Διαβάστε όλο το άρθρο που κάνει πάταγο: Η πραγματική Ελλάδα; Tη χειροκροτά μόνο η Λεπέν, ο Φαράτζ κι οι Ναζί

Οι πιο απαισιόδοξοι από εμάς ήταν (και είναι) αυτοί που έχουν μια συγκεκριμένη άποψη για το πώς φτάσαμε ως εδώ, και ως εκ τούτου δεν είχαν (και δεν έχουν) καμία εμπιστοσύνη ούτε στο πολιτικό προσωπικό της χώρας, ούτε και στους ψηφοφόρους της. Περίμεναν το τέλος συνέχεια: Το 2010, με την πτώχευση. Το 2011 πάλι. Το 2012. Κάθε μνημόνιο ήταν και ένα υποψήφιο τέλος. Κάθε εκλογική αναμέτρηση ένα τέλος της μεταπολίτευσης. Ήταν όλο μια διαρκής κατάρρευση μιας χώρας, σταδιακή μα ραγδαία, να τη νιώθουμε πάνω στο πετσί μας, μα να μας μοιάζει αργόσυρτη, ατέλειωτη.

Αλλά τίποτε από αυτά δεν ήταν τελεσίδικο τέλος, όλα σκαλοπάτια ήταν σε μια πορεία καθοδική. Διαισθανόμασταν ότι το τέλος ήταν κάπου στο βάθος, κάπου κοντά, αλλά δεν το βλέπαμε. Δεν ξέραμε με τι μοιάζει. Το περιμέναμε συνέχεια.

Και τώρα, ξαφνικά, το βλέπουμε.

Κάπως έτσι θα μοιάζει. Με τράπεζες κλειστές, capital controls, κούρεμα καταθέσεων αναπόφευκτο αν δεν αλλάξει κάτι ραγδαία και άμεσα, με ελλείψεις στα ράφια καταστημάτων και φαρμακείων, με κατάρρευση επιχειρήσεων και επαγγελματιών (αγροτών, κτηνοτρόφων), με καταβαράθρωση του τουρισμού και, εκτός από αυτά, και με άλλα πράγματα, ακόμα πιο τρομακτικά: Με διχασμό στον πληθυσμό, με εθνικολαϊκισμό και πόλωση, με απειλές για το στρατό στους δρόμους, με απειλές κάτα των ΜΜΕ, με ακραία προπαγάνδα, με φόβο και, βεβαίως, με μίσος, με πολύ μίσος και χολή και “ψόφο” από το φανατισμένο όχλο.  

Μπορεί τις επόμενες ώρες ή μέρες να υπογραφεί μια συμφωνία και “το τέλος” να μην επέλθει τελικά, αλλά τώρα, για πρώτη φορά, είμαστε τόσο κοντά που το βλέπουμε. Είναι θολό ακόμα, αλλά ευδιάκριτο. Κι αν δεν έρθει μεθαύριο, κι αν κάνουμε δυο βήματα πίσω, τώρα θα ξέρουμε πώς μοιάζει.

Κι αυτές τις ημέρες που φτάσαμε μια ανάσα, τι είδαμε να τελειώνει; Η οικονομία; Όχι μόνο.

Η χώρα μας τελειώνει.

Η ιδέα μιας μοντέρνας, δυτικής, δημοκρατικής Ελλάδας, η ψευδαίσθηση μιας ελεύθερης κοινωνίας με σύγχρονες αξίες, με ανοχή, ευμάρεια, ελευθερία διακίνησης ιδεών και ανθρώπων, ενταγμένη δίπλα στις πιο προηγμένες χώρες του κόσμου, ισάξια μ’ αυτές.

Η ιδέα ότι μπορούμε να υπάρξουμε ενεργά μέλη ενός κόσμου που ολοένα μικραίνει, και μέρος του να μας ανήκει, να είναι δικό μας, να είμαστε οργανικό κομμάτι του, να είμαστε κοινωνοί στο παγκόσμιο πανηγύρι ιδεών και εξελίξεων που επιταχύνεται και πλουτίζει εκθετικά, να συμμετέχουμε, να συνεισφέρουμε.

