Σταύρος Θεοδωράκης στην Καθημερινή - '' Φοβάμαι τον αποδεκατισμό & την κατάρρευση - Μήπως αυτό το κύμα φόβου δεν αφήσει κανένα ίχνος

Γράφει ο Σταύρος Θεοδωράκης στην ''Καθημερινή''

Αν δεν υπήρχαν οι μάσκες, θα πίστευα ότι είχε τελειώσει η πανδημία κι εμένα ξέχασαν να με ειδοποιήσουν. Όμως… τα μάτια πρόδιδαν ότι οι μέρες συνεχίζουν να είναι δύσκολες, πολύ δύσκολες. Μιλώ για τους επιβάτες του λεωφορείου που μαζί χθες ανεβαίναμε την Αλεξάνδρας. Εγώ -για να ακριβολογώ- ανέβαινα όπως πάντα με την μηχανή μου, έχοντας μπροστά μου, και μετά δεξιά μου, το «Β5». 

Μα είναι δυνατόν τόσοι άνθρωποι στριμωγμένοι σε ένα λεωφορείο; Στο γραφείο έμαθα ότι απεργούσε το μετρό. Και ως γνωστόν όταν δεν έχει μετρό τα πράγματα στους δρόμους σκουραίνουν. Όχι ότι τις άλλες μέρες είναι ιδανικά τα λεωφορεία μας, αλλά πολλαπλασιάστε το «άσχημα» επί τρία (όσες και οι γραμμές του μετρό) και κάντε το εικόνα. 

Γιατί όμως σταμάτησε το μετρό, ο ΗΣΑΠ, το τραμ; «Γιατί δεν είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε αυτή η πανδημία να γίνει ‘’εργαλείο’’ για να περάσουν αντεργατικά νομοσχέδια». 

Και γιατί απήργησε η Ένωση νοσοκομειακών γιατρών Θεσσαλονίκης; «Γιατί σκοπός της κυβέρνησης δεν είναι να σώσει ανθρώπινες ζωές αλλά να προστατεύσει την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων». 

Και τι διεκδικεί η ΟΛΜΕ; «Ζητάμε σωστή λειτουργία της τηλεκπαίδευσης δωρεάν για όλα τα παιδιά». Ειδικά σε αυτό δεν μπορώ παρά να διακρίνω μια τεράστια πρόοδο. Τον Μάιο καθηγητές και δάσκαλοι απεργούσαν για να μην προχωρήσει η τροπολογία-ντροπή (έτσι την χαρακτήριζαν!) που θα επέτρεπε τη αναμετάδοση του μαθήματος με κάμερες! 

Όλες αυτές οι απεργίες έγιναν βέβαια κάτω από την ομπρέλα της ΑΔΕΔΥ η οποία μαζί με τα κλασικά αιτήματα (επαναφορά του 13ου και του 14ου μισθού, προσλήψεις κ.λπ.), ζητάει «ΑΠΟΧΗ από κάθε ηλεκτρονική ψευδοψηφοφορία σε όλο το Δημόσιο για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια».  

Ο χαρακτηρισμός «ψευδοψηφοφορίες» για τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες -την εποχή που ακόμη και ο Πούτιν λύνει τα προβλήματα της αχανούς Ρωσίας με ηλεκτρονικές διασκέψεις- αναδύει μια ψεκασμένη εσάνς, αλλά ας μη μείνουμε σε αυτό.

Το κάδρο του συστήματος εξουσίας στην Ελλάδα είχε πάντα και συνδικαλιστές. Το ένα κομματικό καλούπι έκανε τον πολιτικό, το διπλανό καλούπι έκανε τον συνδικαλιστή. Συνδικαλιστές που όταν πετύχουν (!) γίνονται βουλευτές, και όταν αποτύχουν ξαναγίνονται συνδικαλιστές.

Αυτήν την αναπαραγωγική διαδικασία ενίσχυσαν όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν. Έτσι ζήσαμε «χρυσές εποχές» με «άτοκα δάνεια» στα ισχυρά συνδικάτα. Με ενισχύσεις εκατομμυρίων ευρώ στα σωματεία του υπουργείου Οικονομικών. Με κατ’ εξαίρεση προσλήψεις στους δήμους συνδικαλιστικών στελεχών. Με χαριστικές διατάξεις φορολογίας σε Σωματεία και Ενώσεις του χώρου της Δικαιοσύνης. Και πάντα με εργασιακή ασυλία -και αεργία!-  όσων ήταν «στην πρώτη γραμμή του αγώνα» – του σωματείου δηλαδή.  

