Έδωσα μια χειμαρρώδη συνέντευξη & μίλησα για όλα... σχεδόν: Από τον Μιτεράν ως το Made in Greece

Όταν συνέθετα τις ερωτήσεις που σκόπευα να απευθύνω στην κυρία Νικολοπούλου, δεν είχα καταφέρει να μαντέψω το πόσο αποκαλυπτική θα επέλεγε να είναι με τις απαντήσεις της. Πληθωρική, στο ταλέντο, στην παρουσία, στο εκτόπισμα, δικαιολογεί με το βιμπράτο της προσωπικότητάς της, τη βαρύτητα και το μέγεθος της πορείας της. Μια γυναίκα, που δε φοβάται να μιλήσει ανοιχτά, άμεσα και αποκαλυπτικά για όσα τη ρωτούν. Η Ειρήνη Νικολοπούλου! Απολαύστε την.

Ανήκετε στη σπάνια και εκλεκτή κάστα των ισχυρών γυναικών, που κατάφεραν να τραβήξουν τα βλέμματα επάνω τους, όσον αφορά στην καριέρα και τις δεξιότητες. Με ποια όπλα κατορθώσατε να χαράξετε αυτή την πορεία;

Η αλήθεια είναι ότι τα όπλα ήταν πολλά και τα ανανέωσα αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της καριέρας μου: τα βασικά ήταν οι καλές σπουδές σε Ελλάδα και εξωτερικό, η αγάπη μου για τη γνώση γενικά – βασικό συστατικό της δημοσιογραφικής ταυτότητας – οι ξένες γλώσσες. Ο εξ-οπλισμός βελτιώθηκε με συνεχή και “ακριβά” σεμινάρια στη Γαλλική, Αγγλική και Αμερικανική τηλεόραση, αφού, ας είναι καλά οι εδώ πρεσβείες – με σημαντικότερη τη συμβολή της Γαλλίας – επιχορηγούσαν σαν ένα είδος υποτροφίας την εξαντλητική επιμόρφωσή μου στους τηλεοπτικούς σταθμούς και τα media της εποχής.

Ασφαλώς κι εγώ είχα ακόρεστη δίψα, το έψαχνα, δεν καθόμουν ήσυχη, ήθελα να ξεφεύγω από το εδώ μίζερο τοπίο, όπου μονίμως ομφαλοσκοπούσαμε. Ας ακούγεται αλαζονικό, δεν έχω πια να απολογηθώ σε κανέναν, ούτε να πειράξει η ανταγωνιστική παρουσία μου κανέναν. Κάποτε ενοχλούσε. Και εξηγώ: επέστρεφα από τα σεμινάρια στη Le Monde ή στο BBC, πρότεινα να ενημερώσω τους συναδέλφους μου για όσα θαυμαστά είδα και άκουσα, αλλά τους άφηνα παγερά αδιάφορους! Πάντως η δημοσιογραφία ήταν ένα συναρπαστικό ταξίδι γνώσης για μένα.

Γνωρίζατε από μικρή το δρόμο που θα ακολουθήσετε ή σας προέκυψε σα στόχος μεγαλώνοντας;

Προέκυψε. Σκόπευα να γίνω διερμηνέας αλλά από μια σειρά τυχαίων γεγονότων και συμπτώσεων, κατέληξα δημοσιογράφος στην τηλεόραση. Το αστείο – για να μην κουράζω – είναι ότι 4 μήνες πριν βγω στον αέρα για πρώτη φορά, είχα περάσει σαν ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας (λόγω καλών αγγλικών) και ευτυχώς ένα βράδυ ο Χαρδαβέλλας και ο Δημαράς με έσπρωξαν στο στούντιο της ΕΡΤ-2 για την ανασκόπηση του 1983. Γλύτωσαν πολλά αεροπλάνα από εμένα Χριστέ μου!

Πολυβραβευμένη με σημαντικές τιμητικές διακρίσεις, νιώσατε ποτέ πως “πιάσατε ταβάνι” στην καριέρα σας ή ανήκετε στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν εφησυχάζουν ποτέ και συνεχίζουν να δημιουργούν μέχρι να τερματίσουν οι αντοχές;

Ανήκω σε αυτούς που ξέρουν τι σημαίνει “κάθομαι”. Ακόμη και ο εξαναγκασμός μου σε παραίτηση απο την τηλεόραση το 2010, έγινε για μένα ερέθισμα να πάω παρακάτω, να ανανεωθώ και να γίνω digital junkee. Ευτυχώς, αλλιώς θα ήμουν ακόμη μία κυρία της τηλεόρασης “αξιοσέβαστη μεν αλλά τά ‘χει μωρέ τα χρονάκια της”.

Τώρα ποιός ασχολείται αν πήρα κιλά ή έχω ρυτίδες; Κανείς; Και η ζωή έγινε πιο αληθινή μακριά από την οθόνη.

