Αποκλειστικό - Ανακάλυψα τα διαμάντια της Κρήτης: Ο λυράρης και οργανοποιός Παπαλεξάκης & ένας μοναδικός «γλύπτης» του ξύλου ελιάς (φωτο)

Κάνοντας ποδήλατο μέσα στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου και μικρή βόλτα με το αυτοκίνητο στην ενδοχώρα του πανέμορφου νόμου ανακάλυψα δυο μυστικά αυτής της Πολυσήμαντης παράδοσης.

Ένα νέο οργανοποιό, αλλά και οργανοπαίκτη της περίφημης κρητικής λυρας και έναν εκπληκτικό μάστορα του ξύλου της Ελιάς.

Τον πρώτο τον λένε Νίκο Παπαλεξάκη και δεν θα χρειαστεί πολλά στην εισαγωγή μου, αφού με εντυπωσίασε τόσο που αμέσως σκέφτηκα να κρατήσω σε μικρά βίντεο όσα μου έλεγε. Ασφαλώς ήταν λάθος η ερώτησή μου εάν μόνο κατασκευάζει λύρες ή και παίζει μετά την λύρα.

Αποστομωτική η απάντησή του: «Είναι δυνατόν να φτιάχνεις αυτοκίνητα και να μην ξέρεις να οδηγείς; Πως λοιπόν, εγώ δεν θα ήξερα να παίζω λύρα και μόνο να την κατασκευάζω;»

Ακούστε εδώ λοιπόν τον Λεβέντη και στην όψη παλικάρι και στις κουβέντες να μιλάει για την μεγάλη του αγάπη.

Μετά ανηφόρισα προς το Αρκάδι και εκεί πάνω στο δρόμο στο χωριό Άδελε, από το οποίο περνάω συχνά όταν βρίσκομαι στην περιοχή είπα να σταθώ γιατί πάντα με εντυπωσίαζαν τα ξύλινα δώρα και χρηστικά αντικείμενα από ελιά που έβλεπα να κρέμονται στον τοίχο. Εδώ πρόκειται για ένα ολόκληρο εργαστήριο όπου ο τεχνίτης, δημιουργός και γλύπτης θα τον έλεγα φτιάχνει από ξύλο ελιάς, μικρά αριστουργήματα, θα μου πείτε έχετε δει σε πολλά μέρη διάφορα αντικείμενα από ξύλο ελιάς αυτά όμως είναι ειλικρινά ξεχωρίζουν.

Είναι φτιαγμένα στο χέρι και στην κυριολεξία εμποτισμένα στο λάδι. Παντού μυρίζει λάδι, με το που τελειώνει κάθε μικρό γλυπτό του, κάθε κουτάλα, μπόλ σαλατιέρα, ξύλο κοπής, τα περνάει πάλι με λίγο λάδι για να συντηρείται καλύτερα το ξύλο όπως μου εξήγησε.

Επίσης για την σαλατιέρα και τις δύο κουτάλες που αγόρασα με συμβούλευσε από καιρού εις καιρόν πάλι να τις περνάω με ένα βουρτσάκι με λάδι ή απλά με ένα βαμβάκι με λάδι Ελιάς. 

Τι πιο φυσικό, τι πιο όμορφο να τρως σε αυτά τα σκεύη ειδικά όταν βρίσκεσαι στην εξοχή...