Έλληνας από τα ΚΤΕΛ Καρδίτσας έγινε νταλικέρης στον Βόρειο Πόλο - Δείτε φώτο

Για τον «Ice Man», όπως είναι το παρατσούκλι του 43χρονου οδηγού, τα δρομολόγια μέσα στο απόλυτο λευκό στον βόρειο Καναδά είναι ατελείωτα, καθημερινά η νύχτα γίνεται μέρα και η μέρα νύχτα, ενώ είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τις μεγαλύτερες χιονοθύελλες και θερμοκρασίες που φτάνουν τους -60 βαθμούς Κελσίου. Ο Τάσος Λάππας ποζάρει μπροστά από την νταλίκα του με φόντο το χιονισμένο τοπίο φορώντας κοντομάνικο!

Για δύο μήνες κάθε χρόνο και κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες ο «ice trucker» από την Καρδίτσα είναι επιφορτισμένος με τον εφοδιασμό των απομονωμένων ορυχείων διαμαντιού και χρυσού που αποτελούν ολόκληρες κοινότητες.

«Ξεκινάμε από την πόλη του Yellowknife, 500 χιλιόμετρα κάτω από τον Βόρειο Αρκτικό Κύκλο, και πηγαίνουμε προς τα ορυχεία που βρίσκονται βόρεια», μας λέει και εξηγεί ότι η τροφοδοσία των ορυχείων γίνεται μόνο τους μήνες Φεβρουάριο – Μάρτιο που παγώνουν οι λίμνες και ανοίγει ο λεγόμενος Ice Road.

«Η τροφοδοσία των ορυχείων γίνεται αυτούς τους δύο μήνες μάξιμουμ, μπορεί να είναι 40 ή 50 μέρες αναλόγως με τον καιρό και τον υπόλοιπο χρόνο η μοναδική επικοινωνία γίνεται με ελικόπτερο. Τους μήνες Φεβρουάριο – Μάρτιο παγώνουν οι λίμνες και ανοίγει ο λεγόμενος Ice Road.

Την πρώτη χρονιά μετέφερα λυόμενες κατασκευές, σίδερα, τσιμέντο σε σκόνη, οχήματα και οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς ότι χρειάζεται μια κοινότητα, γιατί κάθε ορυχείο είναι μία κοινότητα και πρέπει να είναι πλήρως εφοδιασμένη για να λειτουργήσει όλο τον υπόλοιπο χρόνο, μέχρι την επόμενη σεζόν που θα ανοίξει ο Ice Road και θα ξεκινήσει η τροφοδοσία.

Πέρυσι μετέφερα αποκλειστικά νιτρική αμμωνία, που χρησιμοποιείται για εκρηκτική ύλη, και τώρα με προορίζουν για καύσιμα, κάτι που θεωρείται ως προαγωγή». Για κάθε δρομολόγιο ο Τάσος Λάππας οδηγεί επί 36 ώρες -άλλοτε συνεχόμενα χωρίς καθόλου ύπνο και άλλοτε με δύο ώρες ύπνο ενδιάμεσα- τη μήκους 26 μέτρων και βάρους 23,5 τόνων Super B νταλίκα του και με ταχύτητα που κυμαίνεται από 10 μέχρι 60 χ.α.ω. Χωρίς αλυσίδες «Για τα πρώτα 70 χιλιόμετρα οδηγούμε σε κανονικό δρόμο και μετά μπαίνουμε στις λίμνες. Δεν είναι μία η λίμνη, για αυτό δεν μπορεί να γίνει η τροφοδοσία με πλωτά μέσα τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου», μας εξηγεί.

«Δεν μπορείς να βάλεις αλυσίδες, γιατί μπορεί να σπάσει ο πάγος και από κάτω έχει νερό. Είναι εντυπωσιακό το πώς ανεβαίνεις ή κατεβαίνεις χωρίς αλυσίδες έναν παγωμένο λοφίσκο. Οδηγείς πάνω στις λίμνες και είσαι φουλ φορτωμένος. Δεν πρέπει με τίποτα να γλιστρήσεις».

