Παύλος Παπαδάτος: Προσδοκώντας ανάσταση νεκρών...

Ορισμένες φορές αισθάνομαι ότι η παραδοξότητα είναι τρόπος ζωής στη χώρα μας.

Ο πλέον γνωστός ποινικολόγος συλλαμβάνεται με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο από αντιτρομοκρατική ομάδα της ελληνικής αστυνομίας για να αφεθεί εξ ίσου εντυπωσιακά ελεύθερος δύο ημέρες αργότερα.

Γράφει ο Παύλος Παπαδάτος στην εφημερίδα Real News

Το ίδιο φυσικά είχε συμβεί και με γνωστό ενεχυροδανειστή λίγους μήνες νωρίτερα που συνελήφθη ως ο μεγαλύτερος λαθρέμπορος χρυσού για να αφεθεί ελεύθερος λίγες ημέρες αργότερα. Από την άλλη κατά συρροή δολοφόνος μπαινοβγαίνει στη φυλακή σαν να ήταν σε ξενοδοχείο ενώ άλλος επιχειρηματίας που διέσυρε τη χώρα μας διεθνώς αφαιμάσσοντάς την κατά εκατοντάδες εκατομμύρια εξακολουθεί ουσιαστικά να διοικεί... Κοντά σε αυτά έχουμε και τον εκπρόσωπο των λούμπεν υπάνθρωπων να κατακεραυνώνει το θεριό... τον Στέλιο τον Κυμπουρόπουλο. 
 

Την ίδια ώρα στην οικονομία: 

Από τους 485.000 οφειλέτες που μπήκαν σε διαδικασία ρύθμισης των χρεών τους στα ασφαλιστικά ταμεία, μόνο οι 117.000 είναι συνεπείς, ενώ ο αριθμός των ασυνεπών οφειλετών συνεχώς αυξάνεται.  

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια τα πλεονάσματα ξεπέρασαν τα 11 δις, αλλά αντί αυτά τα χρήματα να πέσουν στην αγορά ώστε η χώρα μπει σε πραγματικούς ρυθμούς ανάπτυξης, η κυβέρνηση αποφάσισε ξαφνικά να ξεπληρώσει μέρος των δανείων του ΔΝΤ, ενώ προτίμησε την ταπεινωτική οδό της διανομής ετήσιων κοινωνικών φιλοδωρημάτων που τα αποκαλεί ‘κοινωνικά μερίσματα’. Εν τω μεταξύ το σύνολο των μην επενδυτικών δαπανών το 2018 έφθασε τα 3.3 δις ευρώ.

Η άλλοτε κραταιά ΔΕΗ, η οποία υποτίθεται ότι λειτουργεί με κανόνες ιδιωτικής επιχείρησης και της οποίας μέτοχοι είναι χιλιάδες πολίτες, απεδείχθη ότι αποτελεί (διαχρονικά) ένα λάφυρο εκμετάλλευσης από μονοπωλιακά συμφέροντα, μοχλό άσκησης κομματικής πολιτικής και εύκολο θύμα χιλιάδων μπαταχτσήδων. Αν μη τι άλλο η διοίκησή της αντιλήφθηκε έστω και αργά ότι θα πρέπει να τιτλοποιήσει μέρος των 2.5 δις που της οφείλουν, ώστε να αυξήσει τη ρευστότητά της.  

Οι ελληνικές επιχειρήσεις οι οποίες από το 2006 έως και το 2010 επένδυαν ετησίως περίπου 5 δις ευρώ, έχουν σταματήσει ουσιαστικά να επενδύουν ακόμη και μετά την υποτιθέμενη έξοδο της χώρας μας από τα μνημόνια. Από την άλλη πλευρά οι τράπεζες δεν τις χρηματοδοτούν και όταν τις χρηματοδοτούν πληρώνουν τρεις φορές υψηλότερο κόστος δανεισμού από ότι οι ανταγωνίστριές τους εταιρίες στο εξωτερικό. Αν κανείς προσθέσει σε αυτό και την παντελή έλλειψη επενδύσεων σε έρευνα και τεχνολογία εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, το καλύτερο σενάριο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι η στασιμότητα. 

Σημείωση

Επειδή όμως η οικονομία είναι και θέμα ψυχολογίας, μπροστά στην προοπτική ενός ολότελα νέου πολιτικού σκηνικού πολλά μπορούν να αλλάξουν άρδην προς το καλύτερο. Και καθώς γιορτάσαμε την Ανάσταση και το ‘Προσδοκώ Ανάστασιν Νεκρών’, έχουμε πολλούς λόγους να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία...