Ο Αθανάσιος Πανδρόπουλος γράφει ένα εξαιρετικό άρθρο: Πως εξισλαμίζεται η Γαλλία & τι σημαίνει αυτό

Όσοι βρεθούν στο διαμέρισμα Seine St. Denis στο Παρίσι, καλά θα κάνουν να προσέξουν πως είναι ντυμένοι.Το δυτικού τύπου ντύσιμο δεν ενδείκνυται.Επίσης,καλό θα ηταν να είναι αξύριστοι και οι γυναίκες θα πρέπει να φοράνε κελεμπίες και μαντήλες.

Αν δεν πληρούν αυτές τις προϋποθέσεις, ισως είναι τυχεροί να την βγάλουν καθαρή με μερικές ύβρεις. Η περιοχή είναι πλήρως εξισλαμισμένη και δεν αποκλείεται οσονούπω να διεκδικήσει και την θρησκευτική της αυτονομία..Με πιο απλά λόγια η είσοδος σε αύτην θα απαιτεί θρησκευτικό διαβατήριο!!!

Γράφει ο Αθανάσιος Παπανδρόπουλος

Εξάλλου, τα τελευταία χρόνια, οι Γάλλοι και οι Γαλλοεβραίοι έχουν εγκαταλείψει την περιοχή, στην οποίαν το νόμο έχουν πλέον στα χέρια τους οι ιμάμηδες και οι μαφιόζοι τζιχαντιστές που ελέγχουν την οικονομία της. Διότι στον παρισινό Άγιο Διονύσιο, το ναρκωτικό πάει σύννεφο, το εμπόριο όπλων οργιάζει και οι εκβιασμοί για «προστασία» είναι κανόνας.

Πολύ απλά δε, ο ατυχής νέος μουσουλμάνος που θα επιχειρήσει να ξεφύγει από αυτό το θρησκευτικό- μαφιόζικο καθεστώς, θα είναι πολύ τυχερός αν γλυτώσει με μερικά σπασμένα πλευρά..Συνήθως πέφτει θύμα ατυχήματος,το οποίον και ποτέ δεν εξιχνιαζεται.Ελλειψει μαρτύρων.

Πέρα όμως από το διαμέρισμα Seine SτDenis (Σηκουανάς Άγιος Διονύσιος), το Ισλάμ έχοντας την πλήρη ιδεολογική στήριξη μέρους της γαλλικής αριστεράς – με εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα – επεκτείνεται, τόσο σε άλλες μεγάλες γαλλικές πόλεις, όσο και στο ίδιο το Παρίσι.

Κυρίως δε στις περιοχές γύρω απο τον σιδηροδρομικό σταθμό του Βορρά,που μόνο κάποια ακίνητα θυμίζουν Γαλλία.Και το ερώτημα είναι ποιο το μέλλον της Γαλλίας του αύριο,όταν από νέους Γάλλους ιστορικούς,επιχειρείται και η πλήρης αναθεώρηση της γαλλικής ιστορίας,ώστε αυτή να προσαρμοστεί στο σήμερα ερήμην του χθές στη διάρκεια του οποίου εγράφη.

. Αποκαλυπτικό από την άποψη αυτή είναι το βιβλίο του Γάλλου νέου ιστορικού Πατρίκ Μπουσερόν, μέλους του Κολλεγίου της Γαλλίας, ο οποίος στην «γαλλική του ιστορία», διαγράφει από αυτήν τον Μολιέρο, τον Ρακίνα, την Ζαν ντ’ Αρκ, τον Μονέ, τον Μπερλιοζ, τον Λαφανταιν και τη μάχη του Πουατιέ (732 μ.Χ.).

Αγνοώντας επίσης το ρόλο του στρατηγού ντε Γκώλ στην αντίσταση κατά των ναζί, ο συγγραφέας μας λέει ότι «…η πραγματική ελεύθερη Γαλλία του 1942, βρισκόταν στην Μπραζαβίλ του Κονγκό!!…». 