Τα ρίσκα του επαγγέλματος είναι τόσο μεγάλα που το History Channel έχει γυρίσει ολόκληρη σειρά «ντοκιμαντέρ» για τους ice truckers του Καναδά, ωστόσο ο ίδιος ο Τάσος μας εξηγεί πόσο απέχει αυτό που κάνει από αυτό που βλέπουμε στην τηλεόραση: «Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που κάνω. Στην καμπίνα της νταλίκας υπάρχoυν τα πάντα, από φούρνο μικροκυμάτων μέχρι καφετιέρα και ψυγείο.

Είναι απόλυτα στημένο για να πουλήσει. Δεν μπορεί την ώρα που σπάει ο πάγος να είναι στημένη εκεί η κάμερα και να περιμένει. Εγώ δεν ανήκω στην κατηγορία της ηθοποιίας, εγώ είμαι στο “real thing”», όπως μας λέει. Η δουλειά που κάνει «αποτελεί τη μέγιστη δοκιμασία για τον επαγγελματία οδηγό βαρέου οχήματος, δοκιμάζεις τις αντοχές σου», αναφέρει ο Τάσος, ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του στο τιμόνι ως οδηγός στον ελληνικό στρατό και στη συνέχεια ως οδηγός ταξί στην Καρδίτσα και στη συνέχεια στα ΚΤΕΛ Καρδίτσας.

«Ο κυριότερος αντίπαλος είναι οι καιρικές συνθήκες, οι χαμηλές θερμοκρασίες. Μέχρι τώρα δόξα τω Θεώ δεν είχα ατυχήματα», ανέφερε ο Τάσος στο «Εθνος της Κυριακής» και μας αφηγήθηκε ένα δύσκολο περιστατικό που αντιμετώπισε την πρώτη χρονιά που δούλεψε στον Ice Road: «Είχα αποκλειστεί τρεις ημέρες από χιονοθύελλα επιπέδου 5, που είναι το υψηλότερο.

Δεν κουνιόταν τίποτα, ήμουν τρεις μέρες μέσα στο φορτηγό και η μόνη μου επικοινωνία ήταν με τον ασύρματο. Εγώ προσωπικά είχα φούρνο μικροκυμάτων, καφετιέρα, φαγητό στο ψυγείο, είχα τα πάντα». Το ψύχος στον Καναδά παγώνει ακόμα και τις βλεφαρίδες…

Η μηχανή όπως μας εξήγησε, ο οδηγός είναι ασφαλής και η μηχανή είναι πλήρως «ντυμένη», αρκεί να έχει αρκετά καύσιμα ώστε να μη σβήσει. Λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών, «το φορτηγό δεν πρέπει να σβήσει καθόλου για τους δύο αυτούς μήνες που λειτουργεί, εκτός από όταν μπαίνει στο συνεργείο».

Τη στιγμή που μιλούσαμε μαζί του στο τηλέφωνο μέσω Διαδικτύου ο Τάσος έκανε μεταφορές με το φορτηγό του μεταξύ των πόλεων Yellowknife και Edmonton, με τον υδράργυρο να δείχνει -27 βαθμούς Κελσίου και το «real feel» (δηλαδή τη θερμοκρασία που αισθάνεται το σώμα) στους -40 (το χαμηλότερο που έχει ζήσει είναι -53 με real feel -61 βαθμούς). Αυτούς τους δύο μήνες που εργάζεται στον Ice Road ο ύπνος είναι λιγοστός. «Από την τελευταία σεζόν θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Την τελευταία εβδομάδα είχα 12 ώρες ύπνο, μέσα σε μία εβδομάδα. Ολες οι υπόλοιπες ήταν οδήγηση και φόρτωμα – ξεφόρτωμα.

