Μαρία Κάλλας: Η μεγαλύτερη ντίβα της παγκόσμιας όπερας όλων των εποχών - Η μυθιστορηματική ζωή της, ο έρωτας με τον Ωνάση & το τραγικό τέλος (φωτό- βίντεο)

Η Μαρία Κάλλας, η γυναίκα που σφράγισε με την θεσπέσια φωνή και την επιβλητική παρουσία της την Όπερα, "έφυγε" από τη ζωή σαν σήμερα, στις 16 Σεπτεμβρίου 1977, σε ηλικία μόλις 54 ετών.

Το πλήρες όνομά της ήταν Μαρία Αννα Καικιλία Σοφία Καλογεροπούλου και γεννήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου του 1923 στη Νέα Υόρκη - λίγο μετά την μετανάστευση των γονιών της στις Η.Π.Α. 

Από πολύ νωρίς φάνηκε το μεγάλο ταλέντο της στη μουσική και σε ηλικία 8 ετών, η μετέπειτα ντίβα της Όπερας, ξεκίνησε μαθήματα πιάνου και σολφέζ.  

Το 1937 - σε ηλικία 14 ετών -  η Μαρία επιστρέφει με τη μητέρα της στην Ελλάδα και έχοντας ήδη εκδηλώσει τα φωνητικά της χαρίσματα γίνεται δεκτή δωρεάν από το Εθνικό Ωδείο και φοιτά στην τάξη της Μαρίας Τριβέλλα.

Καθοριστική για την πορεία της Κάλλας φαίνεται πως ήταν και η διδασκαλία - η οποία συχνά κρατούσε από το πρωί μέχρι το βράδυ - από την καθηγήτρια της Elvira de Hidalgo στο Ωδείο Αθηνών. 

Όπως είχε πει, χαρακτηριστικά, η Hidalgo, «Η Μαρία ήταν τετράγωνη και χοντρή, αλλά τραγουδούσε με τέτοια δύναμη, με τέτοιο αίσθημα κι ερμήνευε τόσο θαυμάσια ό,τι τραγουδούσε... Από τότε ακόμα που ήταν παιδί, είχε ένα τρομακτικά δυνατό χαρακτήρα, μια απίστευτη θέληση! Το μνημονικό της αποτελούσε φαινόμενο! Μέσα σε 8 ημέρες μπορούσε να μάθςι την πιο δύσκολη όπερα!».

Το 1939 ερμηνεύει τη Santuzza στην "Cavalleria Rusticana" σε μαθητική παράσταση του Ωδείου Αθηνών. Το 1940 εμφανίζεται με το Ωδείο ως Αμέλια στο "Un Ballo in Maschera" και ως Aida στην ομώνυμη όπερα του Verdi. 

Τραγουδά Tosca, Cavalleria, τη Σμαράγδα στον "Πρωτομάστορα" του Μ.Καλομοίρη, τη Μάρθα στο "Tiefland" του d' Albert και τη Leonora στο "Fidelio". Στις 3 Αυγούστου 1947 κάνει την πρώτη εντυπωσιακή της εμφάνιση στην Αρένα της Βερόνα με την "La Gioconda" του Ponchielli. Τον ίδιο χρόνο ερμηνεύει την Ιζόλδη στη Βενετία. Το 1948 θριαμβεύει με το Turandot.

Στις 27 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου πραγματοποιεί την πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση με τη Λυρική Σκηνή όπου γίνεται η Βεατρίκη στο "Boccaccio" του Suppe. Για τα επόμενα πέντε χρόνια (1940 - 1945) συνεργάζεται με τη Λυρική Σκηνή.

Ο ένας θρίαμβος διαδέχεται τον άλλο. Το 1949 εμφανίζεται στο Buenos Aires με τη Norma στο Theatro Collon. Το 1950 στο Μεξικό γίνεται Leonora στο "Il Trovatore", Fiorila στο "Il Turco in Italia" στη Ρώμη, Traviata στο Communale της Φλωρεντίας.

Η καριέρα της απογειώθηκε σε ρόλους δραματικής υψιφώνου και δραματικής κολορατούρα με τη βοήθεια του βιομήχανου Τζιανμπατίστα Μενεγκίνι, ο οποίος λάτρεψε την Μαρία Κάλλας, όχι μόνο ως καλλιτέχνιδα, αλλά και ως γυναίκα (στις 21 Απριλίου του 1949, η Κάλλας τον παντρεύεται).

Το 1951 εκπόρθησε και τη «Σκάλα» του Μιλάνου, με τους Σικελικούς Εσπερινούς του Βέρντι. Μετά τη «Σκάλα» του Μιλάνου ήρθε η σειρά της Μητροπολιτικής Όπερας της Νέας Υόρκης (ΜΕΤ) να υποκλιθεί στην φαινομενική καλλιτέχνιδα Μαρία Κάλλας το 1956. Το καλοκαίρι του 1957 εμφανίζεται στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και κυριολεκτικά αποθεώνεται.

Η Κάλλας είναι πια μια ντίβα της Όπερας... 

Διαβάστε επίσης: Vintage φωτογραφίες: 1961 η Μαρία Κάλλας στην ιστορική παράσταση της Μήδειας στην Επίδαυρο

Η ίδια η Μαρία Κάλλας εκμυστηρεύεται στην τελευταία της συνέντευξη: «Ξέρεις, είναι πολύ παράξενο συναίσθημα να είμαι ζωντανός μύθος, ενώ βρίσκομαι ακόμη στη γη. Ίσως θα ήταν καλύτερο αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που θαυμάζουν τη φωνή μου, αποφάσιζαν να με θεωρούν αθάνατη μετά το θάνατό μου. Αν γινόταν αυτό θα καθόμουν πάνω σε κάποιο σύννεφο, θα κοίταζα κάτω και θα απολάμβανα το θέαμα αντί να κάθομαι και να ανησυχώ αν θα καταφέρω να βγάλω τις ψηλές μου νότες». 