Αναφορικά με τη μάχη του Πουατιέ που ήταν καθοροστική για την προσπάθεια του Ισλάμ να μπει για καλά στη Δυτική Ευρώπη, μετά την κατάκτηση της Ισπανίας, ο Μπουσερόν την χαρακτηρίζει «περιπτωσιακή» και άρα άνευ μεγάλου ιστορικού ενδιαφέροντος.

Αγνοεί δε πλήρως τον ρόλο του Καρόλου Μαρτέλου, ηγέτη Φράγκων και Βουργονδών, που κατάφερε να νικήσει τους Άραβες, ύστερα από ανηλεές σφυροκόπημα. Ας σημειωθεί επίσης ότι παράλληλα με τις ιστορικές ακροβασίες του Πατρίκ Μπουσερόν,  άλλοι «διανοούμενοι» της γαλλικής αριστεράς, είναι αυτοί που έφεραν στο προσκήνιο τον όρο «ισλαμοφοβία», μέσω του οποίου επιδιώκουν να εξοντώσουν ιδεολογικά οποιονδήποτε ασκεί κριτική στον βίαιο χαρακτήρα ενός θρησκευτικού δόγματος, που δεν διαθέτει κανένα απολύτως ίχνος ανοχής.

Την ίδια στιγμή, η «θρησκευτική Γκεστάπο», ήτοι οι δολοφόνοι – τζιχαντιστές, χωρίς οίκτο και θρασύδειλα δολοφονούν όποιον τους ενοχλεί, αλλά και αθώους πολίτες στην τύχη.

Δολοφονούν για να δολοφονήσουν. Ψυχρά και χωρίς τον παραμικρό οίκτο.  Η πολιτική ορθότητα όμως απαγορεύει τη λέξη δολοφονία και χρησιμοποιεί τον όρο «πέρασμα στην πράξη»  Αλλά λόγια ν’αγαπιόμαστε δηλαδή… 

Με τον τρόπο αυτόν όμως, οι συνοδοιπόροι των τζιχαντιστών(διότι περί αυτού πρόκειται), έχουν καταφέρει να επιβάλλουν τους κανόνες και τη λογοκρισία τους.

Ο Χριστός μπορεί να εμπαίζεται και να χλευάζεται δημοσίως στα μέσα μαζικής επικοινωνίας από τους αντιχριστιανούς, όχι όμως και ο Μωάμεθ. Τα σκίτσα που διακωμωδούν τον Προφήτη τελείωσαν πλέον. Μετά τη μαζική δολοφονία των δημοσιογράφων του Charlie Hebdo κανείς δεν ρισκάρει τη ζωή του.

Οι δολοφόνοι επιβάλλουν το νόμο τους και τη λογοκρισία τους. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα και αυτές τις καταστάσεις προωθούν οι συνοδοιπόροι των δολοφόνων.

Ακόμα χειρότερα, η «θρησκευτική Γκεστάπο» επιβάλλει και νέους δημοσιογραφικούς κανόνες. Δεν απαγορεύει τον αντίλογο, απλώς στέλνει στο πυρ το εξώτερο τον αντιλέγοντα. 

Όλα αυτά τα θλιβερά και αντιδημοκρατικά φαινόμενα όταν επισημαίνονται, κάποιοι τα χαρακτηρίζουν ακροδεξιές απόψεις και θέσεις.

Ας ρωτήσουν ομως τις οικογένειες των δολοφονημένων αριστερών δημοσιογράφων του Charlie Hebdo ποιά είναι η γνώμη τους, για να πληροφορηθούν τα υπόλοιπα. Για να μάθουν δηλαδή ποιο δράμα βιώνουν συγγενείς και φίλοι εκατοντάδων αθώων νεκρών στο Μπατακλάν,στη Νίκαια και αλλού,όπου εκδηλώθηκε η δολοφονική υστερία των ενεργούμενων μιας νέας πολιτικο θρησκευτικής καταιγίδας.

Αυτής που έχει βάλει στόχο να πάρει μια ρεβάνς από την Ιστορία.