Μια φορά κι έναν καιρό… Μια Ισπανιδούλα μαθαίνει Ελληνικά πλάι στην μοναδική μαθήτρια και την δασκάλα της στο ξεχασμένο σχολείο της Γαύδου

Μόνη της στην τάξη και στο μάθημα, μόνη της στην αυλή και στα παιχνίδια. Και αυτό σε όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς -εκτός από τον τελευταίο μήνα. Κάθε χρόνο, γύρω στα μέσα Μαΐου, η Ιωάννα ανυπομονεί... Αυτές τις μέρες, μια συνομήλική της φθάνει στο νησί με το καράβι της γραμμής από τα Σφακιά. Είναι η Ελένα που κάνει ένα ολόκληρο ταξίδι από την Ισπανία ως το νοτιότερο άκρο της Ευρώπης, τη Γαύδο, για να καθίσει με την Ιωάννα στο ίδιο θρανίο και να κάνει για έναν μήνα εντατικά μαθήματα ελληνικής γλώσσας...

Η Ελένα έρχεται στη Γαύδο μαζί με τη μητέρα της, τη Λούσια, από τριών ετών. Είχε ξεκινήσει από τότε να μαθαίνει την ελληνική γλώσσα και να την αγαπά. Σήμερα, στα δέκα της χρόνια, μπορεί να μιλά, να γράφει και να διαβάζει πολύ καλά. Τα μαθήματα ενός μήνα στο πιο απομακρυσμένο μέρος της Ελλάδας τη βοηθούν να γίνεται κάθε χρόνο και καλύτερη. «Το σχολείο στη Γαύδο είναι πολύ μικρό και λόγω αυτού, αλλά και του ότι είμαστε μόλις δύο μαθήτριες στην τάξη, η δασκάλα μπορεί να μας διδάξει καλύτερα, αφού όλη της η προσοχή είναι στραμμένη πάνω μας. Αυτό βοηθά κι εμένα να αποκτώ περισσότερη και καλύτερη γνώση» λέει στο «Εθνος της Κυριακής» η μικρή Ελένα.

Και ίσως όλα θα ήταν διαφορετικά εάν το νεαρό κορίτσι δεν είχε αγαπήσει τόσο τη Γαύδο. «Η Γαύδος είναι το μέρος που με κάνει να νιώθω ελεύθερη. Είναι το δεύτερο σπίτι μου, όπου όλοι με έχουν αγκαλιάσει με μεγάλη στοργή» λέει η Ελένα.

Η Ισπανίδα μαθήτρια έχει εντυπωσιάσει την 28χρονη δασκάλα του νησιού, που την υποδέχθηκε φέτος τον Μάιο στο σχολείο. Η Ντίνα Παρασκευά βρέθηκε για πρώτη φορά στη Γαύδο ύστερα από 6 χρόνια που εργάζεται ως αναπληρώτρια εκπαιδευτικός. Μέσα σε λίγες μόλις μέρες ένιωσε μεγάλη συμπάθεια για την ξένη μαθήτριά της. «Η Ελένα είναι αξιολάτρευτο παιδί. Μιλάει και καταλαβαίνει ελληνικά σε πολύ καλό βαθμό και προσπαθεί πολύ. Της αρέσει που βρίσκεται εδώ και ενώ εκείνη διδάσκεται τη γλώσσα μας, ταυτόχρονα μαθαίνει σε εμένα και την Ιωάννα ισπανικά. Μακάρι να μπορούσαμε να την έχουμε για περισσότερο καιρό κοντά μας» λέει στο «Εθνος» η Ελληνίδα εκπαιδευτικός.