Ο έρωτας με τον Αριστοτέλη Ωνάση

Ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια στη σύντομη, αλλά μυθιστορηματική ζωή της Κάλλας, αποτέλεσε η γνωριμία της με τον Ωνάση. 

Οι δυο τους γνωρίστηκαν το 1957, ενώ ήταν και οι δύο παντρεμένοι, σε δεξίωση της γνωστής κοσμικογράφου της εποχής, Έλσας Μάξγουελ. 

Ωστόσο, το ειδύλλιό τους "άνθισε" 2 χρόνια μετά, όταν ο Ωνάσης προσκάλεσε την Κάλλας και τον σύζυγό της, Τζοβάννι Μπατίστα Μενεγκίνι, σε κρουαζιέρα, με την πολυτελή θαλαμηγό του.

Αν και μαζί τους ήταν και η σύζυγος του Ωνάση, Τίνα Λιβανού, εκείνος φλέρταρε την Κάλλας τόσο ανοικτά που που ακούγεται πως όταν κατά τη διάρκεια μιας στάσης στην Κωνσταντινούπολη ανέβηκε στη θαλαμηγό ο Πατριάρχης Αθηναγόρας, ευλόγησε την Κάλλας και τον Ωνάση, νομίζοντας ότι είναι σύζυγοι.

Σύμφωνα με τις φήμες, δε, εκείνη τη νύχτα, Ωνάσης και Κάλλας εγκατέλειψαν τη θαλαμηγό με μια βάρκα, για να απομονωθούν σε μία ήσυχη παραλία. 

Ο έρωτάς τους, στον οποίο η Κάλλας παραδόθηκε ολοκληρωτικά, δεν είχε αίσιο τέλος.

Αν και παίρνουν και οι δύο διαζύγιο και η διάσημη σοπράνο πιστεύει πως θα παντρευτούν, τελικά ο Ωνάσης την εγκαταλείπει για την Τζάκυ Κένεντι.

Ωνάσης και Τζάκυ παντρεύονται τον Οκτώβριο του 1968 και αυτός ο γάμος αποτελεί την αρχή του τέλους για την Κάλλας, η οποία βυθίζεται στην κατάθλιψη. 

Η ασθένεια και ο θάνατός της

Το 1964 η Μαρία Κάλλας πείθεται από το Φράνκο Τζεφιρέλι να συμμετάσχει σε μία νέα παραγωγή της "Τόσκα" στη σκηνή του Covent Garden.

Η παράσταση εκθειάζεται από τους κριτικούς ενώ ακολουθεί την ίδια χρονιά νέος καλλιτεχνικός θρίαμβος στην Όπερα των Παρισίων με τη "Νόρμα". Παρά τα φωνητικά προβλήματα που έχει αρχίσει να αντιμετωπίζει το παρισινό κοινό την υποδέχεται θερμά.

Στις 5 Ιουλίου 1965 εμφανίζεται για τελευταία φορά σε παράσταση όπερας στο Covent Garden με την "Τόσκα" σε σκηνοθεσία Φράνκο Τζεφιρέλι.

Το 1969 γυρίζει σε ταινία τη "Μήδεια" του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Πιερ Πάολο Παζολίνι, όμως η ταινία δεν έχει τύχη στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Στις 25 Μαΐου 1970 μεταφέρεται στο νοσοκομείο και γίνεται γνωστό ότι επεχείρησε να αυτοκτονήσει λαμβάνοντας μεγάλη δόση βαρβιτουρικών.

Η τελευταία της εμφάνιση, επί σκηνής, έγινε στην πόλη Σαππόρο της Ιαπωνίας, περίπου 3 χρόνια πριν τον θάνατό της, στις 11 Δεκεμβρίου του 1974.

Η Μαρία Κάλλας πέρασε στην αιωνιότητα στις 16 Σεπτεμβρίου 1977 στο Παρίσι. Η κηδεία της έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου και, αφού το σώμα της αποτεφρώθηκε όπως επιθυμούσε, την άνοιξη του 1979 η τέφρα της σκορπίστηκε στο Αιγαίο.

Διαβάστε επίσης: Η απόλυτη ντίβα Μαρία Κάλλας αφιερωμένη εξαιρετικά για τις αναγνώστριες του eirinika.gr σε μία μαγική ερμηνεία « Ave Maria»

Ο θανατός της αποδόθηκε, σύμφωνα με την επίσημη ιατρική έκθεση σε καρδιακή ανακοπή, όμως, όπως ανέφεραν σε μελέτη τους, οι Ιταλοί φωνίατροι Φράνκο Φούσι και Νίκο Παολίλο, η τραγουδίστρια υπέφερε από δερματομυοσίτιδα, μία εκφυλιστική νόσο που φθείρει τους μυς και τους ιστούς, συμπεριλαμβανομένου του λάρυγγα.

Έτσι, μοιάζει να εξηγείται και η συνεχής παρακμή του μεγαλείου της φωνής της, που είχε αρχίσει να γίνεται αισθητή από τις αρχές της δεκαετίας του ’60. 

Σε κάθε περίπτωση, η Κάλλας ήταν η κορυφαία, ίσως, φωνή του 20ου αιώνα και η μεγαλύτερη ντίβα της Όπερας, με μια ζωή που θυμίζει μυθιστόρημα.