρόδου» -υπονοώντας ίσως ότι επηρεάστηκε από αυτό-, και μάλιστα να επισκέφτηκε τη Μονή Βατοπεδίου και τη βιβλιοθήκη της δείχνοντας ενδιαφέρον για ένα από τα πιο σπάνια χειρόγραφα που φυλάσσεται εκεί, τον κώδικα «Γεωγραφία Κλαύδιου Πτολεμαίου», που χρονολογείται στα τέλη 13ου αρχές 14ου αιώνα. Ομως ο Θ. Ιωαννίδης στη συνομιλία μας είναι κατηγορηματικός.

Η πρώτη επίσκεψη του Εκο στο Αγιον Ορος έγινε το 1988, ενώ η πλοκή του μυθιστορήματος του Εκο, που μεταφέρει τον αναγνώστη σε ένα ιταλικό μοναστήρι των Βενεδικτίνων και στην αναζήτηση ενός χειρογράφου του Αριστοτέλη και αναπτύσσεται με φόνους, άνομες σχέσεις μεταξύ των μοναχών και το κυνήγι των αιρετικών εν έτει 1327, εκδόθηκε στην Ιταλία το 1980. Και είχε προηγηθεί αρκετή επεξεργασία. Ο ίδιος ο Θ. Ιωαννίδης είχε την ευκαιρία να διαβάσει το βιβλίο ακόμη από τα τυπογραφικά και ο Εκο του έδωσε με μια ιδιόχειρη αφιέρωση ένα από τα πρώτα αντίτυπα όταν εκδόθηκε.

Ο Θ. Ιωαννίδης ήταν συχνός επισκέπτης του Αγίου Ορους επί δεκαετίες και οι φίλοι του μοναχοί γνώριζαν τις πεποιθήσεις του και τις σέβονταν πάντα, θα πει. Και ο ίδιος προσεγγίζει με ιδιαίτερο σεβασμό το Αγιον Ορος στο βιβλίο του «Αθως ο Αλιερκής». Και εδώ οδήγησε τον Ουμπέρτο Εκο στα τέλη της δεκαετίας του '80, για μια μοναδική εμπειρία και έναν διάλογο με τους Αγιορείτες μοναχούς ο οποίος ξεκινούσε από την Καθολική Εκκλησία και το αλάθητο του Πάπα μέχρι τον Μάη του '68, αλλά και το θέμα που τον γοήτευε ιδιαίτερα, αυτό των αιρέσεων. Για να τους αποκαλύψει, πρώτα σ' αυτούς, ότι το θέμα των αιρέσεων τον απασχολούσε και στο βιβλίο που ετοίμαζε τότε και κυκλοφόρησε αργότερα, το «Εκκρεμές»
Στη δεκαετία του '80 η Μονή Σίμωνος Πέτρας βρισκόταν στο επίκεντρο του Αγίου Ορους, συγκέντρωνε μια πλειάδα μοναχών από πολλές χώρες του κόσμου, οι οποίοι με σημαντικές σπουδές αναζητούσαν τον δρόμο τους στην Ορθοδοξία. Ο μοναχός Ελισσαίος, που σήμερα είναι ο ηγούμενος της μονής, ήταν ο αντιπρόσωπος του μοναστηριού στην Ιερά Κοινότητα. Ο Θ. Ιωαννίδης θυμάται τον Ελισσαίο, ο οποίος είχε μελετήσει και τους Λατίνους εκκλησιαστικούς συγγραφείς, να κουβεντιάζει με τον Εκο μαζί και με τους άλλους μοναχούς, είτε στους εξώστες του μοναστηριού με τη μοναδική θέα στη θάλασσα και στο βόρειο Αιγαίο, είτε στο κονάκι της μονής στις Καρυές του Αγίου Ορους.