Μια μαθήτρια, μια δασκάλα και μια φιλοξενούμενη στο ξεχασμένο σχολείο της Γαύδου  
Η Ιωάννα και η Ελένα γνωρίζονται από μικρά παιδιά. Κάθε φορά που η Ελένα έρχεται στο νησί για διακοπές, η Ιωάννα βρίσκεται εκεί να την περιμένει. Να καθίσουν μαζί στο θρανίο, να παίξουν μαζί στην αυλή και στα σοκάκια του νησιού. Η συντροφιά της Ισπανίδας φίλης της, έστω και για έναν μήνα, είναι για εκείνη πολύ σημαντική. Οχι μόνο γιατί στο σχολείο είναι μόνη της, με μοναδική συντροφιά στο διάλειμμα τη δασκάλα της. Αλλά γιατί στη Γαύδο των 150 κατοίκων, συνομήλικοι δεν υπάρχουν. «Οι φίλοι μου στο νησί είναι οι μεγαλύτεροί μου, αλλά και τα παιδιά του νηπιαγωγείου. Χαίρομαι να βλέπω την Ελένα, γιατί είναι φίλη μου και οι δυο μας κάνουμε πολύ καλή παρέα. Της μαθαίνω ελληνικά και εκείνη μου μαθαίνει παιχνίδια που παίζει στο σχολείο της στην Ισπανία» λέει στο «Εθνος» η δεκάχρονη Ιωάννα. Οταν πλησιάζουν οι μέρες για την Ισπανίδα να επιστρέψει στην πατρίδα της, η Ιωάννα νιώθει έναν κόμπο στον λαιμό. Ξέρει ότι θα της λείψει η φίλη της, όπως συμβαίνει και αντίστροφα. «Με την Ιωάννα γνωριζόμαστε από τότε που ήμασταν τριών ετών και κρατάμε μια δυνατή φιλία. Τη θεωρώ πολύ τυχερή που είναι η μοναδική μαθήτρια σε ένα ολόκληρο σχολείο, με την έννοια ότι η δασκάλα τής προσφέρει όλη της την αφοσίωση. Και ακόμη τη θεωρώ τυχερή που ζει σε ένα μέρος όπως αυτό» λέει η Ελένα.

Λατρεία για το νησί

Η αγάπη της μικρής Ισπανίδας για τα ελληνικά δεν είναι τυχαία. Η μητέρα της «δέθηκε» με την Ελλάδα πριν από πολλά χρόνια. Για την ακρίβεια, αγάπησε τη Γαύδο. «Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω με λόγια τι σημαίνει αυτό το νησί για εμένα. Θα μπορούσα να πω ''ο κόσμος μου'', αλλά ίσως είναι πιο ακριβές να πω ''το σπίτι μου''. Από την αρχή ήταν το μέρος όπου ήθελα να αποδράσω, αλλά τελικά έγινε το μέρος όπου πάντα θέλω να επιστρέφω, όπου νιώθω ότι ανήκω. Για εμένα η Γαύδος δεν είναι μόνο το πιο όμορφο μέρος που έχω δει στη ζωή μου, είναι κατάθεση σκέψης, τρόπος ζωής, ένας τόπος που από μόνος του έχει ψυχή» λέει η Ισπανίδα επισκέπτρια, μητέρα της Ελένα.

Και είναι αυτή η αγάπη για τη Γαύδο που έκανε τη Λούσια να θέλει όχι μόνο εκείνη να μάθει τα ελληνικά, αλλά ακόμη περισσότερο να μεταδώσει αυτήν τη «δίψα» στην κόρη της. «Για εμένα το κλειδί είναι να αφήσω την Ελένα όχι απλώς να μάθει την ελληνική γλώσσα, αλλά να αισθανθεί και να ζήσει ό,τι και όλοι οι Ελληνες, αυτό που προσφέρει ο ελληνικός πολιτισμός και οι ελληνικοί τόποι. Και αυτό είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που έχω ζήσει οπουδήποτε αλλού. Εχει ένα ουσιαστικό νόημα που έχουμε ξεχάσει στην Ευρώπη εδώ και πολύ καιρό».

