Tελικά πέτυχε τον στόχο! 38χρονη πέρασε δεύτερη στην Ιατρική Θεσσαλονίκης

«Μόλις σχόλασα από την δουλειά μου και με ειδοποίησαν ότι τα αποτελέσματα βγήκαν σήμερα. Περίμενα ότι θα εισέλθω στην Ιατρική αλλά δεν περίμενα ότι θα βρίσκομαι τόσο ψηλά» είναι οι πρώτες της κουβέντες. Η Αλεξάνδρα είναι μια σκληρά εργαζόμενη γυναίκα, δουλεύει ως βοηθός μικροβιολόγου σε γνωστό ιατρικό διαγνωστικό κέντρο της πόλης και έχει κάθε λόγο να νιώθει τριπλή χαρά.

Δείτε τα αποτελέσματα των βάσεων!

Όπως δηλώνει στο ΑΠΕ- ΜΠΕ ήθελε πολύ να εισέλθει στην Ιατρική σχολή: «ήταν ένα όνειρο που δεν κατάφερα να το πραγματοποιήσω όταν έδινα πρώτη φορά εξετάσεις το 1998, αλλά το καταφέρνω τώρα, 20 χρόνια μετά». «Η πίστη στο εαυτό μας και συνεχή προσπάθεια είναι το εισιτήριο για να καταφέρεις να υλοποιήσεις τους στόχους σου, αυτό τον κανόνα ακολούθησα και μάλλον αποζημιώθηκα» μας εξομολογείται όλο χαρά.

Βέβαια δεν ξεχνά να αναφερθεί στην μητέρα της, τον άνθρωπο πρότυπο που ήταν δίπλα της, τη στήριξε σε κάθε προσπάθεια και δυσκολία της ζωής της -ακόμη και όταν την έβλεπε να χάνει το κουράγιο της.

Η Αλεξάνδρα Τζάτσου, παιδί μονογονεϊκής οικογένειας, θυμάται τα συναισθήματα και την απογοήτευση που ένιωσε, όταν το 1998 δεν τα κατάφερε στις εξετάσεις και έβλεπε γνωστούς και φίλους της να έχουν την ευκαιρία και τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους φεύγοντας στο εξωτερικό. 

«Λίγο καιρό μετά έπιασα δουλειά και ξεκίνησε ένας εργασιακός κύκλος στην ζωή μου, αλλά δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου η ιδέα να σπουδάσω στο πανεπιστήμιο» λέει.

Μας εξομολογείται ότι θα συνεχίσει να εργάζεται, για να μπορεί να χρηματοδοτεί τις σπουδές της και ότι προς το παρόν δεν σκοπεύει να μετακομίσει στην Θεσσαλονίκη, αλλά θα πηγαινοέρχεται μέχρι να δει πώς μπορεί να συνδυάσει εργασία και πανεπιστήμιο.

Είναι αισιόδοξη, δεν φοβάται για το μέλλον και ελπίζει ότι όπως ξεπέρασε όλα τα εμπόδια του παρελθόντος για να εκπληρώσει το μαθητικό της όνειρο, έτσι θα τα καταφέρει και τώρα να ολοκληρώσει τις σπουδές της στην Ιατρική σχολή.

Η Αλεξάνδρα, μέσα στον καταιγισμό τηλεφώνων και ευχών που δέχεται από φίλους και αγαπημένα πρόσωπα, γυρίζει τον χρόνο πίσω, όταν πριν από δύο χρόνια πήρε την απόφαση να γραφτεί στο 2ο ΕΠΑΛ Κοζάνης, ως «κανονική μαθήτρια συμμετέχοντας στα πρωινά τμήματα του σχολείου».

Όμως για να μπορέσει να παρακολουθήσει το πρωινό πρόγραμμα του σχολείου, χρειάστηκε να γίνουν μεγάλες αλλαγές στο ωράριο της εργασίας. «Ευτυχώς οι εργοδότες μου με στήριξαν σε αυτή μου την προσπάθεια, επέλεξα την απογευματινή βάρδια κι έτσι μετά το σχολείο πήγαινα κατευθείαν για δουλειά μέχρι τις εννέα το βράδυ» εξηγεί.

Θυμάται στιγμιότυπα της καθημερινότητάς της, που κάποιες φορές δοκίμασαν τα όρια της αντοχής της, που την έκαναν να αναρωτηθεί αν θα τα καταφέρει να ανταπεξέλθει ή εάν αξίζει αυτή η κοπιώδης προσπάθεια. 

«Το ωράριο ήταν εξαντλητικό, έφευγα στις επτάμισι το πρωί και επέστρεφα στο σπίτι στις εννέα και μισή το βράδυ. Κανονική μαθήτρια το πρωί και συνεπής εργαζόμενη από το μεσημέρι και μετά σ’ένα πολύ απαιτητικό περιβάλλον εργασίας» σημειώνει.

Αποκαλύπτει, τέλος, ότι τα κατάφερε χωρίς φροντιστηριακή βοήθεια, αλλά με μοναδικό όπλο την ατομική της προσπάθεια και την βοήθεια των καθηγητών της στο σχολείο, που από την πρώτη στιγμή αναγνώρισαν τις δυνατότητες της και την παρότρυναν να επενδύσει στο εφηβικό της όνειρο.