Γιάννης Κουτσοκώστας: Γιατί ο Κυριάκος, το ήρεμο παιδί του κολεγίου, έχει πολλά νεύρα

Γράφει ο Γιάννης Κουτσοκώστας στην «Αυγή»:

Ως νέος βουλευτής ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδινε από τα πρώτα του βήματα την εντύπωση ενός πράου, ευγενούς και νεωτεριστή πολιτικού, θα τον έλεγες και προοδευτικό εκσυγχρονιστή για τα δεδομένα της συντηρητικής παράταξης. Αυτά κάποτε. Όταν ανέλαβε την ηγεσία της Ν.Δ., ένα... μαγικό ραβδί, η προσμονή της εξουσίας, τον μεταμόρφωσε. Το είδαμε πολλές φορές τα τελευταία τρία χρόνια, το επιβεβαιώσαμε και αυτή τη βδομάδα στο Κοινοβούλιο με την αδιανόητη σε ύφος και οξύτητα επίθεσή του στον πρόεδρο της Βουλής.

Γιατί δεν ξανάγινε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ζητάει από τον πρόεδρο του σώματος να κατέβει από την έδρα για να αναλάβει ο ίδιος να επιβάλει την τάξη, να δηλώνει ότι δεν δέχεται υποδείξεις και την ίδια στιγμή να υποδεικνύει ο ίδιος σε βουλευτή να βγει από την αίθουσα της Ολομέλειας.

Δεν ξέρω αν πρόκειται για «ένα κακομαθημένο κολεγιόπαιδο», όπως είπε ο πρωθυπουργός, ούτε αν o Κυριάκος είναι «το μυστικό υπερόπλο του Αλ. Τσίπρα, πολύτιμο για την επανεκλογή του», όπως σχολίασε ο υφυπουργός Μπόλαρης. Δεν γνωρίζω καν αν έφταιγε και αν αρκεί το... αυτογκόλ από τα αποδυτήρια με τον Γ. Χουλιαράκη για να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά του προέδρου της Ν.Δ., απέναντι στον τρίτο τη τάξη πολιτειακό παράγοντα της χώρας. Το βέβαιο είναι ότι... κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, όπως θα έλεγε και ο Σαββόπουλος: ο Κυριάκος έχει νεύρα, πολλά νεύρα.

Κανονικά, νεύρα και ανησυχίες θα έπρεπε να έχει ο Αλέξης Τσίπρας και όχι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο πρωθυπουργός που κυβερνά και όχι ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, που απλώς αντιπολιτεύεται. Ο Τσίπρας, που πράττει στον δύσκολο αλλά πραγματικό κόσμο της πραγματικής πολιτικής, και όχι ο Μητσοτάκης, που... εισπράττει, βρέξει - χιονίσει, τα εύσημα στον μαγικό κόσμο των δημοσκοπήσεων, κάποιες από τις οποίες τον έχουν ανακηρύξει ήδη πρωθυπουργό και μάλιστα αυτοδύναμο.

Σε στρατηγικό αδιέξοδο η Ν.Δ.

Τελικά, τι είναι αυτό που εκνευρίζει, αγχώνει και ανησυχεί τον πρόεδρο της Ν.Δ. σε σημείο, που να μην μπορεί να κρύψει νεύρα, άγχη και ανησυχίες; Είναι πολλά, αλλά τρία είναι τα πιο σημαντικά:

ΠΡΩΤΟΝ: Πολλοί, κυρίως οι άσπονδοι φίλοι του, αποδίδουν τα νεύρα του Κυριάκου στο ότι συνειδητοποιεί πλέον ότι η πορεία προς το Μέγαρο Μαξίμου δεν εξελίσσεται σε περίπατο, μπορεί και να μην καταλήξει ποτέ εκεί. Γιατί, ως γνωστόν, άλλο οι «κάλπες» των δημοσκόπων και άλλο οι κάλπες των εκλογών. Οι πρώτες «φωτογραφίζουν» στιγμές και δεν διαθέτουν το τεκμήριο της... αθωότητας, ενώ οι δεύτερες καταγράφουν πραγματικές επιλογές των πολιτών και διαθέτουν το τεκμήριο του... αλάθητου. Πολύ περισσότερο που οι ίδιες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι και αυτή ακόμα η δημοσκοπική ψαλίδα κλείνει και ότι δυναμική ανόδου και ανατροπής έχει ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι η Ν.Δ. Αυτή η διαπίστωση από μόνη της αρκεί για να ανατρέψει βεβαιότητες, να κλονίσει την αυτοπεποίθηση και να προκαλέσει εκνευρισμό στη Ν.Δ.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Πολλοί επίσης είναι εκείνοι που αναγνωρίζουν ότι η Ν.Δ. έχει εγκλωβιστεί σε ένα πολιτικό και στρατηγικό αδιέξοδο. Είχε επενδύσει τα πάντα στο σενάριο της καταστροφής της οικονομίας, ενώ προσδοκούσε και εργαζόταν για την αποτυχία της κυβέρνησης για να καρπωθεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Διαψεύδεται. Όλοι αναγνωρίζουν ότι η χώρα βγήκε από τα Μνημόνια, η οικονομία ανακάμπτει και η κυβέρνηση ανακτά τις δυνατότητες να στηρίξει την κοινωνία, να προωθήσει μια νέα αναπτυξιακή στρατηγική και να ενισχύσει τη διεθνή θέση και τον ρόλο της χώρας.

ΤΡΙΤΟΝ: Δεν είναι λίγοι αυτοί που βλέπουν στον εκνευρισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη τον φόβο ότι «χάνει» τον έλεγχο του κόμματός του. Υποστηρίζουν δηλαδή ότι υπό την ηγεσία του, άρα και με ευθύνη του, η Ν.Δ... για αλλού ξεκίνησε και αλλού την πάει, όχι η ζωή, αλλά ο Αν. Σαμαράς και η πολυπληθής ομάδα του. Αυτοί δίνουν τον τόνο, επιβάλλουν «γραμμές», διαμορφώνουν τον αντιπολιτευτικό λόγο, την εικόνα ακόμα και την αισθητική του κόμματος, το οποίο ταλαντεύεται ανάμεσα στον ακραία δεξιό και στον νεοφιλελεύθερο λαϊκισμό. Τώρα, οι πλέον εχέφρονες συνειδητοποιούν ότι μια τέτοια φυσιογνωμία δεν αρέσει και δεν διαμορφώνει κοινωνικές και πολιτικές πλειοψηφίες. Και μετά ήρθαν τα νεύρα. Και οι ψευτο-τσαμπουκάδες.