Βιρτζίνια Γουλφ: Ποια ήταν και γιατί την τιμά η Google - ΦΩΤΟ & ΒΙΝΤΕΟ

Η κατά κόσμον Αντελίν Βιτζίνια Στήβεν γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου του 1882 και υπήρξε μια ιδιαίτερη μορφή του 20ου αιώνα. 

Τα διασημότερα έργα της είναι τα μυθιστορήματα «Η κυρία Νταλογουέι» (Mrs Dalloway, 1925), «Στο φάρο» (To The Lighthouse, 1927), το «Ορλάντο: μια βιογραφία» (Orlando, 1928), και το δοκίμιο «Ένα δωμάτιο ολοδικό σου» (A Room of One's Own, 1929) με τη παροιμιώδη φράση της: «Μια γυναίκα πρέπει να έχει τα χρήματα και ένα δωμάτιο κατάδικό της, εάν πρόκειται να γράψει μυθιστοριογραφία».

Τα μυθιστορήματά της διακρίνονται για το ψυχολογικό τους βάθος και το εκφραστικό τους ύφος. Άλλα γνωστά έργα της είναι: «Νύχτα και μέρα», «Τα κύματα», «Τα χρόνια», «Τρεις γκινέες», κ.ά.

Παιδική ηλικία
Οι γονείς της που παντρεύτηκαν στις 28 Μαρτίου του 1878 είχαν και οι δυο παιδιά από τους προηγούμενους γάμους τους. Ο πατέρας της ανήκε σε οικογένεια αριστοκρατών με μακρά παράδοση στα γράμματα, και ήταν εκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού «Κορνχίλ» και συντάκτης του «Λεξικού Εθνικής Βιογραφίας» (Dictionary of National Biography).

Η μητέρα της, γνωστή για την ομορφιά της, δούλεψε σαν μοντέλο σε γνωστούς ζωγράφους της εποχής, ενώ τον καιρό της γέννησης της Βιρτζίνια δούλευε σαν νοσοκόμα κατ' οίκον.

Εκτός από αυτά τα παιδιά από τον κοινό τους γάμο, στο μέγαρο της οδού Hyde Park Gate, 22, ζούσαν και τα παιδιά από τους προηγούμενους γάμους τους. Η κόρη του σερ Λέσλι, Λώρα, ένα προβληματικό παιδί που σε λίγα χρόνια κλείστηκε μόνιμα σε ψυχιατρικό άσυλο, και τα τρία παιδιά της Τζούλια, ο Τζώρτζ, η Στέλλα και ο μετέπειτα, εκδότης Τζέραλντ Ντακγουορθ.

Αν και σαν βρέφος ήταν χαρωπή και τρυφερή, με το πέρασμα των χρόνων ωστόσο έγινε νευρική, φοβόταν από το σκοτάδι (κοιμόταν πάντα με τη λάμπα αναμμένη) και καθώς και το εξωτερικό θορυβώδες περιβάλλον. Η ίδια όταν θυμόταν τα παιδικά της χρόνια θεωρεί ότι ο φόβος αποτελούσε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής της.

Ειδικότερα στις ετήσιες καλοκαιρινές διακοπές στο Σαιντ Άιβς (St. Ives) στην Κορνουάλη ένιωθε θλιβερά και συνάμα τρομαχτικά συναισθήματα και κυρίως ένα αίσθημα απομόνωσης και απεγνωσμένης λύπης με την αναπτυγμένη φαντασία της να δίνει σε αυτά τα συναισθήματα ακόμα πιο έντονα χρώματα.

Τα πρώτα προβλήματα
Ο ξαφνικός θάνατος της μητέρας της από γρίπη το 1895 όταν ήταν 13 χρόνων, της προκαλεί τη πρώτη νευρική κατάρρευση.

