Ο Δημήτρης Καμπουράκης μας εξηγεί πώς ο κουρεμένος «γουλί» Κολοκοτρώνης έφτασε να έχει... αλογοουρά και περικεφαλαία!

Ο Θοδωράκης ο Κολοκοτρώνης (όπως τον φώναζαν οι άνδρες του) με τον αρβανίτικο τρόπο της εποχής του: Τα πίσω του μαλλιά έπρεπε να είναι μακριά και να πέφτουν στους ώμους, αλλά το μπροστινό πάνω μέρος του κεφαλιού το κούρευαν με την ψηλή ή το ξύριζαν. Έτσι ήταν η εμφάνιση των ανδρών στην εποχή του, μ’ αυτό το look ηγήθηκε του αγώνα, μ’ αυτό «έριξε» και την καπετάνισσα  Μπουμπουλίνα που δεν ήταν δα και καμιά εύκολη γυναίκα.

Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης στο marketnews.gr

Έλα όμως που εμείς οι νεοέλληνες, από την αρχή του ελεύθερου ελληνικού κράτους, αρνιόμασταν να μοιάσουμε με τους ήρωες μας και απαιτούσαμε πάντα οι ήρωες να μοιάζουν με την δική μας αφεντομουτσουνάρα. Και την έξω και την μέσα. Όταν λοιπόν την περίοδο 1885-95, προκηρύχθηκε ο διαγωνισμός για την κατασκευή του αγάλματος του Γέρου του Μωριά, ο γλύπτης Λάζαρος Σώχος που τον κέρδισε, παρουσίασε τον Κολοκοτρώνη όπως πραγματικά ήταν. Με το κεφάλι του κουρεμένο μπροστά.

Η επιτροπή έφριξε με την εικόνα. Δεν είχαν αυτόν τον Κολοκοτρώνη στο μυαλό τους αυτοί. Δεν τους έκανε ο κανονικός Γέρος του Μωριά, ήθελαν κάποιον που ταίριαζε με την δική τους εικόνα. Κι επειδή αυτός που έχει τα λεφτά κάνει και το κουμάντο, μήνυσαν στον Σώχο που τότε δούλευε στο Παρίσι, καθώς ήταν διακεκριμένος γλύπτης σ’ όλη την Ευρώπη: «Είτε θα μας τον εμφανίσεις πιο μεγαλόπρεπο, είτε την χάνεις τη δουλειά.»

Τότε ήταν που ο Σώχος κότσαρε πάνω στο κεφάλι του Κολοκοτρώνη ό,τι πιο άσχετο υπήρχε την περίοδο του ’21, που όμως ταίριαζε με τα εθνικά πρότυπα της μεγαλοπρέπειας που είχαν διαμορφωθεί στο μεταξύ στο ελεύθερο κράτος. Του κότσαρε πάνω στο κεφάλι μια περικεφαλαία όπως αυτήν που φορούσαν οι βαθμοφόροι Λακεδαιμόνιοι την περίοδο της κλασσικής αρχαιότητας και μάλιστα με το λοφίο της ακόμα πιο φουντωτό από κείνους. Τέτοια περικεφαλαία, ο πραγματικός Κολοκοτρώνης δεν φόρεσε ποτέ. Ούτε υπήρχαν τέτοια εξαρτήματα στην εποχή του, αλλά και να έφτιαχνε μια τέτοια το πιθανότερο ήταν ότι θα τον έπαιρναν στο ψιλό.

Ο Σώχος, μ’ αυτή την ιστορική λαθροχειρία την πήρε τη δουλειά, η επιτροπή έμεινε ικανοποιημένη με τον Λακεδαιμόνιο Κολοκοτρώνη και εμείς κληρονομήσαμε μια εικόνα του Γέρου Του Μωριά που μοιάζει περισσότερο με τον Λεωνίδα των Θερμοπυλών, παρά με τον Καπετάν-Θοδωράκη του καιρού του. Έτσι δημιουργούνται οι ανιστόρητοι μύθοι και τα εθνικά στερεότυπα. Αν σήμερα κάποιος εμφανίσει έναν Κολοκοτρώνη με ξυρισμένο το πάνω μέρος του κεφαλιού του, μέχρι προδότη θα τον πουν οι σύγχρονοι Ελληνάρες.

Ξέρετε πόσους παρόμοιους μύθους έχουμε κατασκευάσει για την ελληνική ιστορία; Εκατοντάδες. Που δεν τολμάμε να τους αγγίξουμε κι ας λέει ο εθνικός ποιητής ότι «εθνικόν είναι το αληθές». Εδώ, εθνικό είναι ό,τι μας κολακεύει ως έθνος και τώρα τελευταία ό,τι γράφει ο κάθε ψεκασμένος στο internet. Τα υπόλοιπα είναι ύποπτα και προδοτικά.

(Η παλιά αυτή ιστορία με την περικεφαλαία του Κολοκοτρώνη, επιβεβαιώθηκε περίτρανα το 2004. Όταν αποσυναρμολογήθηκε το άγαλμα για να συντηρηθεί, βρήκαν στο μέσα μέρος της περικεφαλαίας μια αθέατη επιγραφή που έλεγε: «Παρά την θέλισιν του Σώχου, Κολοκοτρώνη μου ξαναφόρεσε την περικεφαλαίαν, Σώχος, Paris 1909. Ο καλλιτέχνης είχε εκφράσει την διαφωνία του εγγράφως.)