Το Συριακό "Ιντερμέτζο" - Γιατί απέτυχε και αυτή η συμφωνία εκεχειρίας;

Το ίδιο φαίνεται ότι συμβαίνει συχνά και στην Γεωπολιτική. Στην περίπτωση της Συρίας αυτό επιβεβαιώνεται διότι, το πραγματικό και όχι θεατρικό Δράμα, της δυστυχισμένης αυτής χώρας, διακόπτεται από μικρά διαλείμματα που είναι οι συμφωνίες εκεχειρίας. 

Γράφει ο Κάσσανδρος (www.kassandros.gr)

Η τελευταία εκεχειρία που συμφωνήθηκε πριν μερικές μέρες μετά από μακρές διαπραγματεύσεις έχει ουσιαστικά καταρρεύσει επίσης. Ο κύριος λόγος για τον οποίον δεν επιτυγχάνουν οι εκεχειρίες είναι ο Νόμος του Μέρφι: "Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά ,θα πάει." Είναι τόσοι πολλοί οι εμπλεγμένοι στο Συριακό που πάντα κάτι θα πηγαίνει στραβά. Οι Μεγάλες Δυνάμεις, ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα έχουν η κάθε μία διαφορετική ατζέντα. Η Ρωσία θέλει πρωτεύοντος να διασφαλίσει την μοναδική βάση της στην Μεσόγειο που είναι στην Ταρτούς και επί του παρόντος ο μόνος εγγυητής για αυτό είναι η εξαγορασθείσα οικογένεια του Άσσαντ, πατρός και υιού, στηριζόμενη από τις Ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις. Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε γεωστρατηγική στροφή. Αρχικά ενθάρρυναν την Αραβική Άνοιξη ως κατάσταση αλλαγής προς την Δύση των προσανατολισμών των αραβικών κρατών και κατόπιν τους Σαουδάραβες να δημιουργήσουν το Ισλαμικό Κράτος ως εργαλείο τριχοτόμησης του Ιράκ, αναστολής του Ιρανικού επεκτατισμού και ανατροπής του Άσσαντ. Όταν η Αραβική Άνοιξη παρήγαγε τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην εξουσία και τους Τζιχαντιστές στα όπλα τότε οι ΗΠΑ αποφάσισαν να κάνουν την στροφή.

Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι εξεδιώχθησαν από την εξουσία ως τρομοκράτες και σταδιακά με σειρά απειλών και μαθημάτων υπoχρεώθηκαν οι Σαουδάραβες να μειώσουν την στήριξη τους στο Ισλαμικό Κράτος. Όμως ο στρατηγικός τυχοδιωκτισμός του Ερντογάν χάλασε την στοχαστικότητα της διαδικασίας, διότι αυτός αισθάνθηκε, δίκαια, ότι απειλείται και από τις ΗΠΑ και από την Ρωσία, αντέδρασε όμως σπασμωδικά με αποτέλεσμα το γνωστό αποτυχημένο, ξενοκίνητο αλλά με γηγενείς βάσεις, κίνημα. Ταυτόχρονα με την δύση της Προεδρίας Ομπάμα διάφορα κέντρα εξουσίας των ΗΠΑ ασκούν διαφορετική πολιτική στο Συριακό το ένα από το άλλο.

Η Κίνα έχει αποφασίσει εδώ και πολύ καιρό να εισέλθει στα δρώμενα της Μέσης Ανατολής και της Μεσογείου και αργά και μεθοδικά ανακτά στην Συρία, που είναι πολύ σημαντική για αυτήν και γεωπολιτικά και οικονομικά, ότι έχασε εκεί και στην Λιβύη. Η Κίνα κλίνει προς τις θέσεις της Ρωσίας, απαιτεί όμως να συνδιαμορφώνει την κατάσταση. Οι περιφερειακοί παίκτες Σαουδική Αραβία, Ιράν, Ιράκ και Τουρκία έχουν ο καθένας επίσης την δική του στρατηγική ατζέντα η οποία διέπεται από αχαλίνωτο τακτικό οπορτουνισμό και ιδεοκρατικές εμπάθειες.