Λέτε κάτι στην ερώτησή σας σπουδαίο: μέχρι να τερματίσουν οι αντοχές σας. Ναι εμένα δυστυχώς τερματίζουν, το εξαντλώ, είμαι πληθωρικο-υπερβολική, με επιπτώσεις σε υγεία κλπ.

Καταρρίπτοντας τον ορισμό του “ασθενούς φύλου” με τόση επιτυχία, δεν μπορώ παρά να ρωτήσω: με ποια στρατηγική ανταπεξήλθατε μπροστά στο φυλετικό ρατσισμό που επικρατεί στους επαγγελματικούς χώρους;

Εντάξει, μπήκα στη δημοσιογραφία όταν οι γυναίκες ήταν μετρημένες στα δάχτυλα. Μετά γίναμε πολλές. Έφαγα πολλές σεξουαλικές παρενοχλήσεις, κάποιες μου κόστισαν πολύ ακριβά, αφού απολύθηκα γιατί δεν ενέδωσα και έτσι ας πούμε δε συνέχισα στην εφημερίδα. Επίσης έφαγα πολύ ξύλο λόγω ειδικών προσόντων. Είχα ένα αγόρι που με καταδίωκε σε όλη μου την καριέρα και με απέλυε όπου με συναντούσε, γιατί ενώ ήταν πανάξιος σε άλλα, αισθανόταν κατωτερότητα που εγώ χειριζόμουν με άνεση το διεθνή χώρο, τις ξένες προσωπικότητες. Μου έκανε κακό, πολύ κακό αυτή η στοχοποίηση. Με εξάντλησε.

Θα θέλαμε να μοιραστείτε μαζί μας μια συνέντευξη που σας έχει κάνει τέτοια εντύπωση, ώστε να τη θυμάστε για πάντα.

Πολλές θυμάμαι, όχι μία και δύο. Έμειναν αλησμόνητες γιατί είχα την ευχή του Θεού να συναντηθώ με μύθους της πολιτικής και της τέχνης, σαν τον Μιτεράν, τη Θάτσερ, τον Βαλέσα, τον Αραφάτ, τον Σιράκ, την Μπεναζίρ Μπούτο, τον Άντονι Κουήν, τον Ρομπερτ Ντε Νίρο, την Κλαούντια Καρντινάλε, την Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Το στοιχείο που σήμερα με κάνει να συγχαίρω, επιτέλους, τη νεαρή Ειρήνη ήταν ότι είχα τον Πειραιώτικο τσαμπουκά να διεκδικώ συνεντεύξεις από κολοσσούς, ενώ προερχόμουν από μία ασήμαντη ειδικά εκείνη την εποχή χώρα και από “άγνωστα για το παγκόσμιο μιντιακό περιβάλλον, κανάλια”.

Από τις πολλές προσωπικότητες που συναντήσατε στην πορεία σας, μπορείτε να ξεχωρίστε και να μας περιγράψετε με λίγα λόγια μία περσόνα από τον Πολιτικό, τον Καλλιτεχνικό και το Συγγραφικό χώρο;

Τη γλυκιά, ήρεμη και ταυτόχρονα δυναμική γοητεία της Μπεναζίρ Μπούτο, την ακαταμάχητη προσωπική ιστορία της Κλαούντια Καρντινάλε, που στο τετ- α- τετ μας μου διηγήθηκε, ενώ μετά με τράβηξε σαν αιώνιο θηλυκό να μου δείξει τα αγαπημένα ρούχα της από την boutique Armani στη γωνία του ξενοδοχείου που γινόταν η συνέντευξη μας στο Παρίσι – Place Vendôme. Το “γαμώτο” και τα νεύρα του Άντονι Κουήν γιατί η Ελλάδα δεν του παραχωρούσε το δώρο του στη Ρόδο για να το κάνει resort, τη μαγκιά με απίστευτο χιούμορ μαζί, του Ρόμπερτ Ντε Νίρο, το πόσο αδύνατος μου φάνηκε ο Τζουντ Λόοου από κοντά, το πόσο με τρόμαξε ο Άντονι Χόπκινς, το απίθανα σαγηνευτικό πρόσωπο της Γκουίνεθ Πάλτροου, το πόσο ωραίος ήταν ο Μπεν Αφλεκ και η Χαβάη όπου τον συνάντησα. Τη μαγεία της προσωπικότητας του Ιονέσκο και τη μυστηριώδη φυσιογνωμία της Φρανσουάζ Σαγκάν, αλλά και τη γιγάντια παρουσία του Λουτσιάνο Παβαρότι, τη φιλική και ζεστή Σίρλευ Μπάσεϋ, το τυφώνα Τίνα Ταρνερ – θες κι άλλα;! Στο βιβλίο μου κάποτε …

