Ιωάννα Χαμαλίδου – Παίκτρια της εθνικής γυναικών ποδόσφαιρου: Παίξαμε στο Μόναχο με -2 βαθμούς – Ήρθαμε αντιμέτωπες με σωρεία σεξιστικών σχολίων (Φωτό)

Η παίκτρια της Εθνικής γυναικών στο ποδόσφαιρο, Ιωάννα Χαμαλίδου σε μια συγκλονιστική συνέντευξη.

«Πήγαμε να παίξουμε στο Μόναχο με -2 βαθμούς, απλήρωτες και χωρίς να έχουμε προπονηθεί για ενάμιση μήνα λόγω των αποφάσεων της κυβέρνησης για κλείσιμο των εγκαταστάσεων και αναστολής των ερασιτεχνικών πρωταθλημάτων. Μετά τον αγώνα,  βρεθήκαμε αντιμέτωπες με σωρεία σεξιστικών σχολίων», δήλωσε στον 105.5 Στο Κόκκινο η παίκτρια της Εθνικής γυναικών στο ποδόσφαιρο, Ιωάννα Χαμαλίδου, η οποία εργάζεται ως ντελίβερι προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην. «Έχω βρεθεί αντιμέτωπη από τα δέκα μου χρόνια με τέτοιες συμπεριφορές και δεν με πτοούν», συμπλήρωσε σε μια συγκλονιστική συνέντευξη.

«Απλήρωτες και απροπόνητες παίξαμε στους -2 στο Μόναχο»

«Ευχαριστώ που μου δίνετε την ευκαιρία να μιλήσω γιατί αυτή τη στιγμή δεν μιλάω μόνο εγώ, εκπροσωπώ ένα μεγάλο ποσοστό αθλητριών και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Η τελευταία προπόνηση ήταν μετά το τελευταίο παιχνίδι με την Εθνική, η οποία είχε δύο παιχνίδια, ένα με το Μαυροβούνιο και ένα με την Ουκρανία, δόθηκαν στην Αθήνα σε ένα γήπεδο, το παλιό γήπεδο του Παναθηναϊκού το οποίο είναι εγκαταλελειμμένο εδώ και δύο χρόνια, δεν είχε τις προδιαγραφές για να διεξαχθεί ευρωπαϊκός αγώνας.

Γυρνάμε στις πόλεις και τις ομάδες μας όπου ουσιαστικά μας δόθηκε ένας χρόνος τριών ημερών και έπειτα ενημερωνόμαστε ότι πρέπει να κλείσουν τα γήπεδα. Εμείς αυτό το διάστημα δεν γνωρίζαμε αν θα διεξαχθεί ο αγώνας στη Γερμανία, παρόλα αυτά προσπαθούσαμε μόνες μας να διατηρήσουμε τη φυσική μας κατάσταση. Εγώ εργαζόμουν ταυτόχρονα και σε μια δουλειά που θεωρώ πολύ δύσκολη, κάνω delivery, ουσιαστικά είσαι εκτεθειμένη με το μηχανάκι έξω, η ομάδα όχι μόνο η δική μου αλλά γενικά στην Ελλάδα λόγω της διακοπής έχει σταματήσει να πληρώνει τις αθλήτριες και εμείς έπρεπε κάπως να επιβιώνουμε.

Προσπαθούσαμε όσο μπορούσαμε και στέλνοντας μηνύματα να κρατήσουμε ένα επίπεδο. Μία εβδομάδα πριν το ματς ενημερωθήκαμε ότι το παιχνίδι θα γίνει κανονικά. Η FIFA δεν θέλησε να το αναβάλει γιατί σε όλες τις χώρες του κόσμου συνεχίζονται τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα».

«Κάναμε το σταυρό μας που βγήκαμε σώες»

«Πηγαίνουμε και ρισκάρουμε τα πάντα, είμαστε ενάμισι μήνα απροπόνητες, παίζουμε με τη Νο2 στην παγκόσμια κατάταξη Γερμανία όπου προφανώς δουλεύουν επαγγελματικά, αγωνιστήκαμε στους -2 βαθμούς στο Μόναχο, προσπαθούσαμε όχι μόνο να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας από τραυματισμούς αλλά και από τον κορωνοϊό, απλήρωτες, οι συνθήκες ήταν τραγικές.

Μετά το παιχνίδι πραγματικά όλες κάναμε το σταυρό μας, όλες φοβόμασταν, ήταν πολύ δύσκολο να αντέξουμε μισή ώρα, όχι ενενήντα λεπτά. Οι περισσότερες κάναμε το σταυρό μας που βγήκαμε σώες, ευτυχώς δεν υπήρξε κανένας τραυματισμός και βγήκαμε όλες υγιείς»

«Άπειρα σεξιστικά σχόλια, ένιωσα ένα τίποτα»

«Το παιχνίδι το έδειχνε ένα συνδρομητικό κανάλι και υπήρχε και live στο you tube. Εκεί ας μην πούμε καλύτερα πόσα σχόλια υπήρχαν, γινόταν χαμός από σχόλια διαφόρων τύπων, σεξιστικά, αρνητικά, πολλά. Επειδή ασχολούμαι με τα social media είδα πάρα πολλά σχόλια και σε πολλά ενημερωτικά σάιτ που μας έκραζαν, έλεγαν τόσο άσχημα πράγματα, στεναχωρήθηκα πάρα πολύ, ένιωσα ένα τίποτα, ένιωσα πως ότι κάνω είναι μάταιο.

