Ένα συναρπαστικό κείμενο από την Αγνή Αλίκη Μαριακάκη: Μαμά γερνάω- Μπορώ και λεω πια ευκολότερα από ποτέ «δεν πειράζει», «ας το ξεχάσω», «δεν με νοιάζει»

Ένα υπέροχο κείμενο ανέβασε στη σελίδα της στο Facebook η ψυχολόγος Αγνή Αλίκη Μαριακάκη.

Αντλώντας έμπνευση από το υπέροχο τραγούδι της Τάνιας Τσανακλίδου "Μαμά γερνάω", αναφέρθηκε στον χρόνο που περνά και το πόσο - θα πρέπει να - μας επηρεάζει...

"Μαμά, γερνάω μαμά"
"Και τρέμω να’μαι αυτό που ανησυχείς ωραία, νέα κι ατυχής"

Υπέροχο το τραγούδι της Τάνιας Τσανακλίδου, και οι στίχοι της Νικολακοπούλου

Και η συγκίνηση που προκαλεί, διανοίγει αφανώς, μ’ένα ύπουλο σφίξιμο, τη χαραμάδα του τρόμου για το τι σημαίνει «μεγαλώνω»…και διδάσκει τον τρόμο της ηλικίας!!

Πόσο θα ήθελά να μπορούσα να’χα γράψει κι εγώ ένα τραγούδι, σαν σήμερα που γεννήθηκα, πολλές δεκαετίες πριν, στη μάνα μου που δεν υπάρχει πια… Να της πω πως κρατώ όλα τα δώρα της ηλικίας μου, σαν τον πλουσιότερο θησαυρό μου:
- Μπορώ και λεω πια ευκολότερα από ποτέ «δεν πειράζει», «ας το ξεχάσω», «δεν με νοιάζει»
- Εχω εξακριβώσει ότι η εμφάνισή μου, τα κιλά μου, το ντύσιμό μου, η θέση μου, δεν κάνουν διαφορά στο πώς αγαπώ και πώς με αγαπούν
- Δεν αγχώνομαι που δεν ξεσκονισα το πάνω μέρος του φωτιστικού που βλέπει στο ταβάνι, και έπαψα να σιδερώνω τις κάλτσες
- Περπατώ σαν φρεγάδα στα comfort shoes, καταργώντας με ανακούφιση τα πολυκατοικιώδη δεκάποντα
- Κάποτε δεν μ’ ένοιαζαν τόσο τα ωραία ηλιοβασιλέμματα, τώρα με καθηλώνουν
- Μέσα στις δεκαετίες μου έκανα απίθανα εμβόλια…κατά της εργασιομανίας, κατά της τελειομανίας, κατά του ρομποτισμού, κατά του εύφλεκτου άγχους, και σαν αποτέλεσμα ξυπνώ τα πρωινα με λαχτάρα να ζήσω, περισσότερο από ποτέ.

(Photo: Agnes Alice Mariakaki/ Facebook)

Ναι, θα μου έλεγες… αλλά η ηλικία σε φέρνει πιο κοντά στο τέλος.
Χμμμ… εγώ πάλι λέω ότι δεν υπάρχει τέλος, υπάρχει μόνο το άγνωστο, που εμείς το ονομάζουμε "τέλος".
Μήπως η κάμπια αναγνωρίζει εις την πεταλούδα τη συνέχειά της; Μήπως ένας γυρίνος σε μια κολύμπα θα ήξερε ποτέ τι θα πει βάτραχος; Κι ενώ κολυμπά στα θολά του νερά θα κάτεχε ποτέ τι θα πει άλμα; Και μήπως μια προνύμφη έχει καν αίσθηση του τι είναι η χρυσαλίδα;

Άραγε ένα σποράκι που το παίρνει ο άνεμος και το τρέχει μακριά, κατέχει τη Μεγάλη Δρυ που κρύβει στα σπλάχνα του;
Ή μήπως το μαραμένο φύλο γνωρίζει τη δύναμη που θα δώσει στις ρίζες μιάς αγριελιάς;

«Τέλος» είναι μια ανθρώπινη έννοια που δεν συναντάται πουθενά στους κύκλους της φύσης.
Υπάρχει μόνο η δύναμη της ζωής, και κάθε καινούρια μου χρονιά με βρίσκει πιο ελεύθερα να ενδίδω σε αυτήν. Γι’ αυτό, αγαπημένοι μου, παραδέχομαι ότι γεννήθηκα ηλικιωμένη, και κάθε καινούρια μου χρονιά μου δίνει πίσω τη νεανική ψυχή μου.

Υ.Γ. Και σήμερα ανάρτησα ένα βίντεο για το πώς αντιδρά κανείς σε ανθρώπους που πληγώνουν, στο youtube, στο κανάλι Agnes Alice Mariakaki...το link στο πρώτο σχόλιο

Υ.Γ.2 Δεν ξέρω τίνος είναι η φωτο, να με συγχωρά που την αναρτώ ανώνυμα