Οι ταινίες της εβδομάδας έχουν «Παρελθόν» αλλά και τον «Απαισιότατο» κ. Γκρού

Στην πρώτη σκηνή του «Παρελθόντος» η βασική ηρωίδα ξεκινάει άτσαλα το αυτοκίνητό της με την όπισθεν.
Η ταινία, όπως γράφει ο Δημήτρης Μπούρας στην Καθημερινή, αρχίζει να κυλάει ελλειπτικά, χωρίς σαφείς ή αναλυτικές περιγραφές για το παρελθόν των ηρώων της. Ο Ασγκάρ Φαραντί αποφεύγει συστηματικά το φλας μπακ. Προτιμάει το «ρεπορτάζ», που λαμβάνει χώρα στο παρόν. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη χρονολογική τους σειρά.



Ο Ιρανός Αχμάντ έρχεται από την Τεχεράνη στο Παρίσι, όπου ζούσε πριν από τέσσερα χρόνια, για να λήξει την εκκρεμότητα του διαζυγίου του. Η πρώην του, η Γαλλίδα Μαρί, είναι έγκυος και ετοιμάζεται άρον άρον για τέταρτο γάμο. Η Μαρί θα φιλοξενήσει τον Αχμάντ στο παλιό τους σπίτι σε ένα μουντό προάστιο του Παρισιού, όπου εξακολουθεί να ζει με τις δύο κόρες της (από τους δύο γάμους που προηγήθηκαν αυτού με τον Αχμάντ) και τον μικρό γιο του εραστή της, του Σαμίρ. Η γυναίκα του Σαμίρ είναι από καιρό σε κώμα έπειτα από απόπειρα αυτοκτονίας και η κατάστασή της δεν φαίνεται αντιστρέψιμη. Σε αυτή τη γενική «βεβαιότητα» της «μη αντιστροφής» θα στραφεί ο Φαραντί για να δώσει ιδιαίτερη χροιά στο μελόδραμα στην τελευταία σκηνή του «Παρελθόντος». Η ελλειπτική του τροχιά διακόπτεται, αφήνοντας ανοικτό το τέλος.



Το «Παρελθόν», που θα μπορούσε να εκληφθεί ως η συνέχεια της προπέρσινης ταινίας του Φαραντί «Ενας χωρισμός», μοιράζεται στα δύο. Στο πρώτο μέρος, όπου το ύφος ταιριάζει στο οικογενειακό δράμα, η κλιμάκωση της έντασης αποκαλύπτει ένα τεράστιο κενό στη ζωή της Μαρί. Στο δεύτερο, που μοιάζει σαν αστυνομικό ρεπορτάζ, ο Φαραντί παρακάμπτει τον Αχμάντ και τη Μαρί για να ασχοληθεί με τον Σαμίρ και το θύμα της απιστίας του: το «πτώμα» της γυναίκας του στο νοσοκομείο. Το τεκμήριο του εγκλήματος περιμένει (ποιος ξέρει τι;) διασωληνωμένο στην εντατική. Η ενοχή, που δεν αφορά μόνον τον Σαμίρ, απλώνεται στις εικόνες της ταινίας... Εξαιρετικό το σενάριο, άριστη η σκηνοθεσία.

Χθες (στο «Ενας χωρισμός», όπου το ενδιαφέρον ήταν εστιασμένο σε μια μεταβατική φάση της σημερινής ιρανικής οικογένειας), η παρουσία του άντρα ήταν βαριά και ασφυκτική για τη γυναίκα. Σήμερα (στο «Παρελθόν», όπου ο κινηματογραφικός φακός εστιάζει στη δυσλειτουργική μοντέρνα δυτική οικογένεια), η απουσία του άντρα είναι καταλυτική. Η παρουσία του είναι το ζητούμενο για την ευτυχία.



Σε μήκος κύματος για σινεφίλ εκπέμπει το «Luton» (**) του Μιχάλη Κωνσταντάτου. Αξιόλογο, αρκεί η βελόνα να κολλήσει στη σκηνοθεσία και να παρακάμψουμε το αμήχανο φινάλε στο οποίο καταλήγουν οι τρεις αποσπασματικές ιστορίες με φόντο την Αθήνα. Αν είχαμε ξεκάθαρο ρεαλισμό αντί για στυλ, τότε το «αλλόκοτο ελληνικό κύμα» (weird wave of Greek cinema, κατά τους Βρετανούς ειδήμονες) που προκάλεσε ο «Κυνόδοντας» ίσως μετεξελισσόταν σε ελληνικό φρι σίνεμα.

Για το ευρύτερο κοινό είναι η γκανγκστερική κομεντί «Επικίνδυνη οικογένεια» (**), που θυμίζει λιγάκι «Σοπράνος» και «Αποστολή στην Μπριζ», το χαμηλότονο θρίλερ «Prisoners» (**) και φυσικά ο «Απαισιότατος» (***) κύριος Γκρου.