Ντέιβιντ Μπέκαμ: Το βιβλίο του και το συναίσθημα για την Ελλάδα! (φωτό - βίντεο)

Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ εκδίδει νέο βιβλίο και οι «Times» δημοσίευσαν ένα απόσπασμα, στο οποίο αναφέρεται στο περίφημο γκολ κατά της Ελλάδας, που έστειλε την Αγγλία στο Μουντιάλ του 2002.

Διαβάστε τι λέει για τις εκτελέσεις φάουλ στα πάρκα, αλλά και για την αυθάδειά του στον Μπράιαν Ρόμπσον.

«Γκολ της εξιλέωσης» χαρακτηρίζει εκείνο που πέτυχε εις βάρος της Ελλάδας το 2001 ο Ντέιβιντ Μπέκαμ.

Όπως αναφέρει ο Άγγλος παλαίμαχος στο νέο του βιβλίο, εκείνο το γκολ έβαλε τέλος σε τέσσερα χρόνια πόνου και πικρίας για τον ίδιο.

Οι «Times» δημοσίευσαν το συγκεκριμένο απόσπασμα από το βιβλίο του Μπέκαμ, το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει το προσεχές διάστημα.

Πρόκειται για ένα απόσπασμα που αναφέρεται αποκλειστικά σε εκείνο το γκολ, στο πώς πήρε την απόφαση να εκτελέσει εκείνο το φάουλ, φτάνοντας μέχρι και την παιδική του ηλικία, αλλά και στο πόσο αυθάδης υπήρξε απέναντι στον Μπράιαν Ρόμπσον όταν ήταν έφηβος.

Διαβάστε αναλυτικά το απόσπασμα που δημοσίευσαν οι «Times»:

«Άκουγα το χτύπο από ένα τύμπανο. Σαν να ήταν ο μοναδικός ήχος στον κόσμο. Μόνο ένα τύμπανο, έβγαζε έναν ήχο, που ερχόταν κατευθείαν στον αγωνιστικό χώρο.

Το υπόλοιπο γήπεδο έμοιαζε εντελώς ήσυχο, σαν να ήξεραν όλοι οι φίλαθλοι πως το επόμενο σουτ θα καθόριζε τον αγώνα.

Μπαμ, μπαμ. Μπαμ, μπαμ. Μπαμ, μπαμ.

Ο Τέντι Σέριγχαμ, συμπαίκτης μου στην Αγγλία, πήγε να σηκώσει την μπάλα και να την τοποθετήσει στο σημείο όπου ο Εμίλ Χέσκι είχε δεχθεί φάουλ από έναν Έλληνα αμυντικό λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα. Η αδρεναλίνη μου εκτινάχθηκε. Το παιχνίδι βρισκόταν στο 93ο λεπτό και η Αγγλία έχανε με 1-2. Αν δεν σκοράραμε εκείνη τη στιγμή, δεν θα προκρινόμασταν στο παγκόσμιο κύπελλο του 2002.

Δεν μπορούσα ούτε να το σκέφτομαι. Άρπαξα την μπάλα από τον Τέντι και την επανατοποθέτησα. Δεν του άρεσε πολύ η παρενόχλησή μου. Με έσπρωξε ελαφρώς με τον ώμο. «Το έχω, Ντέιβιντ», είπε. «Ξέρω πως μπορώ να το βάλω». Αλλά τίποτα δεν θα με σταματούσε από το να εκτελέσω εκείνο το φάουλ. Ένιωθα αυτοπεποίθηση, ηρεμία, βεβαιότητα. Ήξερα πως μπορούσα να το βάλω. Είχα ήδη χάσει κάποια μέσα στον αγώνα, αλλά η αυτοπεποίθησή μου ήταν ακόμα στα ουράνια. Μου είχαν απομείνει τόνοι ενέργειας, παρά το γεγονός ότι βρισκόμασταν στις καθυστερήσεις. «Είναι πολύ μακριά για σένα, Τέντι», είπα. «Εμπιστεύσου με. Το έχω».

Είχα κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα σαν έφηβος. Δίναμε έναν αγώνα με τη Β” ομάδα σε μία από τις πρώτες μου σεζόν στη Γιουνάιτεντ. Ο Μπράιαν Ρόμπσον, αρχηγός της Γιουνάιτεντ, έκανε προπονήσεις μαζί μας διότι είχε μόλις επιστρέψει από έναν τραυματισμό. Κερδίσαμε ένα φάουλ λίγο έξω από την περιοχή και ο Ρόμπσον πήρε την μπάλα για να το εκτελέσει.

Ήταν επίσης ο αρχηγός της εθνικής Αγγλίας κι ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο, αλλά του άρπαξα την μπάλα. «Συγγνώμη, αλλά συνήθως εγώ τα εκτελώ αυτά», είπα. Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει το θράσος μου. Ο Ρόμπσον με κατέκρινε γι” αυτό για πολλά χρόνια. Αλλά νομίζω ότι έδειξα την αυτοπεποίθησή μου ακόμα κι ως νεαρός. Εμπιστευόμουν την ικανότητά μου στις εκτελέσεις.

Ο Τέντι έβλεπε πως δεν θα έκανα πίσω και, παρά το γεγονός πως ήταν μεγαλύτερος και σοφότερος από μένα, απομακρύνθηκε. Ήμουν μόνο εγώ, η μπάλα, και οι 25 γυάρδες που με χώριζαν από την πάνω αριστερή γωνία του τέρματος.

Αλλά αυτή η εκτέλεση δεν ήταν μόνο για την Αγγλία. Ήταν και για μένα. Ήταν για να τραβήξω μια γραμμή στα τέσσερα χρόνια των ύβρεων. Τέσσερα χρόνια πικρίας.

Τέσσερα χρόνια που οι Άγγλοι οπαδοί -όχι όλοι τους, αλλά αρκετοί για να προκαλέσουν πόνο- φώναζαν εις βάρος μου τα χειρότερα όταν αγωνιζόμουν για τη χώρα μου.

Τέσσερα χρόνια πόνου.