ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ _ NEWS

Οριάνα Φαλάτσι: "Η μάνα μου 'πέθανε' την ίδια μέρα με τον Αλέκο Παναγούλη - Σκίστηκε η καρδιά μου στα δύο"

Σημαντικές αναφορές στην Ελλάδα και στον Αλέκο Παναγούλη περιέχει μια νέα συλλογή αδημοσίευτων μέχρι σήμερα κειμένων της Οριάνα Φαλάτσι με τίτλο «Μόνον εγώ μπορώ να γράψω την ιστορία μου» το οποίο κυκλοφόρησε στις 13 Οκτωβρίου του 2016 στην Ιταλία.

1 Μαΐου 2017 - 1:17 μμ

Η εφημερίδα Corriere della Sera δημοσίευσε μάλιστα αποσπάσματα του βιβλίου, τα οποία η ιταλίδα δημοσιογράφος έγραψε λίγο μετά τον θάνατο του σπουδαίου αγωνιστή.

Στο κείμενο της Ιταλίδας πολεμικής ανταποκρίτριας, η οποία έφυγε από τη ζωή στις 15 Σεπτεμβρίου του 2006, διαβάζουμε μεταξύ των άλλων:

«Δεν άφησα ποτέ ένα μικρό λουλούδι στον τάφο του Αλέκου.

Κάθε Πρωτομαγιά, σε κάθε επέτειο του θανάτου του, του έστελνα τριάντα επτά τριαντάφυλλα: ναι (ήταν τριάντα επτά ετών όταν τον σκοτώσανε).

Αλλά το μικρό εκείνο λουλούδι δεν του το πήγα ποτέ.

Στο νεκροταφείο της οικογένειάς μου, στην Φλωρεντία, τοποθέτησα μια μαρμάρινη πλάκα, εις μνήμην του. Ναι. Την τοποθέτησα στην γωνία όπου θα με θάψουν.

Αλλά τον τάφο του δεν τον είδα και δεν θα τον δω ποτέ. Δεν θέλω να τον δω».

Στο ίδιο πάντα κείμενο, η Οριάνα Φαλλάτσι αποκαλύπτει: «Γύρισα στην Ελλάδα όταν μπόρεσα: η μητέρα μου πέθαινε. Η κατάστασή της επιδεινώθηκε ξαφνικά, την ημέρα του θανάτου του Αλέκου.

Η είδηση αυτή της προκάλεσε τρομερό πόνο διότι τον αγαπούσε πολύ έντονα: όσο την αγαπούσε και εκείνος.

Την φώναζε Μαμά, Μαμά Τόσκα: ξέροντας πόσο αυτό της έκανε ευχαρίστηση. Την ημέρα εκείνη η μαμά καθηλώθηκε στο κρεβάτι και δεν ξανασηκώθηκε, ουσιαστικά, μέχρι τον θάνατό της.

Λίγο πριν πεθάνει, την προηγούμενη ημέρα, μου είπε: "πάω στον Αλέκο"».

Με αναφορά στον πόνο που της προκάλεσαν τόσο ο θάνατος της μητέρας της, όσο και του Αλέκου Παναγούλη, η ιταλίδα συγγραφέας του «Ένας άνδρας», προσθέτει:

«Όταν η μαμά πέθανε, πόνεσα φοβερά. Αναγκάστηκα να ξανακάνω τα ίδια πράγματα: να την ντύσω, να την βάλω στο φέρετρο, να συνοδεύσω την κάσα στο νεκροταφείο, να δω να την κατεβάζουν μέσα σε μια μαύρη τρύπα... Και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε κάτι: ο Αλέκος και η μητέρα μου ήταν τα δυο πλάσματα της ζωής μου.

Όσο κοιτάζω πίσω μου, τόσο καταλήγω ότι δεν αγάπησα ποτέ τίποτα και κανέναν όσο τον Αλέκο και την μαμά. Και τώρα έφυγαν και οι δυο. Ο ένας μετά τον άλλον, σε απόσταση μόλις οκτώ μηνών».