Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος: Για τους Έλληνες η Ευρώπη είναι μία αγελάδα που αντί για γάλα παράγει… χρήμα

Θυμάμαι, ήταν ένας γλυκός για την Αλσατία Δεκέμβρης του 1984. 

Ο αείμνηστος Τάκης Λαμπρίας, ευρωβουλευτής τότε της Ν.Δ., μάς είχε καλέσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο μαζί με άλλους συναδέλφους να πάρουμε μέρος σε μία δημόσια συζήτηση για την Ευρώπη και το μέλλον της. 

Με αφορμή το γεγονός αυτό, ο Τ. Λαμπρίας θα παρουσίαζε και μία σχετική έκθεση στην σύνταξη της οποίας είχε πάρει μέρος και η οποία, στα συμπεράσματά της, υπογράμμιζε ιδιαιτέρως το τεράστιο έλλειμμα πληροφόρησης που υπήρχε πανευρωπαϊκά πάνω στο περίφημο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

«Αυτό το έλλειμμα», μάς είπε ο Τ. Λαμπρίας την παραμονή της συζήτησης,"μια μέρα η Ευρώπη θα το πληρώσει". 

Πέρα από τις μεγαλοστομίες, οι ευρωπαϊκοί λαοί θα πρέπει να αποκτήσουν ευρωπαϊκή συνείδηση, εγχείρημα δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. 

Δεν ισχύει όμως το ίδιο για την Ελλάδα. 

Η χώρα μας δυστυχώς απέχει πολύ από την ευρωπαϊκή κουλτούρα και την παράδοση που την διαμόρφωσε. 

Για την Ελλάδα ισχύει το εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν. 

Είμαστε δηλαδή φιλοευρωπαίοι όσο ακόπως η αγελάδα παράγει … χρήμα, επιδοτήσεις, δάνεια και ευκαιρίες και καμμιά κομπίνα».

Τριάντα τρία χρόνια μετά, τα παραπάνω λόγια του Τάκη Λαμπρία είναι κάτι παραπάνω από επίκαιρα.

Όπως μάς πληροφορεί τελευταία έρευνα που έγινε από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας για την οργάνωση διαΝΕΟσις, ο ευρωσκεπτικισμός κερδίζει έδαφος στην Ελλάδα και, χωρίς να είναι ακόμα πλειοψηφικός, εν τούτοις είναι διάχυτος. 

Αυτό είναι και ένα από τα βασικά συμπεράσματα της σφυγμομέτρησης που πραγματοποιήθηκε την περίοδο 24 Νοεμβρίου έως 7 Δεκεμβρίου 2016 με την συμμετοχή 2.557 ατόμων, η οποία παρουσιάστηκε πρόσφατα στο ευρύ κοινό. 

Στην ουσία, η σφυγμομέτρηση αποδεικνύει ότι ο «εγχώριος ευρωπαϊσμός» ήταν και παραμένει στενά συνδεδεμένος με παροχές, δάνεια, επιδοτήσεις και άλλα παρόμοια –και όχι με αξίες που κάνουν την Ευρώπη τόσο διαφορετική από άλλες ηπείρους.

Κατά συνέπεια, μία αρκετά μεγάλη μερίδα του λαού μας είναι ευάλωτη στην αντιευρωπαϊκή ρητορική και ασφαλώς δυσκολεύεται να καταλάβει τί είναι και πώς λειτουργεί θεσμικά η Ευρώπη.

Εξάλλου, ούτε η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κάνει σοβαρές προσπάθειες προς την κατεύθυνση αυτή. 

Δεν προκαλεί συνεπώς μεγάλη έκπληξη η πανευρωπαϊκή άνοδος του ευρωσκεπτικισμού, φαινόμενο αποκομμένο από τις ζωτικές πραγματικότητες του σύγχρονου κόσμου –ο οποίος, ως εκ της εξέλιξής του, υπαγορεύει περισσότερη και όχι λιγότερη Ευρώπη.