Μπορούν άραγε να συνδυαστούν αρμονικά πολλαπλοί ρόλοι: της μητέρας, της συζύγου, της καριερίστριας;

Όχι. Πήραμε λάθος πορεία οι γυναίκες της εποχής μου. Δε συνδυάζονται με επιτυχία και οι θυσίες είναι τόσες πολλές, ώστε διερωτώμαι: πού πάτε ρε κορίτσια; Τι θέτε, να είστε μητέρες ή πολυκούζινο; Δύσκολοι ρόλοι και μετά αχταρμάς. Αν ξεκινούσα πάλι, θα ήθελα να ήμουν μαμά με πολλά παιδιά, αλλά τώρα που το σκέφτομαι ….. θα τρελαινόμουν με έγκλειστη δημιουργικότητα.

Περιγράψτε μας μια τυπική ημέρα της καθημερινότητάς σας. Τι σας αγχώνει και τι σας χαλαρώνει μέσα σε αυτή;

Πολύ πρωινό ξύπνημα και για αρκετές ώρες αρχισυνταξία στο eirinika.gr & στο madeingreece.news. Τρώω νωρίς το γεύμα μου, πάω γυμναστήριο και το βράδυ θέλω να βγω. Μην μου πεις να καθίσω μπροστά στην τηλεόραση, είναι το χειρότερό μου. Θέλω παρέα ή θέαμα το βράδυ.

Δεν με αγχώνουν πια πολλά, εκτός από τα δυσνόητα λογιστικά, φορολογικά κλπ, ή αν έχω να απαντήσω σε κάποιο επείγον θέμα της Έλενας*(σ.σ. κόρης της).

Συνεχίζετε δυναμικά την πορεία σας μέσω του www.eirinika.gr.Έχετε σχέδια για το μέλλον; Οραματίζεστε κάτι που θα υλοποιήσετε εν ευθέτω χρόνω;

Το εν ευθέτω χρόνω υλοποιήθηκε και ονομάζεται: www.madeingreece.news. Ήταν το όραμά μου από τότε που μπήκα στη διαδικτυακή δημοσιογραφία και νοιώθω ευλογημένη που τα κατάφερα. Το εδώ και 10 χρόνια πάθος μου για την ανάδειξη της Ελληνικής «διάνοιας» με οδήγησε στο να αναβαθμίσω την επιτυχημένη στήλη Made in Greece του eirinika.gr σε ένα ολόκληρο νέο site, το «Made in Greece. news». Έμπνευση και μούσα μου, ο περίφημος στίχος του ποιητή μας Οδυσσέα Ελύτη:

«Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

Εδώ θα παρουσιάζω ό,τι δημιουργείται, επινοείται, κατασκευάζεται ή παρασκευάζεται στην Ελλάδα, ή στο εξωτερικό από Έλληνες.

Συμβολίζει τη συνέχιση μιας παράδοσης ή αποτελεί καινοτομία.

Ό,τι φτιάχνουν οι Έλληνες με το μυαλό ή τα χέρια τους, με την καρδιά ή την γνώση τους θα το δείτε στο «Made in Greece»!

Πού βρίσκετε την ευτυχία;

Στην οικογένειά μου όταν είναι σε απαρτία και στο χωριό – ξενοδοχείο που δημιούργησε ο πατέρας της κόρης μου στην Κρήτη . Όταν είμαστε οι τρείς μαζί και βλέπω την Έλενα να χαμογελάει, τότε νοιώθω ευτυχισμένη. Έχω δώσει πολλά για το παιδί αυτό, λατρεύω το Ρέθυμνο και το μικρό χωριό – αριστούργημα, που λέγεται Καψαλιανά.

Θα κλείσω αυτή τη συνέντευξη με μια φράση της μητέρας σας: “Η κοινωνία είναι ζούγκλα”. Με ποιο motto – οδηγό, κυριαρχείτε έναντι των “άγριων θηρίων”;

Α, δεν κατάφερα ποτέ να γίνω κακιά, εκδικητική, ούτε καν απλά έξυπνη και πονηρή, όταν ήρθα αντιμέτωπη με τα θηρία. Ήμουν αρνάκι έτοιμο να με φάνε. Νόμιζα – κακώς- ότι τα όπλα που προανέφερα και η μόνιμη χαζοβιολο-καλή πρόθεσή μου για όλους, ήταν προσόν. Η αυστηρότητα και η σκληρότητα ενίοτε είναι, όμως, απαραίτητα και συνιστώ να την καλλιεργείτε για να επιβιώνετε σε χώρους σαν τον δικό μας και γενικά στη ζωή που δε χαρίζεται. Η μαμά καλά τα έλεγε αλλά ήταν μάλαμα, οπότε τα γονίδιά της δε βοήθησαν …

Περισσότερα για την Ειρήνη Νικολοπούλου: