Ανδρέας Ανδριανόπουλος: Το Ισλάμ του μέλλοντός μας

Ανεξάρτητα από τις εξελίξεις και τις τύχες κυβέρνησης και κομμάτων της αντιπολίτευσης το βέβαιο είναι πως τα άρθρα, τα ρεπορτάζ και τα σχόλια των μέσων μαζικής ενημέρωσης αλλά και οι σελίδες των κοινωνικών δικτύων είναι πλημμυρισμένα από απόψεις και εκδοχές που προπαγανδίζουν μιά αριστερόστροφη πολιτική ορθότητα αλλά και εκδοχές επιθετικές απέναντι στη λογική, την ελευθερία και την ανοιχτή κοινωνία. 

Γράφει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος στο capital.gr

Πρόσφατα επισημάνθηκε σε πολλά ΜΜΕ ο κίνδυνος απομονοτωτισμού με αφορμή το κλείσιμο των συνόρων χωρών της Κεντρικής Ευρώπης και της Βαλκανικής. Παρά το γεγονός πως ακριβώς αυτό το σφράγισμα συνόρων για παράνομους διερχόμενους -ποτέ δεν "έκλεισαν" τα σύνορα και συνεχίζουν να υπάρχουν δεκάδες νόμιμα entry points- ανέκοψε την αυθαίρετη ροή μουσουλμάνων μεταναστών προς την Ευρώπη. Το σχετικό σχόλιο όμως επισημαίνει πως η πολιτική αυτή συνιστά κατρακύλα στον αυταρχισμό και την κλειστή κοινωνία.

Υπονοείται δηλαδή πως τα ανοιχτά σύνορα και η ελεύθερη διακίνηση πολιτών αφορά την αυθαίρετη μετακίνηση χιλιάδων μουσουλμάνων προσφύγων από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή προς κάθε γωνιά της Ευρώπης. Από πότε όμως κάποια τέτοια πρόθεση περιλαμβάνεται στη Συνθήκη της Ρώμης; Ολα αυτά δεν είναι παρά αποτελέσματα μιας ανόητης "πολιτικά ορθής" αριστερόφρονης συμπεριφοράς που συγχέει τα πράγματα και προετοιμάζει τις κοινωνίες της Δύσης για τον οριστικό τους θάνατο.

Γιατί αποτελεί ευθύνη της Ευρώπης και της Δύσης γενικότερα το συμμάζεμα των συνεπειών των εμφύλιων σπαραγμών και των εξοντωτικών θρησκευτικών πολέμων ανάμεσα σε φανατικούς που περιφρονούν τις αξίες της Δύσης γενικότερα; Μήπως -όπως διατείνονται κάποιοι- λόγω αποικιοκρατικού παρελθόντος ορισμένων δυτικών δυνάμεων;

Είναι δυνατόν παρόμοιοι ισχυρισμοί να προέρχονται από Άραβες και άλλους μουσουλμάνους των οποίων η υπόσταση οφείλεται σε κατακτητικούς πολέμους και σε βίαιους εξισλαμισμούς;

Τα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα δεν οφείλονται, όπως πιστεύει ο περισσότερος κόσμος, στην είσοδο βαρβαρικών φύλων από τον Βορρά αλλά στις κατακτητικές επιδρομές των μουσουλμάνων Αράβων από την Ανατολή και το Νότο. Δεν είναι τυχαίο πως ολόκληρη η Βόρεια Αφρική αποτελούσε για αιώνες το μήλο της έριδος για τις αυτοκρατορίες της Μεσογείου (λ.χ. Καρχηδόνα) και βούλιαξαν στην παρακμή και το περιθώριο μόλις πέρασαν, μέσω βίαιων πολέμων, στα χέρια των Αράβων και του Ισλάμ (βλ. σχετ. διάλεξη του Bill Warren, Why we are Afraid of Islam, στο Youtube).

Οταν οι θεωρητικοί της Αλ Κάϊντα και οι προπαγανδιστές του Σαλαφισμού (μουσουλμανική προγονολατρεία) επιμένουν για την ανασύσταση της ισλαμικής κυριαρχίας από την Ισπανία μέχρι την Ινδονησία είναι φανερό πως αναφέρονται σε Αραβικές κατακτήσεις και στη βίαιη επιβολή του Ισλάμ από τον μεσαίωνα μέχρι αρκετά πρόσφατα (βλ. σχετ. το βιβλίο του Αραβα ποιητή Αδωνις, Ισλάμ και Βία, Αθήνα 2016). 

Και τι αποικιοκρατικό παρελθόν έχουν στη Μέση Ανατολή κράτη όπως το Βέλγιο, η Ισπανία, χώρες της Σκανδιναβίας, η Αυστρία, η Γερμανία κα, προς τις οποίες όμως κατευθύνονται τα κύματα των μεταναστών ή στο έδαφος των οποίων πραγματοποιούνται πράξεις τρομοκρατίας και σφαγές αμάχων;

Ολα αυτά όμως αποτελούν ψιλά γράμματα για τις επιλεκτικές ευαισθησίες των αριστερόστροφων μέσων ενημέρωσης της Δύσης και ιδιαίτερα της χώρας μας.