Αποκλ. ο Δημήτρης Γιώτης μιλάει στο Εirinika για τις «μεγάλες αλήθειες»: «Χάσαμε την αληθινή ευτυχία για να γίνουμε αποδεκτοί»

Το απόσπασμα αυτό ανήκει στο αριστούργημα του του Νικολάϊ Γκόγκολ «Το ημερολόγιο ενός τρελού». Κάθε Πέμπτη, για λίγες ακόμα παραστάσεις, στο Θέατρο Eliart, ο Δημήτρης Γιώτης μεταμορφώνεται στον ρόλο του Ποπρίστσιν, του ήρωα του έργου του Γκόγκολ, και μας μιλά για την μοναξιά, την προσωπική μάχη του κάθε ανθρώπου με τον εαυτό του και την αληθινή έννοια της ελευθερίας…

Το eirinika.gr είχε την χαρά να μιλήσει με τον Δημήτρη Γιώτη για την πορεία του στον χώρο του θεάτρου και για την νέα του παράσταση.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο και τον χώρο του θεάματος;

Μπήκα στη σχολή Θεοδοσιάδη ως εξαιρετικό ταλέντο. Μαθητής ακόμα με επιλέγει ο Μίνως Βολανάκης να παίξω δίπλα στην Εύα Κοταμανίδου στο "Λόφο με το συντριβάνι'' του Ρίτσου. Έπειτα ήρθε  ''Η Μελωδία της Ευτυχίας'' με την Αλίκη Βουγιουκλάκη σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη κι όλα πήραν το δρόμο τους. Το θέατρο είναι η βάση, σταθερή αξία, σημείο αναφοράς πάντα! 

Στην τηλεόραση έχω κάνει δυνατές συνεργασίες, στις ''Μάγισσες της Σμύρνης'' του Κ. Κουτσομύτη, στο ''Νυχτερινό δελτίο'' του Πάνου Κοκκινόπουλου με το Μηνά Χατζησάββα, στην ''Άλλη πλευρά του τοίχου'' με τη Ζωή Λάσκαρη, στις '"Ευτυχισμένες μέρες'' και στην ''Επαφή'' με την Άννα Ανδριανού σε σκηνοθεσίες Στέφανου Μπλάτσου και Γιάννη Μπότση αντίστοιχα, στο ''Κόκκινο δωμάτιο'' του Αλέξανδρου Ρήγα, στη ''Λόλα" του Κώστα Κωστόπουλου...

Στο σινεμά συνεργάστηκα στα ''Τρία πουλάκια κάθονταν'' του Νικόλα Σπανού με τον Δημήτρη Πιατά.

Ποιοι είναι οι σταθμοί στην πορεία σου; Τα βήματα, οι ύφαλοι & οι άνθρωποι που σου άνοιξαν πόρτες

Το ντεμπούτο μου με το Μ. Βολανάκη. Η Αλίκη!! ''Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή'' με τον Κατρανίδη, έπαιζα το γιο της Βέρας Κρούσκα, τον ''Νόνο'', σπουδαία στιγμή, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη. Το Γιωργάκη στο ''Ρεμπέτικο'' σε σκηνοθεσία του Κώστα Φέρρη. ''Μια ζωή την έχουμε'' σκηνοθεσία Αντώνη Καλογρίδη, ''Θίσβη'' στο Εθνικό στο ''Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας'' του Σαίξπηρ, σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη. ''Μια ζωή Ελλάδα, Μίκης θεοδωράκης'' σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, να συναντώ, να γνωρίζω και να μιλώ με το μύθο, Μίκη Θεοδωράκη! Η συνεργασία μου με τον Σπύρο Ευαγγελάτο και τη Λήδα Τασοπούλου, ξεχωριστή. Δυόμιση χρόνια στο Αμφιθέατρο, ο Ευαγγελάτος είδε σε μένα ψήγματα σκηνοθετικής ευστροφίας και ήθελε εκτός των ρόλων που έπαιζα να’ μαι κοντά τους. Η Λήδα με στήριξε, με εμπιστεύτηκε, της χρωστάω πολλά και της αφιερώνω φέτος το ''Ημερολόγιο ενός τρελλού''... έφυγε γρήγορα από κοντά μας. Σημαντικός άνθρωπος στην πορεία μου η Σμαρούλα Γιούλη! Με πίστεψε. ήμουν άνθρωπος τους σπιτιού τους, μαζί με τον Βαγγέλη Λειβαδά μου’ δωσαν μεγάλες ευκαιρίες και ωραίους ρόλους σε Βέμπο- Αμιράλ- Παρκ. Ο Νίκος Κούρκουλος επίσης, γενναιόδωρος και δοτικός στο Εθνικό, οι κουβέντες μας, οι συζητήσεις μας χαραγμένες... με παρότρυνε να γίνω πατέρας "Άντε τι περιμένεις, προχώρα, το παιδί να σε πει πατέρα όχι παππού. Εγώ είμαι εδώ!'' Ο Κώστας  Κωστόπουλος που με εμπιστεύθηκε στη ''Λόλα''... Ε, και βέβαια η Αλίκη που μου χάρισε τη ''Μελωδία της Ευτυχίας'' μου.