Αυτός ο ευρωσκεπτικισμός, λοιπόν, αποτελεί δώρο εξ ουρανού για τους Έλληνες αντιευρωπαϊστές. 

Διότι βοηθά στο έπακρο το άθλιο πελατειακό σύστημα να αναπαράγεται, να διατηρείται αλώβητο και να συντηρεί τους κομματικούς στρατούς που «σιτίζονται» πλουσιοπάροχα από τα λάφυρα της νομής της κρατικής εξουσίας. 

Αυτής που τα 35 τελευταία χρόνια κατασπατάλησε πάνω από 1 τρισεκατομμύριο ευρώ δάνεια και επιδοτήσεις, διαλύοντας τον παραγωγικό ιστό της χώρας προς όφελος της κατανάλωσης.

Δημιουργήθηκε έτσι στην Ελλάδα μία δανεική παρασιτική καταναλωτική οικονομία, με τεράστιες και σκόπιμες ανισότητες στο εσωτερικό της, η οποία, για να μπορεί να έχει ιδεολογικά ερείσματα, φρόντισε να διαλύσει κυριολεκτικά και την ελληνική παιδεία με ανομολόγητο στόχο να αποτρέψει την ανάπτυξη κριτικού πνεύματος σε ολόκληρη την κοινωνία.

Τα αποτελέσματα, από την άποψη αυτή, είναι κάτι περισσότερο από θριαμβευτικά… 

Όταν τρεις Έλληνες στους δέκα πιστεύουν ότι ψεκάζονται από κάποιους αόρατους εχθρούς και έξι στους δέκα έχουν την πεποίθηση ότι, από την ένταξή μας στην σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, η τελευταία είναι αυτή που βγήκε κερδισμένη, τότε ο στόχος επετεύχθη. 

Είναι αυτός του γκρεμίσματος στην συνείδηση της κοινής γνώμης ότι ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας μπορεί να αμφισβητηθεί αν αυτό εξυπηρετεί την χυδαία διαπλοκή και τα ακόμα χυδαιότερα απόβλητα του φαιοκόκκινου ολοκληρωτισμού.

Αυτά που σήμερα, για λόγους πνευματικής διαστροφής και μόνον, επιδιώκουν την πλήρη παρακμή της χώρας και οραματίζονται τον απομονωτισμό της ως λύση στα τεράστια προβλήματά της. 

Καλλιεργούν έτσι στην Ελλάδα την αίσθηση ότι η χώρα είναι θύμα της Ευρώπης, γιατί γνωρίζουν ότι η στρατηγική της αυτοθυματοποίησής της δημιουργεί σε μία κοινωνία την εντύπωση ότι δεν εξουσιάζει το μέλλον της και άρα είναι θύμα των καιρών. 

Παραμένει συνεπώς με την αντίληψη ότι είναι θύμα και περιμένει τους αυτόκλητους «σωτήρες» της για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της.

Και όλα αυτά συμβαίνουν όταν η γειτονική μας Τουρκία φιλοδοξεί να γίνει ο Δούρειος Ίππος του ισλαμισμού στην Ευρώπη, άρα και στην περιοχή μας. 

Έτσι, σε μία εποχή όπου η ΝΑ Ευρώπη βράζει και η Ελλάδα είναι το μοναδικό –και άρα το κορυφαίο– γεωγραφικό σύνορο της δυτικής Ευρώπης απέναντι σε μία εκρηκτική Ανατολή, η πνευματική παρακμή στην χώρα μας γονιμοποιεί πλέον και την αντίστοιχη κοινωνικο-οικονομική.

Είναι καιρός να υπάρξει συλλογική αντίδραση σε αυτό το εθνικό παρακμιακό δράμα. 

Αν αυτό δεν συμβεί, το μέλλον προδιαγράφεται άδηλον.

Υπό αυτή την έννοια, θα πρέπει κάποιοι να καταλάβουν ότι η Ευρώπη δεν είναι μία αγελάδα που παράγει χρήμα, αλλά μεγάλο κομμάτι ενός πολιτισμού που, μεταξύ άλλων, φέρει και την ελληνική σφραγίδα.