Εξαίρετος ο Βασίλης Καννέλης στο άρθρο του: "Κοροϊδία ότι οι γυναίκες έχουν κατακτήσει την ισότητα στην Ελλάδα"

Είναι αναμφισβήτητα μια ιστορική στιγμή για την ελληνική Δημοκρατία. Η πρώτη γυναίκα που γίνεται Πρόεδρος είναι γεγονός. Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου «σπάει» το ιδιότυπο αυτό πολιτειακό… άβατο και από τις 13 Μαρτίου θα είναι κάτοικος της Ηρώδου Αττικού.

Η συναίνεση σε ένα μείζονος πολιτικής σημασίας, αλλά ας μη γελιόμαστε ήσσονος για την κοινωνία, επιτεύχθηκε χάρη στην πρόταση του κυβερνώντος κόμματος.

Εχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά για την κίνηση – ματ του Κυριάκου Μητσοτάκη ο οποίος εγκλώβισε και τον ΣΥΡΙΖΑ και το Κίνημα Αλλαγής.

Εξ’ ου και οι 261 ψήφοι υπέρ της κυρίας Σακελλαροπούλου. Εξ’ ου και το γεγονός ότι δεν υπήρξε κανείς άλλος υποψήφιος, παρά το γεγονός ότι ο κ. Βαρουφάκης αυτογελιοποιήθηκε με το να αυτοπροτείνει τη Μάγδα Φύσσα.

Όλα αυτά είναι το λιγότερο σε μια διαδικασία που εξελίχθηκε κανονικά και χωρίς πολλά παρατράγουδα.

Δεν θα μπορούσαμε όμως να μη σταθούμε στο γεγονός ότι έπρεπε να φτάσουν στον… 21ο αιώνα, στο 2020 προκειμένου να ψηφίσουμε μια γυναίκα για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Οι γυναίκες εδώ και δεκαετίες έχουν κερδίσει μάχες στην κοινωνία, έχουν αναλάβει κορυφαίες θέσεις εξουσίας στον δημόσιο ή ιδιωτικό χώρο, κυρίως στο εξωτερικό.

Στην Ελλάδα χαρακτηρίζουμε «ιστορική στιγμή» το γεγονός ότι η κ. Σακελλαροπούλου θα είναι η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος. Και γιατί είναι ιστορική; Μήπως θα έπρεπε να μη μιλάμε για τα αυτονόητα;

Τι να πουν δηλαδή σε άλλες χώρες που έχουν γυναίκες σε ανώτατα αξιώματα;

Η Βρετανία είχε πριν από 40 χρόνια γυναίκα πρωθυπουργό, την Θάτσερ. Στην Γερμανία κυριαρχεί η Ανγκελα Μέρκελ εδώ και 20 χρόνια.

Μέχρι και στην… τριτοκοσμική Τουρκία είχαν εκλέξει γυναίκα πρωθυπουργό το 1993, την Τανσού Τσιλέρ.

Στις ΗΠΑ η Χίλαρι Κλίντον πήρε περισσότερες ψήφους από τον Τραμπ και θα μπορούσε να είναι η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος αν δεν ήταν έτσι όπως είναι το εκλογικό σύστημα.

Να μη μιλήσουμε για προσωπικότητες όπως η Ιντιρα Γκάντι ή γυναίκες που κυριαρχούν στις επιχειρήσεις ή σε πολύ σημαντικά πόστα (Ουρσουλα φον ντερ Λάινερ, Λαγκάρντ ή άλλες πρωθυπουργοί).

Στην Ελλάδα μόλις σήμερα πανηγυρίζουμε για μια γυναίκα η οποία εκλέγεται Πρόεδρος, έστω κι αν το Σύνταγμα δεν της επιτρέπει περισσότερα από έναν διακοσμητικό ρόλο.

Όμως, τα αυτονόητα είναι κι άλλα. Είναι π.χ. ποια είναι η πραγματική θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία. Γιατί μπορεί να έχουμε πλέον Πρώτη Πολίτη της χώρας, όμως, στην καθημερινότητα είναι διαφορετικά τα πράγματα.

Εχουμε γυναίκες – σκλάβες των ανδρών σε κλειστές κοινωνίες της επαρχίας  αναφέρει ο Βασίλης Καννέλης στο άρθρο το στο in.gr

Εχουμε γυναίκες που έχουν ως μόνο προορισμό την τεκνοποιία γιατί κάποιοι άγραφοι κανόνες το επέβαλαν περιορίζοντας τα όνειρά τους.

Εχουμε γυναίκες, μητέρες κι εργαζόμενες οι οποίες δεν απολαμβάνουν των προνομίων που θα έπρεπε, ούτε φυσικά της αναγνώρισης.

Καλό είναι λοιπόν ότι η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να τιμήσει τη γυναίκα εργαζόμενη, τη μορφωμένη, φτασμένη και άξια γυναίκα, δίνοντάς της τον τίτλο της Προέδρου της Δημοκρατίας.

Όμως, μήπως πρέπει να σκεφτούμε τις ανισότητες που υπάρχουν ακόμη;

Πόσες γυναίκες εμπιστεύονται τα αφεντικά στις δουλειές τους;

Ποιες είναι οι αμοιβές των γυναικών σε σύγκριση με αυτές των ανδρών;

Ποια είναι τα κίνητρα που δίνει το κράτος στις γυναίκες για να μπορούν να κάνουν παιδιά;

Ποια είναι τα κίνητρα για να μην εγκαταλείπουν τις καριέρες τους;

Ποιες είναι εκείνες οι πρωτοβουλίες αλλά και οι προβλέψεις ώστε οι γυναίκες να μην αντιμετωπίζονται ως «σκεύος ηδονής» ή ως αντικείμενα σεξουαλικής και άλλης εκμετάλλευσης ακόμη και μέσα στην ίδια την οικογένεια;

Θέλει πολύ δρόμο η ελληνική κοινωνία να καταργήσει τις διακρίσεις και να δώσει ισότιμο ρόλο στις γυναίκες.

Τουλάχιστον ο πρέπων σεβασμός από τους άνδρες πρέπει να είναι αυτονόητος. Ξεκινώντας από τη μητέρα, τη γιαγιά, τη σύζυγο, τη σύντροφο, τη συνάδελφο ή ακόμη και την αντίπαλο στον εργασιακό μας βίο.

Γιατί όπως έλεγε και ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης: «Τα τετραθέμελα του κόσμου τούτου: ψωμί, κρασί, φωτιά, γυναίκα».