Η ετεροθαλής αδερφή της Στέλλα, θα πεθάνει και αυτή ξαφνικά από περιτονίτιδα, ύστερα από 2 χρόνια, το 1897 ενώ και ο θάνατος του πατέρα της το 1904 από καρκίνο στο στομάχι πυροδοτεί τη δεύτερη μεγάλη νευρική κατάρρευση, και την πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας (πηδάει από το παράθυρο του σπιτιού τους). 

Σε όλη τη διάρκεια της ζωής της επηρεάστηκε από αυτή τη δραστική ταλάντευση διάθεσης. Αν κι αυτές οι επαναλαμβανόμενες διανοητικές διαταραχές είχαν πολλές επιπτώσεις στην κοινωνική ζωή της, οι λογοτεχνικές δυνατότητές της παρέμειναν άθικτες.

Συνηθισμένα συμπτώματα της αρρώστιας της , ήταν οι βαριές ημικρανίες, οι αυπνίες και η έλλειψη όρεξης. Η ανορεξία (ασθένεια που τα συμπτώματα της άρχισαν να αναγνωρίζονται ήδη από το 1870) ήταν το κυριότερο σύμπτωμα που κουβαλούσε από την παιδική της ηλικία. Η μητέρα της, Τζούλια είχε αποδεχτεί το γεγονός ότι η μικρή Τζίνια θα ήταν για πάντα ευάλωτη ψυχικά.

Ο γάμος με τον Γουλφ
Στις 10 Αυγούστου του 1912 παντρεύεται τον Λέοναρντ Γουλφ, (Leonard Sidney Woolf(D/R)) μέλος και αυτός της Ομάδας του Μπλουμσπμέρι και φίλος του Τόμπυ από τα φοιτητικά του χρόνια. Αμέσως μετά το γάμο θα φύγουν για ένα μεγάλο ταξίδι του μέλιτος σε Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία.

Ο Λέναρντ αν και η Βιρτζίνια του είχε εξομολογηθεί την ανικατότητά της να ανταποκριθεί στο σεξουαλικό του πάθος, καθώς επίσης και την πραγματική κατάσταση της υγείας της, ωστόσο ήταν απόλυτα σίγουρος ότι παρόλα αυτά ήθελε να την παντρευτεί. Και όπως αποδείχτηκε συν τω χρόνω, υπήρξε απόλυτα αφοσιωμένος σε αυτήν, την φρόντιζε και την προστάτευε αγόγγυστα και με τη μεγαλύτερη προθυμία.

Ένα χρόνο αργότερα όμως θα ξεσπάσει ακόμα μια θανάσιμη νευρική κατάρρευση της Γουλφ, κατά τη διάρκεια της οποίας θα επιχειρήσει και πάλι να αυτοκτονήσει καταπίνοντας υπερβολική δόση χαπιών «Βερονάλ». Η κρίση αυτή που κράτησε από το καλοκαίρι του 1913 έως και το φθινόπωρο του 1915 και κατά τη διάρκεια της οποίας η Γουλφ είχε φτάσει τα 28 κιλά ήταν τόσο βίαιη που σύμφωνα με την βιογράφο της Julia Briggs την έφερε κοντά στο θάνατο ή στην καλύτερη περίπτωση σε μόνιμη διαμονή στο ψυχιατρείο. 

Η γνωριμία με την Βίτα Σάκβιλ
Τον χειμώνα του 1922 θα κάνει μια καθοριστική για τη ζωή της γνωριμία. Θα γνωρίσει σε ένα φιλικό δείπνο την κόρη του βαρώνου Λάιονελ Σάκβιλ Γουέστ, Βίτα Σάκβιλ Γουέστ (Vita Sackville-West(D/R)) με την οποία εκτός από τα λογοτεχνικά τους ενδιαφέροντα θα μοιραστεί και μια παθιασμένη ερωτική σχέση. Η γνωριμία που σηματοδοτεί και τα πιο παραγωγικά χρόνια της Γουλφ θα μετατραπεί σε ερωτική σχέση γύρω στο 1925 καρπός της οποίας θα είναι το μυθιστόρημα – βιογραφία της Σάκβιλ «Ορλάντο», που η Γουλφ έγραψε το 1927 και το οποίο ο γιος της Βίτα, Νάιτζελ Νίκολσον χαρακτήρισε ως την πιο μακροσκελέστατη και γοητευτική ερωτική επιστολή στην ιστορία της λογοτεχνίας.

