Η Ζωή Λάσκαρη ξεσπαθώνει με μακροσκελές post: Η Ντενίση πολεμήθηκε γιατί ξεχωρίζει, λάμπει & αξίζει‏

Αφορμή στάθηκε η παράσταση «Σμύρνη μου αγαπημένη», την οποία η Ζωή Λάσκαρη χαρακτηρίζει «κραυγή εθνικής συνείδησης και εθνικής αφύπνισης», ενώ για τη Μιμή Ντενίση υπογραμμίζει μεταξύ άλλων: «Η παράσταση «Σμύρνη μου αγαπημένη» είναι το αποτέλεσμα της επίπονης και επιστημονικής εργασίας από μια ηθοποιό που αφιέρωσε την ζωή της στο θέατρο και στην ιστορική έρευνα».

Αναλυτικά το κείμενο της Ζωής Λάσκαρη:

«Η παράσταση «Σμύρνη μου αγαπημένη» δεν συνιστά σκέτο θέατρο. Πρόκειται για μια πολιτική πράξη. Μια κραυγή εθνικής συνείδησης και εθνικής αφύπνισης. Η Μιμή Ντενίση δούλεψε σκληρά και χρόνια για να ερευνήσει ένα τεράστιο αρχειακό υλικό σχετικό με την μεγαλύτερη εθνική τραγωδία της σύγχρονης Ελλάδας και για να φτιάξει τελικά ένα κείμενο που αποτελεί –πάνω απ’ όλα – ιστορικό ντοκουμέντο. Η παράσταση «Σμύρνη μου αγαπημένη» - όμοια της δεν γνωρίζω αν έχει παρουσιαστεί ποτέ στο ελληνικό θέατρο – είναι το αποτέλεσμα της επίπονης και επιστημονικής εργασίας από μια ηθοποιό που αφιέρωσε την ζωή της στο θέατρο και στην ιστορική έρευνα. Από μια ηθοποιό που πολεμήθηκε κατά καιρούς από συγκεκριμένα πρόσωπα του περιθωρίου που παρηγορούν την καλλιτεχνική τους ατυχία με την συνεχή καθύβριση των συνανθρώπων τους και που αποκτούν μια επίφαση καλλιτεχνικής αλλά στην πραγματικότητα χολερικής υπόστασης. Πολεμήθηκε γιατί ξεχωρίζει – και στη χώρα αυτή πρέπει να έχουμε όλοι το ίδιο «ύψος» για να «κρύβεται» η ανεπάρκεια μας δίπλα σε αυτόν που ξεχωρίζει, που αριστεύει ή ακόμα και δίπλα σε αυτόν που «λάμπει».

Η απάντηση της Μιμής Ντενίση στα περί «συνωστισμών» στο λιμάνι της Σμύρνης είναι η λέξη «κόλαση». Και είναι μια απάντηση-ντοκουμέντο διατυπωμένη μέσα σε μια τρίωρη παράσταση δημιουργημένη από την χρήση μιας τεράστιας ελληνικής και ξένης βιβλιογραφίας (άνω των εκατό βιβλίων) που αποστομώνει στην κυριολεξία τα νεόκοπα φυντάνια της αποδόμησης της εθνικής ιστορίας. Οι μαρτυρίες όσων έζησαν την κόλαση εκείνη – και των απόγονων τους – έχουν τοποθετήσει τους εκ του πονηρού αποδομητές στο χρονοντούλαπο της προσωπικής τους ιστορίας-υστερίας.

Την υποδειγματική παράσταση της Μιμής Ντενίση πρέπει να παρακολουθήσει απ’ άκρη σ’ άκρη του πλανήτη όλος ο ελληνισμός. Το οφείλει η Μιμή σε όλες εκείνες τις οικογένειες που βίωσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο της εθνική τραγωδία της Σμύρνης. Το οφείλει στην πατρίδα. Με το «Σμύρνη μου αγαπημένη» της οφείλει όμως πολλά ΚΑΙ η πατρίδα. Ίσως για το θάρρος της να σταματήσει πια αυτή η λέξη –πατρίδα – να θεωρείται «απαγορευμένη» λέξη».