Η γνωστή ηθοποιός Αθήνα Μαξίμου που σαρώνει στον Ταρτούφο σε ένα κείμενο - αποκάλυψη: Κάνω θέατρο για μένα σημαίνει ερωτώμαι

Κάνω θέατρο για μένα σημαίνει ερωτώμαι....

Τις περισσότερες φορές δεν βρίσκω απαντήσεις, αλλά ποσώς με αφορά αυτό, γιατί το θέμα είναι να θέτω την ερώτηση για να διαλέξω τον δρόμο. Η απάντηση εξάλλου είναι για μένα το τέλος του δρόμου.)
Αυτές οι ερωτήσεις με βασάνισαν και συνεχίζουν να με βασανίζουν,σε αυτές αφήνομαι για να υπάρχω στην σκηνική πράξη:
Πού μπορεί να φτάσει η πίστη μιας γυναίκας;

Πόσο άραγε επηρεάζεται η έννοια 'είμαι πιστός σε κάποιον' από την έννοια του 'κατέχω κάποιον';
Μήπως είμαστε πιστοί μόνο όταν πληγωνόμαστε επαναληπτικά από το αίσθημα πως το ερωτικό μας αντικείμενο δεν εξαρτάται και δεν ελέγχεται από μας;
Όταν κατέχουμε και θεωρούμε δεδομένο το ερωτικό μας αντικείμενο, είμαστε άραγε πιστοί;

Πόσες μηχανορραφίες και πλεκτάνες μπορεί να γεννήσει η φύση μιας γυναίκας με σκοπό να ξανακερδίσει το αντικείμενο-άντρα της;

Πόσες στρατηγικές μάχης μπορεί να καταστρώσει ο ανθρώπινος νους για να ξανακερδίσει την ηγεμονία ή την κηδεμονία του, πάνω στο ερωτικό του αντικείμενο, όταν την βλέπει να χάνεται;
Μπορεί η θηλυκή φύση να δημιουργήσει όλες τις προυποθέσεις για απιστία, ή ακόμη και να φτάσει έως την απιστία με μόνο σκοπό να προκαλέσει το κυνηγητικό ενδιαφέρον της αρσενικής φύσης;
Κατά πόσο στις παγίδες που στήνουμε και στα δίχτυα που ρίχνουμε δεν έρχεται το πλήρωμα της ζωής για να πέσουμε εμείς οι ίδιοι μέσα;

Όταν επιθυμούμε διακαώς τον έλεγχο του ερωτικού μας αντικειμένου μήπως βγαίνουμε εμείς, τελικά, εκτός ελέγχου;
Πόσες σκοτεινές και σκληρές πλευρές μπορεί να έχει η έννοια της αφοσίωσης και της πίστης;
Μπορεί η αφοσίωση και η πίστη να σε κάνουν τέρας;

Άραγε η αφοσίωση και η πίστη δεν είναι συνυφασμένες με την εξαργύρωση, πάντα σε κάτι δεν ελπίζουμε όταν πιστεύουμε,όταν αφοσιωνόμαστε;
Και όσο πιο εμμονική είναι η αφοσίωση και η πίστη τόσο πιο πολλά αργύρια προδοσίας άραγε δεν μας περιμένουν;