Με τη Βίτα όλα δείχνουν ότι η Βιρτζίνια ανακαλύπτει άγνωστες μέχρι τότε ηδονές του έρωτα. Σε μία επιστολή της προς αυτήν η Βιρτζίνια γράφει με το χαρακτηριστικό της καυστικό χιούμορ: Σ’ ολόκληρο το Λονδίνο εσύ κι εγώ είμαστε οι μόνες σύζυγοι που είναι ευχαριστημένες από το γάμο τους.

Το 1928 καινούριοι έρωτες θα τραβήξουν τη Σάκβιλ μακριά από την Γουλφ, και ύστερα από την περίοδο του πόνου για τον χωρισμό η σχέση τους θα μετατραπεί σε φιλική αλλά ουσιαστική και θα κρατήσει μέχρι το τέλος της ζωής της Γουλφ. 

Τα χρόνια αυτά θα δώσει τα καλύτερα έργα της: το 1925 θα κυκλοφορήσει το διασημότερο έργο της «Η κυρία Νταλογουέι» (Mrs Dalloway), η οποία και θα την καθιερώσει στη συνειδηση κοινού και κριτικών, το 1927 εκδίδεται το αυτοβιογραφικό «Μέχρι το φάρο» (To the Lighthouse), και το 1928 το «Ορλάντο: μια βιογραφία».

Τον Οκτώβριο του 1928 έλαβε την πρόσκληση να μιλήσει στο κολέγιο Νιούμαν του Κέιμπριτζ ενώπιον της "Arts Society" με θέμα «Γυναίκες και μυθιστοριογραφία». Από αυτή τη διάλεξη προέκυψε το διάσημο δοκίμιο «Ένα δικό σου δωμάτιο» (A Room of One’s Own), το οποιο θα εκδοθεί το 1929 -βιβλίο αναφοράς σήμερα στις φεμινιστικές σπουδές.

Η αρχή του τέλους
Τον χειμώνα του 1941 θα ολοκληρώσει το τελευταίο μυθιστορήμα της, το «Ανάμεσα στις πράξεις» και θα περάσει την τρίτη και μοιραία νευρική κατάρρευση της ζωής της. Η κατάθλιψη, η ανορεξία, οι παραισθήσεις θα επιστρέψουν δυνατότερες από κάθε άλλη φορά. Ο Λέναρντ Γουλφ παραδέχεται στην αυτοβιογραφία του ότι το να μην την εμπιστευτεί σε 24ωρη επίβλεψη από νοσοκόμες ήταν μεγάλο λάθος που έφερε την καταστροφή.

Στις 28 Μαρτίου 1941 η Γουλφ εγκατέλειψε το σπίτι της προς άγνωστη κατεύθυνση αφήνοντας δυο σημειώματα, ένα για την αδερφή της και ένα για τον σύζυγό της. Αν και στο σημείωμα έγραφε ότι είχε σκοπό να αυτοκτονήσει, ωστόσο αγνοούνταν για 3 εβδομάδες, μέχρι να βρεθεί πρώτα το καπέλο της και το μπαστούνι της σε μια όχθη του ποταμού Ουζ (Ouse) και αργότερα τρία μικρά παιδιά να ανακαλύψουν το πτώμα της στις 19 Απριλιου του 1941.

Το πτώμα της αποτεφρώνεται την επόμενη μέρα και τα υπολείματα θάβονται στο σπίτι στο Μονκς, κάτω απο μια φτελιά.

Τον Ιούλιο του 1941 ο Γουλφ θα εκδώσει το τελευταίο μυθιστορήμά της, ενώ το 1953 θα εκδώσει και αποσπάσματα από τα ημερολόγια της με τίτλο "A writer's diary".