2016... Εκατοντάδες θέατρα πλέον στην Αθήνα, λίγες ταινίες & λιγότερη τηλεόραση για έναν ηθοποιό. Πως το αντιμετωπίζεις;

Με ψυχραιμία... Σε περιόδους κρίσης, η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος στρέφεται προς την τέχνη, το θέατρο. Έχουμε ανάγκη να μοιραστούμε συναισθήματα, εικόνες... το νοιώθω τώρα και γω με το ''Ημερολόγιο'', είναι κάτι που μας αφορά όλους. Έρχονται και παίρνουν ''δουλειά'' για το σπίτι, που λέω εγώ. Σκέψεις, συζητήσεις, γεννιούνται με αφορμή μια ατάκα. Τώρα για τηλεόραση ή ταινίες θολό το τοπίο, αλλά θα ζήσουμε κι έτσι. Γίνονται τόσες κοινωνικοπολιτικοοικονομικές αλλαγές, πνίγονται στο Αιγαίο... που να καθίσουμε να αναλύουμε απ τον καναπέ, είναι ντροπή και μόνο... Η εποχή αλλάζει και μεις μαζί, είναι ευκαιρία να αναθεωρήσουμε, να προβληματιστούμε και ελπίζω σ ένα καλύτερο αύριο. Βλέπω  πάντα το ποτήρι μισογεμάτο..

Τα όνειρα σου για την επόμενη πενταετία;

Σχέδια πολλά... σιγά - σιγά... να γεμίζω εμπειρίες, να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, να ζω και να ελπίζω, να αγωνίζομαι και να μάχομαι για τα όνειρά μου. Α! να καμαρώνω βλέποντας το γιό μου να μεγαλώνει και να εξελίσσεται. Αν τα καταφέρω να’ μαι καλός μπαμπάς, έχω πετύχει τον καλύτερο ''ρόλο'' της ζωής μου! 

Γιατί επέλεξες να είσαι σε αυτήν την παράσταση; Τι το ξεχωριστό έχει;

 ''Το Ημερολόγιο ενός Τρελλού'' είναι τόσο σημερινό, επίκαιρο, τολμηρό... Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ταυτιστεί ο θεατής έστω με μια ατάκα, μια φράση του έργου. Μιλάει για μεγάλες αλήθειες, για μοναξιά, για αγάπη, γι’ απομόνωση, γι’ αποδοχή και ασφάλεια, για ταπείνωση κι αξιοπρέπεια, για τη μάνα, τη μήτρα που μας φέρνει στη ζωή, μας καθορίζει και μας γεννά... Μάθαμε να ζούμε στην απομόνωση των social media, της τεχνολογίας και του Facebook. Μετριέται η ύπαρξή μας με τον αριθμό των like, πάψαμε να μοιραζόμαστε, να συζητάμε και να αγαπάμε. Αναλωνόμαστε στην ψευτιά της εικόνας και όχι της αλήθειας μας, της ψυχής μας. Χάσαμε την αληθινή ευτυχία για να γίνουμε αποδεκτοί από ανθρώπους και καταστάσεις χωρίς νόημα και ουσία. Το "Ημερολόγιο" πέρασε από Συμπληγάδες πέτρες, μάτωσα, πόνεσα, λύγισα αλλά επέμενα, πίστευα στην αλήθεια του ήρωα μου, τον έχω νοιώσει, τον έχω ''δει'' και τώρα βγαίνω πιο πλούσιος και πιο δυνατός απ την συνάντηση μαζί του. Κερδισμένος είμαι και το ξέρω.

Ποιά είναι η πιο όμορφη και  ποια η πιο αμήχανη στιγμή σου στο θέατρο;

Για να μαι ειλικρινής δεν θυμάμαι την πιο αμήχανη...έχω επιλεκτική μνήμη και τα δύσκολα τα ξεχνώ. Α! ναι κάποτε στο ''Άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή'', στο Αμιράλ, έπαιζα το μαθητή του Δάνη  Κατρανίδη με μαμά τη Βέρα Κρούσκα. Ο Δάνης είχε και δύο άλλους μαθητές, κατά το έργο, τον Σπύρο Πούλη και τον Στρατή Αμπανούδη. Ο Στρατής χρειάστηκε να λείψει και να νοσηλευτεί, όλοι στην παράσταση όταν μιλάγανε για τους άλλους δύο μαθητές μίλαγαν στον πληθυντικό σα να μην είχε λείψει ο ένας. Ε, εγώ ήθελα να το διορθώσω και να μιλήσω στον έναν λέγοντας το αμίμητο ''Βγήκε ο ένας και με κορόιδεψε και ύστερα βγήκε ....(αμ, ποιός? δεν υπήρχε άλλος και λέω) και ο ΙΔΙΟΣ και μου κάνε έτσι (μιμούμενος τη γκριμάτσα που θα έκανε αν ήταν ο Στρατής)... Ε, ο Δάνης και η Βέρα είχαν γυρίσει πλάτη απ’ τα γέλια(!!) και γω να μη ξέρω τι να κάνω, να ανοίξει η Γη να με καταπιεί.

Η πιο ευτυχισμένη μου... πολλές... Η επιλογή της Αλίκης να’ μαι στη Μελωδία. Η εμπιστοσύνη του Κούρκουλου στο ''Γαλάζιο πουλί'' στο Εθνικό. Η απόφαση να ακολουθήσω το όραμά μου και να πηγαίνω το καράβι της ζωής μου, μα πιο πολύ τα μάτια και τα λόγια του γιού μου στην πρεμιέρα του ''Τρελλού''. Μπαίνει στο καμαρίνι βουρκωμένος "Γιάννη, όλα καλά αγόρι μου, ο μπαμπάς είναι καλά.'' Νόμιζα ότι είχε επηρεαστεί απ το φινάλε του έργου (δυνατό και συνταρακτικό) και ότι είχε πιστέψει ότι συνέβη στα αλήθεια, γυρίζει και μου λέει '' Το ξέρω μπαμπά. Το ξέρω. Συγκινημένος είμαι. Συγκινημένος και περήφανος!'' πέφτοντας στην αγκαλιά μου. 8 χρονών πιτσιρίκι. Η ευτυχία όλου του κόσμου σ αυτή την αγκαλιά...