Περνάμε ώρες μαζί, είμαστε σαν δίδυμες

Στο δημοτικό σχολείο της Γαύδου, οι ελλείψεις -ευτυχώς- δεν είναι πολλές. Και αυτό, εξηγεί η δασκάλα Ντίνα Παρασκευά, οφείλεται στο ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θέλουν να προσφέρουν κάνοντας δωρεές. Ωστόσο, χωρίς προγραμματισμό τα προβλήματα θα ήταν μεγαλύτερα. «Στο νησί δεν υπάρχει βιβλιοπωλείο και έτσι είναι δύσκολο να βρίσκουμε υλικά που είναι απαραίτητα για τις εργασίες και τις χειροτεχνίες μας. Αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά που φεύγουμε από το νησί πρέπει να προβλέψουμε τι θα χρειαστούμε ως το επόμενο ταξίδι ώστε να μη μας λείψει το παραμικρό» λέει η εκπαιδευτικός.
Είναι η πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια που στο δημοτικό σχολείο της Γαύδου έμεινε με μία μόνο μαθήτρια. Ομως, αυτό στάθηκε η αφορμή για ένα ισχυρό δέσιμο. «Με τη δασκάλα μου είμαστε σαν δίδυμες, μοιάζουμε σε πολλά πράγματα. Περνάμε πολλές ώρες μαζί, παίζουμε επιτραπέζια παιχνίδια και όσο κι αν μου λείπουν οι συνομήλικοί μου, εκείνη κάνει ό,τι μπορεί για να καλύψει αυτό το κενό. Θα ήθελα να μείνει στη Γαύδο για πολύ ακόμη» λέει η Ιωάννα.

«Ως εκπαιδευτικός σε ένα σχολείο όπως αυτό, σου δίνεται η δυνατότητα να αφουγκράζεσαι αυτό που θέλει ο μαθητής. Σίγουρα όμως το δύσκολο κομμάτι εδώ είναι αυτό της κοινωνικοποίησης των μαθητών, πώς να μάθεις στο παιδί να είναι με άτομα της ηλικίας του και να κάνει παρέες» λέει η Ντίνα Παρασκευά.

Μαζί στην τάξη, μαζί και στο παιχνίδι. «Χαίρομαι να βλέπω την Ελένα, γιατί είναι φίλη μου και οι δυο μας κάνουμε πολύ καλή παρέα. Της μαθαίνω ελληνικά και εκείνη μου μαθαίνει παιχνίδια που παίζει στο σχολείο της στην Ισπανία» λέει η δεκάχρονη Ιωάννα.

Μαζί στην τάξη, μαζί και στο παιχνίδι. «Χαίρομαι να βλέπω την Ελένα, γιατί είναι φίλη μου και οι δυο μας κάνουμε πολύ καλή παρέα. Της μαθαίνω ελληνικά και εκείνη μου μαθαίνει παιχνίδια που παίζει στο 

Βρήκε την ηρεμία
Η ίδια ήρθε στο απομακρυσμένο αυτό μέρος τον περασμένο Σεπτέμβριο, αφού πρώτα δίδαξε σε δημοτικό σχολείο των Χανίων. Μεγάλωσε στην Αθήνα, στην περιοχή του Βοτανικού, όμως στη Γαύδο βρήκε την ηρεμία που αναζητούσε. Γι' αυτό, όπως λέει, θα επιδιώξει να... κάνει το χατίρι της Ιωάννας και να παραμείνει στη θέση αυτή τα επόμενα χρόνια.
«Το να είναι κανείς εκπαιδευτικός στη Γαύδο είναι εμπειρία ζωής. Ελάχιστοι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να ζήσουν κάτι αντίστοιχο. Ο τρόπος ζωής είναι εντελώς διαφορετικός. Είναι ένα ιδιαίτερο νησί που φυσικά δεν σου προσφέρει ανέσεις. Αν όμως το συνηθίσεις αυτό παράλληλα με το ότι τον χειμώνα μένουμε ελάχιστοι άνθρωποι εδώ, θα καταλήξεις σε αυτό που κατέληξα εγώ: Η Γαύδος είναι ένα νησί που σε μαγεύει».

Πηγή: Έθνος, Κείμενο: Βίκυ Κατεχάκη Φωτογραφίες: Βασίλης Τζουνάρας