Να με φορτώσουν, να δέσω τους ιμάντες μου, να ασφαλίσω το φορτίο», αφηγείται. Πάντως θεωρεί το επάγγελμά του μοναδικό παρά τις δυσκολίες που έχει. «Δεν πρόκειται να αφήσω τη δουλειά εδώ, μου αρέσει η μοναδικότητα που έχει, τα ρίσκα που παίρνω και που οικονομικά με αποκαθιστά», μας είπε και μας εξήγησε ότι «μετά το δεύτερο διαζύγιο που πήρα τον περασμένο Μάρτιο αποφάσισα να μείνω για περισσότερους μήνες στο Yellowknife, αφού εδώ βρήκα την ηρεμία μου, κάνω τον διαλογισμό μου, βρίσκω τον εαυτό μου». Τους υπόλοιπους μήνες μένει στο Τορόντο, αλλά στα άμεσα σχέδιά του είναι να μένει έξι μήνες τον χρόνο στον Καναδά και τους υπόλοιπους έξι να εργάζεται στην Ελλάδα, όπου ζουν και οι δύο κόρες του από τον πρώτο του γάμο.

Ο Τάσος, ο οποίος γεννήθηκε στον Καναδά αλλά ήρθε τριών χρόνων στην Ελλάδα, αποφάσισε να επιστρέψει την περίοδο 2011-2012, όταν είχε ξεκίνησε η οικονομική κρίση στη χώρα μας. «Πέρυσι μετέφερα αποκλειστικά νιτρική αμμωνία, που χρησιμοποιείται για εκρηκτική ύλη, και τώρα με προορίζουν για καύσιμα, κάτι που θεωρείται ως προαγωγή», τονίζει ο Τάσος Λάππας.

Εχοντας τα δικαιώματα Καναδού υπηκόου βρήκε το καλοκαίρι του 2012 δουλειά στην πόλη Αλμπέρτα, όπου κουβαλούσε αργό πετρέλαιο για δύο χρόνια. «Εκεί απέκτησα πολύ μεγάλη εμπειρία στον πάγο και στις χαμηλές θερμοκρασίες», μας εξηγεί.

Μερικά χρόνια αργότερα πήγε στο Yellowknife, όπου ξεκίνησε να εργάζεται στον Ice Road το 2015. «Το μεγάλο θετικό της δουλειάς είναι τα χρήματα, ρισκάρεις, αμείβεσαι. Είσαι κάτι σαν κασκαντέρ, για τις δύσκολες σκηνές, για αυτό έχει καλή αμοιβή. Αμοιβές που φαντάζουν αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα εξωπραγματικές».

Ενδιαφέρον από Ελληνες Το «success story» του Τάσου, του μοναδικού Ελληνα που εργάζεται στο Ice Road, έχει κινήσει το ενδιαφέρον πολλών οδηγών βαρέων οχημάτων στη χώρα μας που εν μέσω κρίσης ψάχνουν μια διέξοδο: «Πολλοί συνάδελφοι θέλουν να φύγουν γιατί δύσκολεύονται εργασιακά στην Ελλάδα και ζητάνε να μάθουν με ποιον τρόπο μπορούν να έρθουν», μας ανέφερε.

ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ Εκτός από τις καιρικές συνθήκες, ο «ice trucker» έχει να αντιμετωπίσει και τη μοναξιά. «Υπάρχει απόλυτη απομόνωση, είσαι μόνος σου όταν οδηγείς πάνω στον πάγο και πας στα ορυχεία και δεν έχεις καμία επικοινωνία με τον έξω κόσμο, δεν έχεις σήμα στο τηλέφωνό σου. Απαγορεύεται να έχεις συνοδηγό, ούτε καν τον σκύλο σου. Η μόνη σου συντροφιά είναι τα τραγούδια που θα έχεις σε στικάκι, γιατί δεν πιάνει ούτε ραδιόφωνο».

ΠΗΓΗ: ethnos.gr