Άση Μπήλιου: Η εξομολόγηση για τους βιολογικούς γονείς της στην Εύβοια - o πρόωρος θάνατος των θετών

Προσελκύουμε εμείς το θετικό; 

Ναι, φυσικά το πιστεύω. Όπως πιστεύω ότι και πολλοί άνθρωποι έχουν μια μαζοχιστική τάση να μην αλλάζουν μια αρνητική έκδοση του χαρακτήρα τους γιατί τους είναι πιο οικείο το κακό. Τους αρέσει να δραματοποιούν τη ζωή τους γιατί έτσι έχουν συνηθίσει και φοβούνται την αλλαγή. Αυτό όμως δεν σε πάει μπροστά. Είναι μια κακή ασφάλεια και άκρως αυτοκαταστροφική. 

Εσύ δεν έχεις πέσει σε αυτό το τριπάκι; 

Αισθάνομαι περήφανη για ένα πράγμα του χαρακτήρα μου: την ψυχραιμία που ανέπτυξα με το χρόνο. Ίσως γιατί από πολύ μικρή ήρθα αντιμέτωπη με δύσκολες καταστάσεις, οριακές. Ο θάνατος του πατέρα μου, στα εννέα μου, της μητέρας μου στα δεκαοκτώ, πολλά. Δεν δραματοποιώ και δεν κολλάω σε κάτι που μπορεί να με ακινητοποιήσει, πάω παρακάτω. Δεν λέω τι δεν έχω, λέω τι έχω. Δεν είναι κακό να πέσεις, είναι φυσιολογικό, ειδικά αυτές τις εποχές, κακό είναι να μη σηκωθείς. Εγώ πια βάζω δράση, ρίχνω την επόμενη ζαριά και κοιτάω τι θα μου φέρει. 

Ως υιοθετημένο παιδί, ήθελες να μάθεις ποιοι είναι οι βιολογικοί σου γονείς; Έμαθες; 

Ναι, γνωρίζω πολύ καλά ποιοι είναι. 

Τους συνάντησες; 

Ποτέ, δεν το επιδίωξα, δεν είχα κάποια ανάγκη να τους γνωρίσω! Δεν έχω κανένα κενό μέσα μου σε αυτό το θέμα. Έζησα πολύ ευτυχισμένη με τους ανθρώπους που επέλεξαν να με μεγαλώσουν και δεν νιώθω κάποιους άλλους οικογένειά μου. Η μοναδική μεγάλη ατυχία που είχα στην ζωή μου είναι ότι τους έχασα νωρίς. Τους αγαπούσα και με αγαπούσαν τόσο πολύ οι θετοί γονείς μου που δεν μπορώ να βάλω άλλους ανθρώπους για οικογένεια υποχρεωτικά. Οικογένεια επίσης θεωρώ ανθρώπους που είναι φίλοι μου δοκιμασμένοι χρόνια, αλλά σίγουρα οικογένειά μου δεν είναι οι βιολογικοί μου γονείς!