Όλες στεναχωρηθήκαμε, ήταν πολύ βαρύ το κλίμα, μας άφησαν να ρεζιλεύουμε τους εαυτούς μας, αλλά όλες κοιτούσαμε η μία την άλλη στα μάτια γιατί πραγματικά δώσαμε την ψυχή μας, ήμασταν η μια δίπλα στην άλλη, γνωρίζαμε τι περνάει η καθεμία, γνωρίζαμε τις δυσκολίες που έγινε αυτό το ταξίδι και πραγματικά ήταν πάρα πολύ στενάχωρο όλο αυτό. Πολλές δεν αντέδρασαν είτε γιατί ξέρουν ότι δε θα γίνει κάτι, αλλά κάποιες πραγματικά θα σκάγαμε εάν δε το βγάζαμε αυτό προς τα έξω. Να πούμε φτάνει».

«Καμία βοήθεια, ούτε από την οικογένεια»

Η Ιωάννα ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στα δέκα της χρόνια, χωρίς καμία υποστήριξη ακόμη και από την οικογένειά της, όμως συνέχισε σε πείσμα του στερεότυπου που θέλει τις γυναίκες να μην πρέπει να ασχολούνται με τη μπάλα.

«Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο στα δέκα μου χρόνια. Ήμουν στην πόλη των Γιαννιτσών, μια πόλη της επαρχίας που δεν έχει υποδομές, δεν είχε γυναικεία ομάδα οπότε αναγκαστικά έπαιζα με αγόρια, φυσικά υπήρχαν πολλά αρνητικά σχόλια από τα αγόρια, άργησα πάρα πολύ να κάνω φίλους γιατί όταν μια κοπέλα επιλέγει να παίξει ποδόσφαιρο, ουσιαστικά ζει διαφορετικά τη ζωή της, είναι πολύ δύσκολο να την αποδεχτούν κοινωνικά.

Στην επαρχία είναι ακόμη πιο δύσκολο γιατί υπήρχε η αντίδραση ακόμη και από την οικογένεια, ήταν αρνητική, δε με υποστήριζαν, όλες μου οι επιλογές επειδή ξεκίνησα στα 15, η αδελφή μου με βοήθησε και πήγαμε να δοκιμαστούμε στον ΠΑΟΚ, μέχρι τότε δεν είχα καμία βοήθεια από κανέναν. Συνέχισα γιατί είμαι πάρα πολύ αντιδραστική, είναι κάτι που αγαπάω, δε με αναγκάζει κανένας να το κάνω.

Ξέρω τις δυσκολίες και παρόλα αυτά το παλεύω. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς να παίζω ποδόσφαιρο, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να κυνηγάμε τα όνειρά μας. Ποτέ δεν δέχτηκα να αλλάξω τον εαυτό μου και χαίρομαι πάρα πολύ που πλέον σιγά σιγά έστω αλλάζουν τα πράγματα, πολλά κορίτσια ξεκινούν να ασχολούνται με το άθλημα και πραγματικά το χαίρομαι πάρα πολύ, το κάνουν ελεύθερα, το κάνουν εντελώς φυσικά τουλάχιστον στις αυλές των σχολείων στις παιδικές ηλικίες, σύμφωνα με το left. 

«Υπάρχει φόβος για να μη χαθούν έστω αυτά τα λίγα»

Όσον αφορά τον σεξισμό που αντιμετωπίζουν οι αθλήτριες και όχι μόνο: «Θεωρώ πως υπάρχει φόβος γιατί υπάρχουν λίγα τα οποία κερδίζουμε από όλο αυτό, υπάρχει φόβος για να μη χαθούν έστω και αυτά τα λίγα. Είχα πολλά μηνύματα μετά την καταγγελία είτε από άνδρες, είτε από γυναίκες που μου έλεγαν ότι αυτά υπάρχουν στο ποδόσφαιρο και ότι και στους άνδρες λένε αρνητικά σχόλια.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι οι άνδρες αν χάσουν λένε αρνητικά σχόλια για την εμφάνισή τους, δεν έχει πει ποτέ κανένας σε κάποιον άνδρα να σταματήσει να ασχολείται με αυτό και να πάει να πλύνει κανένα πιάτο. Δεν στεναχωρήθηκα τόσο από τα σχόλια για την ήττα αλλά κυρίως από τα σεξιστικά σχόλια. Πιο πολύ με πείσμωσαν αυτά τα σχόλια»