Ο Θ. Καρτερός στην Αυγή: Για χιλιοστή φορά αποδεικνύεται ότι η Ευρώπη θεμελιώνεται στα μερίσματα των μετόχων

Οι παρτιτούρες του ΔΝΤ με τις μελωδίες του Φρίντμαν - “κόψτε μισθούς και δικαιώματα”. Η επιμονή του σε εργασιακή «μεταρρύθμιση» που θα καταβυθίσει τη χώρα μας από το μεσαίωνα της φεουδαρχίας στην αρχαιότητα της δουλείας.

Αυτά είναι μερικά δείγματα από τη μετά Brexit εποχή που μόλις αρχίζει. Και δεν αφήνουν ούτε υπόνοια αισιοδοξίας ακόμα και στον πιο δογματικό ευρωπαϊστή, ότι στην Ευρώπη της λιτότητας και της επιβολής τα ιερατεία κατάλαβαν τι γίνεται. Τι προετοιμάζεται με την πολιτική τους. Πόσο ενισχύονται οι διαλυτικές τάσεις ακριβώς επειδή η Ευρώπη τους, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, ταυτίζεται τώρα με την πολιτική της λιτότητας, του μαστίγιου και της Γερμανίας.

Για χιλιοστή φορά αποδεικνύεται ότι έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι αυτή η Ευρώπη θεμελιώνεται πρωτίστως όχι στα δικαιώματα των λαών, αλλά στα μερίσματα των μετόχων. Συνεπώς, όταν μιλάμε για συμμαχία του Νότου, για αλλαγή της Ευρώπης ή για επανίδρυσή της, δεν μιλάμε απλώς για αλλαγή πολιτικών συσχετισμών. Μιλάμε για αλλαγές που ισούνται με ειρηνική επανάσταση. Γιατί πρέπει να ξεθεμελιωθεί ένα καθεστώς απείρως ισχυρότερο από το καθεστώς μιας χώρας. Με γεωπολιτικές ρίζες, καλοπληρωμένη νομενκλατούρα, πανίσχυρες συμμαχίες εθνικών εγωισμών, τραπεζών και μονοπωλίων, πολιτικό προσωπικό δεμένο στο άρμα των αγορών. Ένα καθεστώς που χτίζει στα θεμέλια της ευημερίας του Βορρά εκατομμύρια ανθρώπους του Νότου. Και δεν έχει κανέναν σκοπό να σταματήσει να το κάνει.

Μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή, είναι η άποψή μας. Θα πρέπει όμως να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε πώς αυτή η ωραία ιδέα μπορεί να εναρμονιστεί με την πραγματικότητα. Όταν η άλλη Ελλάδα, που επίσης θεωρούμε εφικτή, αγκομαχάει απέναντι σε ένα απείρως ασθενέστερο και πιο διαβλητό κατεστημένο από το ευρωπαϊκό. Και όταν κύριοι αντίπαλοι κάθε προοδευτικού μέτρου εδώ παραμένουν -ας είμαστε ειλικρινείς- οι εκεί- η Ευρώπη την οποία όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι μισούν.

Να φύγουμε, συνεπώς; Όχι βέβαια. Στην Ευρώπη θα ξεδιπλώσει η Αριστερά τον αγώνα της. Με συνείδηση όμως της πραγματικότητας. Όχι ρεμβάζοντας νοσταλγικά για κάποια Ευρώπη που ποτέ δεν υπήρξε. Αν κατανοούμε τον βαθιά ταξικό χαρακτήρα της σύγκρουσης. Αν δημιουργούμε έστω και μικρές ρωγμές στα ευρωπαϊκά κυκλώπεια τείχη. Αν εκμεταλλευόμαστε κλυδωνισμούς όπως το Brexit. Αν βήμα - βήμα, μαζί με άλλους λαούς και άλλες πολιτικές δυνάμεις, δίνουμε μάχες. Τότε, ναι, κάποια πράγματα μπορεί να αλλάξουν. Με γνώση, επίγνωση και χωρίς αυταπάτες όμως...