Η Σαουδική Αραβία θέλει να ανασχέσει την επέκταση του υπ' αρίθμ.1 εχθρού της, Ιράν, μετά μάλιστα με την πυρηνική του συμφωνία με τις ΗΠΑ, να μειώσει την περιφερειακή του επιρροή και να περάσει μαζί με το Κατάρ αγωγούς μέσω της Συρίας προς την Μεσόγειο, αποφεύγοντας έτσι την αυξανόμενη κυριαρχία του Ιράν στον Περσικό Κόλπο. Το Ιράν επιθυμεί ακριβώς τα αντίθετα και η Συρία υπακούει διότι το Ιράν είναι προστάτης της. Το Ιράκ, ιδίως το Κουρδικό Ιράκ, επιθυμεί να περάσει τους αγωγούς πετρελαίου του από την Συρία για να απεξαρτηθεί από τους Τουρκικούς αγωγούς. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που οι Σύροι Κούρδοι διέβησαν τον Ευφράτη και προσπάθησαν να φτάσουν στην Μεσόγειο θάλασσα. Η Τουρκία έχει Στρατηγικούς και Οικονομικούς λόγους για τους οποίους θέλει να επιβληθεί επί της Συρίας. Όταν ξεκίνησε την εισβολή της στην Συρία, είχε το πράσινο φώς και από τις ΗΠΑ και από την Ρωσία. Ξεπέρασε τα όρια της εντολής της έτσι ώστε οι Ρώσοι να δηλώσουν ότι η περαιτέρω παρουσία της είναι παράνομη και οι Αμερικανοί να της απαγορέψουν νέες επιθέσεις στους Σύρους Κούρδους και να της προτείνουν αντί αυτού κοινή επίθεση στην πρωτεύουσα των Τζιχαντιστών Ράκκα, το οποίο οι Ρώσοι θεωρούν απαράδεκτο. Οι επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας, που φτάνουν μέχρι την Μοσούλη του Ιράκ, ενοχλούν ιδιαίτερα το Ισραήλ και δεν βρίσκουν σύμφωνο κανέναν άλλο τοπικό ή διεθνή παράγοντα, είναι ακόμη μία αποσταθεροποιητική δύναμη. Οι Αμερικανοί, οι Ρώσοι και οι Κινέζοι ευνοούν την δημιουργία κουρδικού κράτους εις βάρος της Τουρκίας για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Τέλος υπάρχει και ο Άσσαντ στη χώρα του οποίου συμβαίνουν όλα αυτά.

Όταν οι Αμερικανοί βομβάρδισαν Ρώσο-κρατούμενες περιοχές από "λάθος", ο Άσσαντ βρήκε την ευκαιρία, με Ρωσική ανοχή, να βομβαρδίσει τα γκρουπ ανθρωπιστικής βοήθειας προς το Χαλέπι, το οποίο είναι κοντά στην κατάληψη του από αυτόν ,και να επαναφέρει την συγκρουσιακή κατάσταση, διότι η εκεχειρία δεν τον συμφέρει τώρα που κερδίζει. Αυτοί που αναφέραμε είναι οι περισσότεροι από τους παράγοντες που επηρεάζουν το Συριακό. Αν εζητείτο από έναν στατιστικολόγο να εκφράσει μαθηματικά την πιθανότητα όλοι οι ανωτέρω παράγοντες να συμφωνήσουν σε ειρήνευση, η απάντηση θα ήταν κοντά στο μηδέν. Ακόμη και αν οι ΗΠΑ διαμορφώσουν οριστική πολιτική με την νέα Προεδρία και συμφωνήσουν με τους Ρώσους, υπάρχουν αρκετοί παράγοντες για να χαλάσει και αυτή η συμφωνία. Ο Συριακός εμφύλιος μοιάζει με τον Ισπανικό εμφύλιο του 1936-39. Μόνο η τελική εξάντληση θα φέρει την Ειρήνη που θα είναι αυτή του νεκροταφείου. Και τον Ισπανικό εμφύλιο ακολούθησε η παγκόσμια σύρραξη.