Σε μια συζήτηση χωρίς πρόγραμμα και ατζέντα, με τον Εκο πολύγλωσσο και λαλίστατο, να προσπαθεί να γνωρίσει όσο το δυνατόν περισσότερα, αλλά με ιδιαίτερο σεβασμό για το Ορος και «χωρίς εξυπνάδες», να σέβεται τις γνώμες των μοναχών. Ο Εκο όργωνε τις βιβλιοθήκες και στο Ορος εντυπωσιάστηκε από τις βιβλιοθήκες του, τόσο στη Μονή Σίμωνος Πέτρας όσο και στη Μονή Ιβήρων. Προσπαθούσε να δει και να περιεργαστεί όσο το δυνατόν περισσότερα χειρόγραφα. «Ηθελε να μαθαίνει, να μαθαίνει, να μαθαίνει και ήξερε ό,τι είχαν πει οι αρχαίοι Ελληνες. Χαρακτήριζε μαλιστα τον Αριστοτέλη ως τον πιο έξυπνο άνθρωπο που υπήρξε ποτέ,» λέει ο Θ. Ιωαννίδης.

Η αυστηρή Γερμανίδα σύζυγος

Δεν παρέλειπε όμως να εκφράζει στους Αγιορείτες και τις ανησυχίες του για το επίπεδο διαφύλαξης και συντήρησης του πολύτιμου υλικού των μοναστηριών. Απέναντι στην αγωνία του Δυτικού η ήρεμη ματιά του ορθόδοξου μοναχού ήταν ότι «η ζωντανή παράδοση δεν σώζεται συντηρώντας τους κώδικες ή τις εικόνες και προβάλλοντας τους θησαυρούς προς άγραν τουριστών».

Οι μνήμες αραιώνουν για πολλά σήμερα, αλλά ο Θ. Ιωαννίδης θυμάται την αρνητική εντύπωση που προκάλεσε στον Εκο η αυταρχική και σκαιότατη συμπεριφορά ενός γνωστού μητροπολίτη -σήμερα δεν είναι εν ζωή- που είχε έρθει να επισκεφτεί και να προσκυνήσει στο Αγιον Ορος, απέναντι στα μέλη της συνοδείας του, ενώ κατέβαινε από ένα σκάφος στο λιμανάκι της Ιβήρων.
Το τσίπουρο-ρακί είναι κομμάτι της παράδοσης του Ορους. Οι ίδιοι οι Αγιορείτες ισχυρίζονται ότι δεν πίνουν γιατί το οινόπνευμα αλλοιώνει τη σκέψη τους. Πάντως ο Εκo, ο οποίος είχε μια ιδιαίτερη σχέση με το ποτό, τίμησε ιδιαιτέρως και το αγιορείτικο τσίπουρο-ρακί. Αλλωστε η αγαπημένη του Ρενάτε, η Γερμανίδα σύζυγός του την οποία υπεραγαπούσε και του είχε... απαγορεύσει το ποτό, ήταν μακριά λόγω... άβατου.

Ο Θ. Ιωαννίδης θυμάται στις συναντήσεις τους τη Ρενάτε να του απαγορεύει το ποτό και τον ίδιο τον Εκο να προσπαθεί με τεχνάσματα να την ξεγελάσει. Να γεμίζει το φλιτζάνι του καφέ με... ποτό και να το κρύβει ανάμεσα στα βιβλία. Ομως τον πρόδιδε η μυρωδιά, με τη Ρενάτε να αντιδρά με θυμό.

Hταν άθεος

Για αποφυγή παρεξηγήσεων και παρερμηνειών ο Θ. Ιωαννίδης ξεκαθαρίζει ότι ο Εκο ήταν άθεος. «Δεν μπορούμε να πούμε το συνηθισμένο "Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του". Ο ίδιος ζήτησε η κηδεία του να είναι πολιτική», θα πει. Θυμάται ακόμη ότι ο Εκο τον είχε ρωτήσει, ενώ έκαναν μπάνιο στη θάλασσα, αν πιστεύει στον Θεό. «Αντιμετώπισε ανέκφραστα την αρνητική μου απάντηση και δεν επανήλθε ποτέ», θα πει.

Δείτε εδώ όλη την συνέχεια - ethnos.gr