Αλέξης Παπαχελάς: Κληρονομήσαμε ένα σπάνιο «οικόπεδο» σε αυτόν τον πλανήτη - Στο χέρι μας να απελευθερώσουμε τις προοπτικές του

Μάθημα 1ο. Ολα τα σπουδαία επιτεύγματα της σημερινής Ελλάδας πολεμήθηκαν με λύσσα. Το Μουσείο της Ακρόπολης, η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά, το Πάρκο Νιάρχου ήταν αντικείμενα διαμαρτυριών, αγωγών, κινητοποιήσεων.

Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς στην kathimerini.gr

Ο ΣΥΡΙΖΑ, παλαιότερα το ΠΑΣΟΚ, διάφοροι ακραίοι «οικολόγοι», συντεχνίες και άλλοι πολλοί έδωσαν μάχες για να μη γίνουν μερικά ή και όλα τα έργα. Εμαθαν τίποτα από αυτό οι πολιτικοί μας; Ή θα είναι απέναντι σε κάθε τι δημιουργικό μόλις βρεθούν στην αντιπολίτευση; Ας το σκεφθούν.

Μάθημα 2ο. Υπάρχει ένα κατεστημένο στη χώρα μας που δεν κοιτάει μόνο την τσέπη του και έχει δώσει τον καλύτερο εαυτό του στην Ελλάδα της κρίσης. Το Ιδρυμα Νιάρχου αξίζει την αναγνώριση που του πρέπει γιατί έχει βάλει πλάτη στην ελληνική κοινωνία χωρίς φανφάρες και δημόσιες σχέσεις, με αυστηρότητα και επαγγελματισμό.

Αυτός ο τόπος έχει μια μακρά παράδοση εθνικών ευεργετών που έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στην πορεία του. Είναι πολύ θετικό ότι συνεχίζεται στις μέρες μας, ειδικά όταν συγκρίνεις την προσφορά τους με τους επιχειρηματίες που μόνο ζητούν και γκρινιάζουν.

Μάθημα 3ο. Οι Ελληνες πολίτες έχουν ανάγκη από θετικά οράματα και παραδείγματα. Δεν είναι τυχαίο πως αγκάλιασαν το έργο από τη στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες του. Το θεωρούν δικό τους και ανησυχούν βαθιά για την τύχη του από τη στιγμή που πέρασε στα χέρια των πολιτικών μας. Μακάρι να συνεχίσουν να απαιτούν τη χρηστή του διαχείριση και από εδώ και πέρα.

Μάθημα 4ο. Η Αθήνα έχει απίστευτες δυνατότητες να μεταλλαχθεί σε μια πόλη-προορισμό. Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τη Βαρκελώνη ή άλλες πόλεις. Κάθε άλλο. Χρειάζεται όμως έργα-μαγνήτες που θα την απογειώσουν.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το έκανε τη δεκαετία του 1960 με τα έργα γύρω από την Ακρόπολη, το Φεστιβάλ Αθηνών και τις άλλες τομές στον τουρισμό. Μπορεί η Αθήνα, και συνεπώς η Ελλάδα, να ξαναγίνει μόδα. Το παραλιακό μέτωπο παραμένει αναξιοποίητο από το 2004. Το Ελληνικό, άλλος ένας μαγνήτης για τις δυνάμεις της μιζέριας, περιμένει και αυτό την αξιοποίησή του.

Ας σκεφθούμε, λοιπόν, τι μπορούμε να πετύχουμε όταν δεν βράζουμε στο ζουμί μας και δεν εγκλωβιζόμαστε στη συνεχή άρνηση. Κληρονομήσαμε ένα σπάνιο «οικόπεδο» σε αυτόν τον πλανήτη.

Είναι στο χέρι μας να απελευθερώσουμε τις προοπτικές του. Και βέβαια, μια θερμή παράκληση προς τους κυβερνώντες. Δείξτε με τις επιλογές της διοίκησης του πάρκου ότι μπορείτε να σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων. Μη βολέψετε τους «δικούς σας», δείτε το ως μια εθνική ευκαιρία, όχι σαν ακόμη μία ΔΕΚΟ. Αν μπορείτε... Το απαιτούν και οι πολίτες, άλλωστε, στους οποίους ανήκει.