Η ιδέα αυτή πεθαίνει. Σκοτώνεται κάθε μέρα, εδώ και δέκα μέρες, εδώ και πέντε μήνες, εδώ και πέντε χρόνια, εδώ και δεκαετίες. Η χώρα μας μικραίνει, απομακρύνεται, αποκολλάται από εκείνο τον κόσμο, χάνει τις -τεχνητά μεταμοσχευμένες- αξίες του, τις απορρίπτει, φεύγει.

Πώς το κάναμε αυτό; Γιατί το κάναμε αυτό στους εαυτούς μας;

Με πολλή προσπάθεια και συνέπεια, να πως. Απολύτως συνειδητά.

Γιατί όταν βρεθήκαμε ξαφνικά στην Ευρώπη, άρτι αφιχθέντες από τη χούντα και τη φτώχεια, καθίσαμε αναπαυτικά και περάσαμε σαράντα χρόνια καταναλώνοντας, ψηφίζοντας και διαδηλώνοντας. Πήραμε κάτι που πιθανότατα δεν μας άξιζε, κι αντί να το εκμεταλλευτούμε, να το αξιοποιήσουμε, να μάθουμε, να μεγαλώσουμε μέχρι που να γίνουμε τέτοιοι ώστε να μας αξίζει, το σπαταλήσαμε. Τώρα, κοντά στο τέλος, καθώς μας ξερνάει, το απορρίπτουμε κιόλας.

Και τι γίνεται με εμάς, τους λίγους αφελείς, που πιστέψαμε στο παραμύθι της Ευρώπης, που μεγαλώσαμε νομίζοντας ότι εκεί ανήκουμε; Η πλάνη μας υπήρξε τραγική και πλήρης. Στην πραγματικότητα δεν ανήκαμε ποτέ. Η χώρα μας ήταν κάτι άλλο -ακόμα είμαστε κάτι άλλο. Η συνισταμένη της Ελλάδας δεν προκύπτει από τις δικές μας φωνές, είναι αδύναμες και μικρές, και λίγες. Η πλειοψηφία είναι βροντερή, συνειδητοποιημένη, συμπαγής, νικήτρια. Αυτή είναι η πραγματική Ελλάδα: Στέκεται στο ευρωκοινοβούλιο και τη χειροκροτά μόνο η Λεπέν, ο Φαράτζ κι οι Ναζί. Αυτή είναι: Κοιτάχτε τη πώς χοροπηδά εκστατική στο Σύνταγμα, πανηγυρίζοντας, καθώς ο δικός μας κόσμος καταρρέει.

Δεν είμαστε θύματα, δε μας αξίζει οίκτος. Είμαστε απλά αφελείς, πλανηθέντες βλάκες που σήμερα νομίζουν ότι ένα γκρουπούσκουλο αιωνίων φοιτητών ανδρωμένων στο καράβι για τη Γένοβα προσπαθεί να τους κλέψει τη χώρα. Δεν μας την κλέβουν. Πάντα δικιά τους ήταν. Εμείς απλά ζήσαμε χαζοχαρούμενα εδώ, σε ένα μέρος που δεν είναι αυτό που νομίζαμε ή αυτό που θέλαμε, ανήμποροι να το αλλάξουμε, τραγικά ανίκανοι κι ανεπαρκείς. Πολλοί από εμάς σύντομα θα φύγουν. Κάποιοι έχουν φύγει ήδη. Αλλά λίγοι θα μείνουν και, παρά τις ολοένα και πιο αντίξοες συνθήκες, θα συνεχίσουν να κάνουν το μόνο που μπορούν και ξέρουν: Θα προσπαθούν.

Μέχρι το τέλος.  

Πατήστε εδώ για να δείτε όλα τα σχόλια