Πώς αισθάνεται το άτομο που αντιμετωπίζει ένα αυτοάνοσο νόσημα - Ποια είναι η κατάλληλη συμπεριφορά απέναντί του

Συνηθίζουμε να περνάμε τη ζωή μας προσπαθώντας να κατανοήσουμε τις συναισθηματικές διακυμάνσεις τόσο του εαυτού μας, όσο και των ανθρώπων που μας περιβάλλουν, διαπιστώνοντας τελικά πόσο δύσκολη είναι η διαδικασία αναγνώρισης των βαθύτερων σκέψεων, κινήτρων και συναισθημάτων.

Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, φαντάζεστε πόσο πιο δύσκολη μπορεί να είναι και η κατανόηση της συναισθηματικής κατάστασης των ατόμων που υποφέρουν από χρόνιες διαταραχές του ανοσοποιητικού.

Η διάγνωση μιας σοβαρής χρόνιας πάθησης επιφέρει έναν καταιγισμό αλλαγών όχι μόνο στη ζωή του ατόμου, αλλά και στον άμεσο κοινωνικό του περίγυρο, γεγονός το οποίο καθιστά σημαντική την προσαρμογή όλων στις νέες συνθήκες.

Ωστόσο, η αναφερόμενη προσαρμογή ή η σκέψη για την επερχόμενη εφαρμογή της έχει συχνά ως φυσικό επακόλουθο υψηλά επίπεδα στρες για όλους.

Έτσι, το άτομο, πάσχον ή υγιές (συγγενής ασθενών), υιοθετεί συμπεριφορές απέναντι στην ασθένεια, ώστε να προσεγγίσει τα συμπτώματά της, σχηματίζοντας γνωστικές αναπαραστάσεις που παίζουν σημαντικό ρόλο στο πώς θα τη διαχειριστεί μετέπειτα.

Με άλλα λόγια, σύμφωνα με την ψυχολόγο Ακριβή Βλάχου στο logodiatrofis.gr, το άτομο καλείται να δημιουργήσει και να διατηρήσει μια θετική εικόνα για τον εαυτό του υπό το πρίσμα της ασθένειας.

Σε αντιδιαστολή, όμως, παράγοντες οι οποίοι προκαλούν στρες στην καθημερινή ζωή, όπως ευθύνες, μη διαθέσιμοι πόροι και άλλα, καθιστούν τη διαδικασία ψυχολογικής προσαρμογής στο πλαίσιο της πάθησης μια μακροπρόθεσμη και δύσκολη υπόθεση, συμβάλλοντας στην ολοένα πιο αρνητική συναισθηματική φόρτιση των πασχόντων.

Ένα μέρος των δημοσιευμένων μελετών εξετάζει την επίδραση επαγωγής των δυσάρεστων συναισθημάτων και του αυξημένου στρες στην αντίληψη της υγείαςσε νοσηρό πληθυσμό.

Αναλυτικά, οι Solovery και Birnbaum (2011) διαπίστωσαν ότι μετά την επαγωγή αρνητικής διάθεσης σε άτομα με χρόνιες παθήσεις, αυτά αναφέρουν μεγαλύτερο πόνο και περισσότερη ευαλωτότητα στην έκφραση νοσηρών συμπτωμάτων, ανεξαρτήτως ρεαλιστικών συνθηκών.

Πιο συγκεκριμένα, παρατήρησαν ότι άτομα που υποβλήθηκαν σε διεργασίες επαγωγής αρνητικών συναισθημάτων, ανέφεραν δύο ή τρεις φορές περισσότερα συμπτώματα σε σχέση με την ομάδα ελέγχου.

Πράγματι, έχει αποδειχθεί ότι ασθενείς που βιώνουν δυσάρεστα συναισθήματα, όπως ανησυχία, φόβο και αρνητική διάθεση, χαρακτηρίζονται από ιδιαίτερη εγρήγορση σχετικά με την αντίληψη των συμπτωμάτων τους και αυξημένη προσοχή στις πληροφορίες που δίνει το σώμα, όπως και υψηλά ποσοστά απόδοσης και βίωσης συμπτωματικών εκδηλώσεων (π.χ. πόνο).

Για την ακρίβεια, οι εκδηλώσεις αυτές μπορεί να μην πρέπει να γίνονται αντιληπτές σε τέτοια ένταση με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος πυροδότησης του στρες.

Σύμφωνα με μελέτες, η αρνητικά διακείμενη αναπαράσταση της ασθένειας έχει διαπιστωθεί ότι είναι συνέπεια και ενός μη υποστηρικτικού κοινωνικού περιβάλλοντος.

Οι διαπροσωπικές σχέσεις που παρέχουν συναισθηματική και υλική υποστήριξη, φαίνεται πως συνδράμουν στη συνολική ευημερία του ατόμου.

Από τη μία πλευρά, η υπερπροστασία από τους συγγενείς και φίλους καθιστά πολλές φορές ισχυρή την ταυτότητα της ασθένειας, γεγονός που πιθανώς επιφέρει φόβο.

Από την άλλη πλευρά, η απουσία της κοινωνικής στήριξης έχει συσχετιστεί με αρνητική έκβαση της υγείας, εξαιτίας της περιορισμένης κινητοποίησης του ατόμου.

Τέλος, δεν μπορεί να παραλειφθεί και ο σημαντικός ρόλος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Εξαιτίας της ευρείας εξάπλωσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (Facebook, Twitter και άλλα), δίνονται όλο και περισσότερες ευκαιρίες ανταλλαγής πληροφοριών σχετικά με την υγεία.

Σύμφωνα με τα ερευνητικά δεδομένα των Patel, Chang, Greysen και Chopra (2015) το 23% των ασθενών παρακολουθεί ενημερώσεις αναφορικά με το πρόβλημα υγείας κάποιου διαδικτυακού φίλου και το 11-15% αναζητά ή αναρτά πληροφορίες για ζητήματα υγείας ευρέος φάσματος.

Συνολικά, έχει διαπιστωθεί ότι η κοινωνικοποίηση και κινητοποίηση του ασθενούςαποτελούν χαρακτηριστικά αποτελέσματα της παραπάνω αλληλεπίδρασης.

Ωστόσο, ένα σύνολο ερευνών υποστηρίζει ότι το άτομο το οποίο «βομβαρδίζεται» από πολλαπλές πληροφορίες, είναι πιθανό να αισθανθεί πίεση και από υπερβολική ανησυχία να παραμείνει αδρανές όσον αφορά την πρόληψη της υγείας του.