Μαρία Δεναξἀ - Η Ελληνίδα Δημοσιογράφος διηγείται πώς περνά η ζωή στη Γαλλία ένα χρόνο μετά την επίθεση

Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από την ημέρα που η πόλη του φωτός, βυθιζόταν στο αίμα και στο απόλυτο σκοτάδι. Πέρυσι, λίγο μετά τις 9 το βράδυ της 13ης Νοεμβρίου στο δέκατο και ενδέκατο διαμέρισμα του Παρισιού ακούγονται ήχοι από πυροβολισμούς και εκρήξεις. Περίπου 200 άνθρωποι τραυματίζονται και 130 νεκρά σώματα κείτονται στα σημεία που σημειώνονται τα επεισόδια. Το Παρίσι δέχεται επίθεση από το Ισλαμικό Κράτος και κηρύττει απαγόρευση κυκλοφορίας για πρώτη φορά μετά από 70 χρόνια, ενώ η Ευρώπη βιώνει ένα από τα πιο αιματηρά χτυπήματα της σύγχρονης ιστορίας της.

Η Άννα Νίνη και το VICE μίλησαν με την ανταποκρίτρια Μαρία Δεναξά η οποία μένει και εργάζεται για χρόνια στο Παρίσι και έζησε από κοντά τα γεγονότα.

VICE: Που βρισκόσουν όταν κατάλαβες πως κάτι συμβαίνει;
Μαρία Δεναξά: Καθόμουν μπροστά στον υπολογιστή μου, όταν έλαβα ένα sms από τον άντρα μου που έλεγε «Μπορείς να δεις τι γίνεται, γιατί ακούσαμε δυο εκρήξεις έξω από το στάδιο;». Λίγες μέρες πριν ο γιος μου είχε γενέθλια. Μας είχε ζητήσει να πάει για πρώτη φορά στο γήπεδο γι' αυτό επιλέξαμε να του κάνουμε δώρο ένα εισιτήριο για να παρακολουθήσει τον αγώνα. Έψαξα αρχικά στα ειδησεογραφικά πρακτορεία αλλά δεν υπήρχε τίποτα, οπότε υπέθεσα πως θα ήταν κάποιο παγιδευμένο αυτοκίνητο με εκρηκτικά ή ότι βρήκαν κάποιο ύποπτο αντικείμενο και έκαναν κάποια τεχνητή έκρηξη, γιατί μέσα στο στάδιο βρισκόταν ο Φρανσουά Ολάντ. Μετά από λίγη ώρα ψάχνοντας στο Twitter είδα πως βρίσκονται σε εξέλιξη περισσότερες από μια επιθέσεις. Του έγραψα «Να προσέχεις γιατί αυτή τη στιγμή το Παρίσι δέχεται χτυπήματα σε περισσότερα από δυο σημεία». Δεν μου απάντησε και για αρκετή ώρα χάσαμε επαφή.

Τι έχει αποτυπωθεί περισσότερο στο μυαλό σου από εκείνη τη νύχτα;
Κάποια στιγμή με πήρε ένας αρχισυντάκτης τηλέφωνο και με ρώτησε αν έχω περισσότερες πληροφορίες για το Stade De France, μου είπε πως ρίχνουν χημικά και ακούγονται ήχοι από καλάσνικοφ. Τότε άρχισα να ουρλιάζω, τους έλεγα ότι δεν μπορώ να βγω στον αέρα και πως δεν αισθάνομαι καλά. Λίγο αργότερα μου είπε πως έκανε λάθος. Ήταν επαγγελματικά και ανθρώπινα πάρα πολύ δύσκολο γιατί είχα χάσει επαφή με τους δικούς μου και δεν ήξερα αν το παιδί μου και ο άντρας μου είναι καλά. Και φυσικά θυμάμαι το μακελειό στο Bataclan. Επειδή είδα φωτογραφίες και βίντεο που δεν προβλήθηκαν, μπορώ να πω πως οι εικόνες με έχουν σημαδέψει. Στα τόσα χρόνια δημοσιογραφίας δεν έχω ξαναδεί τόσο βίαιες σκηνές παρά μόνο σε εμπόλεμες ζώνες.

