Συνταγή Κυριάκου: 1 δόση Σαμαράς, 3 κουταλιές καλά βρασμένος Άδωνις, 2 κουταλιές Βορίδης, λίγο μαϊντανό Ντόρας...

Η πολιτική του συνταγή έγινε πια σαφής μετά και τη συζήτηση για την ασφάλεια στη Βουλή που ο ίδιος προκάλεσε. Μια δόση Σαμαρά, τρεις κουταλιές καλά βρασμένο Άδωνι, δυο κουταλιές κατεψυγμένο Βορίδη, λίγο μαϊντανό Ντόρας, ψήσιμο σε δυνατή φωτιά, κατά προτίμηση με μολότοφ, και το έδεσμα της καταστροφής και του φόβου είναι έτοιμο. Καλή μας όρεξη, και άντε να σχολιάσεις τις πατάτες για τη μήτρα της Αριστεράς από την οποία προέρχονται όλοι οι τρομοκράτες ή για τους αγωνιστές της Αριστεράς -ξέρει πολλούς και καλά ο Κυριάκος- που δεν αναγνωρίζουν τον Τσίπρα ως υπερασπιστή των ιδεών της.

*Γράφει ο Θ. Καρτερός στην Αυγή

Οι άλλοι όμως; Δεν σας απασχολεί το ερώτημα πώς και γιατί η Φώφη και ο Σταύρος δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα και σέρνονται με τόση εμπάθεια στην ουρά του Μητσοτάκη; Και καλά, το Ποτάμι έχει το στίγμα ότι είναι κόμμα ειδικού σκοπού. Κι ότι ο σκοπός αυτός αγιάζει τα μέσα και καθορίζει την ταυτότητα, τον λόγο και τις κινήσεις του. Το ΠΑΣΟΚ, όμως, που θέλει να είναι η Σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα, πώς δεν καταλαβαίνει ότι θα είναι απλώς κόμμα - λακές, όσο συνευρίσκεται με τη Ν.Δ. και αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση με όρους δεξιάς, ή και ακροδεξιάς, πυρομανίας; Πώς και γιατί ένα κόμμα που υπήρξε ο αντίθετος πόλος της Δεξιάς έγινε κώλος και βρακί με τη Δεξιά;

Τους πήρε στον λαιμό του ο Παπανδρέου, θα πεις, με την άνευ όρων παράδοσή του στους δανειστές. Εν συνεχεία ο Βενιζέλος, που ρυμούλκησε όσο ζαλισμένο και ηττημένο ΠΑΣΟΚ είχε απομείνει στην αγκαλιά του Σαμαρά. Και φυσικά η σχεδόν υπαλληλική προσκόλληση στη διαπλοκή, η οποία χρησιμοποιεί κόμματα και ανθρώπους σαν χαρτοπετσέτες ή ακόμα χειρότερα σαν χαρτί υγείας.

Όποιος όμως θυμάται πώς και γιατί η Αριστερά μιας άλλης εποχής οδηγήθηκε σε συμμαχία με τη Δεξιά ενός άλλου Μητσοτάκη, μπορεί να διακινδυνεύσει ότι τους παίρνει στον λαιμό του και ένα κόμπλεξ -δεν ξέρω αν το λέω σωστά- αδικημένου ιδιοκτήτη. Που βλέπει σφετεριστές να νέμονται ό,τι του ανήκει.

Έτσι την πάθαμε τότε εμείς. Το ΠΑΣΟΚ σάρωνε στους εαμογενείς. Μας πίεζε αφόρητα παίρνοντας «δικό μας κόσμο». Και βουτήξαμε στο '89 για να εισπράξουμε το σκληρό λαϊκό μάθημα ότι δεν υπάρχουν στην πολιτική ιδιοκτήτες και σφετεριστές. Ότι το κόμπλεξ -εμπάθεια, θυμός, μίσος- είναι το μόνο που δεν χρειάζεσαι για να χαράξεις μια ψύχραιμη τακτική, ωφέλιμη για το κόμμα, τη δημοκρατία και τη χώρα. Για να υπάρξεις, τουλάχιστον, ως ανεξάρτητη, σημαντική, και χρήσιμη πολιτική δύναμη, με κάποιο μέλλον...