Και ταυτόχρονα ζήσαμε απεργίες και διαδηλώσεις, τόσες που δεν μπορούν να μετρηθούν. Είναι γνωστός ο παραλληλισμός με την Πορτογαλία στα χρόνια των μνημονίων. Πορτογαλία δύο διαδηλώσεις σε μια χρονιά, Ελλάδα δυόμιση διαδηλώσεις την ημέρα. Είναι ένα από τα ρεκόρ του εθνικού μας βιβλίου Γκίνες. Απεικόνιση της αντίληψης ότι δεν υπάρχει κοινό συμφέρον και κοινή προσπάθεια αλλά «ο καθένας είναι για πάρτη του» γιατί «από τον άλλον μας χωρίζει άβυσσος». 

Κανόνας υπαγορευμένος από τις κομματικές ντουντούκες. Προσοχή, δεν εννοώ ότι όταν κυβερνά η δεξιά κάνει απεργία η αριστερά – και τούμπαλιν. Είναι πιο πολύπλοκες οι συμμαχίες γιατί  ο συνδικαλισμός έχει το δικό του παράλληλο σύστημα εξουσίας. 

Άλλωστε οι πρόεδροι των συνδικάτων που πρωτοστατούν στις κινητοποιήσεις είναι στελέχη του κόμματος που κυβερνάει. Κάποιοι ήταν και υποψήφιοι στους εκλογικούς συνδυασμούς της ΝΔ.

Δεν είναι ασύνηθες δηλαδή ένας «φιλελεύθερος» ή «καραδεξιός» να είναι πρόεδρος σε ένα συνδικάτο με τις ψήφους «ακροαριστερών» – και τούμπαλιν ξανά. 

Θα μου πείτε «γνωστά αυτά, γιατί τα θυμήθηκες»;

Γιατί είχα την ελπίδα -όλοι την είχαμε νομίζω- η πανδημία, η καραντίνα, ο κοινός κίνδυνος να μας κάνει να σκεφθούμε διαφορετικά. 

Να σκεφθούμε ας πούμε ότι είναι προκλητικό σε μια εποχή που καταρρέει η οικονομία και οικογένειες σπάνε τους κουμπαράδες με τα κέρματα, οι πιο προστατευμένοι εργαζόμενοι -οι δημόσιοι υπάλληλοι δηλαδή- να καλούνται κάθε τρεις και λίγο να απεργήσουν.

Ακούγεται και ως χλευασμός απέναντι σε όλους αυτούς που κλείσανε τα μαγαζιά τους, όλους αυτούς που πνίγονται μαζί με τα μικρά επενδυτικά τους σχέδια. Μια ύβρις απέναντι στους 20ρηδες και τους 25ρηδες που βγήκαν φέτος στην αγορά εργασίας και η μόνη επιλογή τους -ανεξαρτήτως πτυχίου- είναι αν θα δουλέψουν ντελίβερι με μηχανάκι ή με ποδήλατο.  

Είναι θλιβερή η σκέψη ότι όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν θα συνεχίσουν να συμβαίνουν και στο μέλλον. Κάποιοι δεν υπολογίζουν πως ό,τι κάνουμε ή ό,τι δεν κάνουμε σε μια περίοδο επιδημίας, δεν αφορά μόνο εμάς. Και το καλό και το κακό έχει αυτή την εποχή μεγάλο πολλαπλασιαστή και απρόβλεπτες συνέπειες. 

«Δεν φοβάμαι μήπως αρρωστήσω», έγραψε κάπου ο προοδευτικός Ιταλός συγγραφέας Πάολο Τζιορντάνο. «Τι φοβάμαι λοιπόν; Φοβάμαι όλα τα πράγματα που μπορεί να αλλάξει γύρω μου η επιδημία. Μήπως ο πολιτισμός μας αποδειχθεί χάρτινος πύργος. Φοβάμαι τον αποδεκατισμό και την κατάρρευση, αλλά και το αντίθετο. Μήπως αυτό το κύμα φόβου δεν αφήσει κανένα ίχνος. Μήπως περάσει χωρίς να αλλάξει τίποτα».