Πόση ώρα διήρκησε το χτύπημα, ο πανικός και ο φόβος;
Οι δικοί μου επέστρεψαν στο σπίτι στις 5 το πρωί. Τους είχαν κρατήσει στο γήπεδο και τους έλεγαν ότι είναι πιο ασφαλείς μέσα απ' ό,τι έξω. Στις 2 άρχισαν να τους βγάζουν πολύ οργανωμένα από το γήπεδο, τους έβαλαν σε πούλμαν για να τους μεταφέρουν στις περιοχές που είχαν τα αυτοκίνητα τους ή κοντά στις περιοχές που έμεναν. Είχε κλείσει το μετρό, οι συγκοινωνίες και από τα ραδιόφωνα μας έλεγαν να μην κυκλοφορούμε έξω γιατί το Παρίσι δέχεται επίθεση. Πρώτη φορά υπήρξε απαγόρευση κυκλοφορίας. Δεν ήξεραν πόσοι τρομοκράτες κινούνται έξω και ποιοι ήταν οι στόχοι τους. Γενικά υπήρχε φόβος στο Παρίσι, όχι μόνο την ώρα της επίθεσης αλλά μέχρι που ανακοινώθηκε ότι έπεσε νεκρός από τα πυρά των αστυνομικών ο επικεφαλής των επιθέσεων, ο οποίος δεν είχε συλληφθεί ακόμη και κυκλοφορούσε στην περιοχή του Παρισιού προετοιμάζοντας νέα χτυπήματα.

Γιατί επέλεξαν το Bataclan και τα συγκεκριμένα σημεία;
Ήταν συμβολικά τα χτυπήματα. Χτύπησαν τη νεολαία που διασκεδάζει και στο Bataclan και στα εστιατόρια. Και βέβαια στο στάδιο γιατί βρισκόταν εκεί ο Γάλλος Πρόεδρος. Ήθελαν σε γενικές γραμμές να χτυπήσουν αυτό που εκείνοι αποκαλούν «άπιστους». Δεδομένου ότι είχαν προηγηθεί τα χτυπήματα στο Charlie Hebdo και στο Εβραϊκό παντοπωλείο οι οικογένειες των θυμάτων και οι επιζώντες θεωρούν εν μέρει υπεύθυνη τη Γαλλική Κυβέρνηση και την κατηγορούν πως δεν είχε λάβει τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας.

Η Γαλλία από τον Ιανουάριο του 2015 γίνεται στόχος τέτοιων επιθέσεων. Υπάρχει το συναίσθημα του φόβου στην κοινωνία;
Οι Γάλλοι από τον Ιανουάριο του 2015 δέχονται μια σειρά από αιματηρά πρωτοφανή τρομοκρατικά χτυπήματα, τα οποία έχουν συμβάλει στο να ζούμε φοβισμένοι. Είναι ένας διαρκής φόβος και ένα μεγάλο άγχος παρά το ότι προσπαθούμε να δείξουμε προς τα έξω ότι το έχουμε ξεπεράσει. Φαινομενικά η ζωή παραμένει η ίδια, όμως η καχυποψία του ενός για τον άλλο στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, στους Δημόσιους οργανισμούς ή σε χώρους που υπάρχει κόσμος είναι πολύ πιο έντονη και ο κόσμος το ομολογεί πλέον ανοιχτά. Και αυτό το διαπίστωσα και από ρεπορτάζ που κυκλοφορούν τις τελευταίες μέρες στα μέσα ενημέρωσης. Κι εγώ η ίδια φοβάμαι όταν βρίσκομαι με πάρα πολύ κόσμο και φοβάμαι όταν το παιδί και ο άντρας μου φεύγουν για πολλές ώρες μακριά μου. Νομίζω πως αυτό μου έχει μείνει από τότε. Από τις επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου.

Γιατί επιλέγουν τη Γαλλία;
Είναι πολλοί οι λόγοι. Η Γαλλία έδωσε και δίνει ευκαιρίες, αλλά όταν κάποιος δεν θέλει να τις αδράξει, οδηγείται στην περιθωριοποίηση. Υπάρχουν κάποιες εθνικές ομάδες που έχουν μεταναστεύσει εδώ και ζουν στο περιθώριο. Αυτό οφείλεται στο ότι ορισμένα στοιχεία μέσα σε αυτές τις ομάδες δεν θέλησαν να αφομοιωθούν και να ανοιχτούν προς τον κόσμο. Υπάρχει και η αποικιοκρατική ιστορία της Γαλλίας, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τέτοιας έκτασης βιαιότητα. Το βέβαιο είναι ότι όσο υπάρχουν ανοιχτά θέματα στη Μέση Ανατολή, στόχος θα είναι και η Γαλλία, το Βέλγιο, η Γερμανία, και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.

Ποιος είναι ο απόηχος εκείνης της τραγωδίας, πως τη θυμάται να τελειώνει

Μου έχει μείνει μια εικόνα, ένα λουτρό αίματος μέσα στον χώρο του Bataclan, όπου υπήρχαν κορμιά νέων ανθρώπων μέσα στο αίμα. Κάθε φορά που μου λέει κάποιος Bataclan ή 13 Νοεμβρίου έρχεται αυτόματα αυτή η εικόνα στο μυαλό. Και φυσικά ο φόβος ότι δεν θα ξαναδώ τον άντρα μου και το παιδί μου

Πηγή: VICE