Κατερίνα Τσεμπερλίδου: Αγάπα αυτόν που δωρίζει περισσότερο από το ίδιο το δώρο

Οι μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς μάς δίνουν την ευκαιρία να αξιολογήσουμε τη ζωή μας ξανά και ξανά. Το θέμα είναι το πώς θα την αξιολογήσουμε. Θα επιλέξουμε τα σωστά κριτήρια;

Εδώ και πολλές δεκαετίες, οι γιορτές αυτές έχουν ταυτιστεί με δώσιμο. Ποιού είδους δώσιμο; Το δώσιμο πραγμάτων ως δώρα. Η ερώτηση “τι να μού πήρε άραγε;” επικεντρώνει την προσοχή μας στο δώρο και όχι στη χειρονομία του ανθρώπου που το κάνει.

Ποια είναι τα φθαρτά και ποια τα άφθαρτα

Ας θυμηθούμε πόσες φορές χαρήκαμε πολύ όταν είδαμε μια έκπληξη τυλιγμένη με κορδέλα. Πόση χαρά και αγωνία είχαμε για να ξετυλίξουμε τα δώρα μας. Όταν ήμασταν μικροί, ήταν τα παιχνίδια που μας ενθουσίαζαν, μεγαλώνοντας ήταν τα ρούχα ή κάποιο gadget. Όλα είχαν κάτι κοινό, σε κάθε ηλικία που βρισκόμασταν. Τα χαιρόμασταν ως καινούρια το πολύ μια βδομάδα. Μετά, όλα ήταν σα να τα είχαμε καιρό και δεν μας έκανε καμία αίσθηση. Τα αντικείμενα, δεν είναι φθαρτά μόνο επειδή είναι υλικά. Είναι φθαρτά και μέσα μας. Μάλιστα, μέσα μας φθείρονται πολύ πιο γρήγορα από ό,τι φθείρονται λόγω του ότι παλιώνουν. Η αίσθηση του καινούριου είναι έντονη για κάποιες μέρες και τελικά, γρήγορα χάνεται ο ενθουσιασμός.

Αντίθετα, οι άνθρωποι, αυτοί που μάς κάνουν το δώρο, έχουν τελείως διαφορετική αξία. Δεν τελειώνουν τα συναισθήματά μας γι’ αυτούς μέσα σε λίγες μόνο μέρες. Διαρκούν για δεκαετίες ολόκληρες. Σημασία έχουν τα αισθήματά τους για μάς και αυτά μπορούν να εκφραστούν με ένα δώρο, ανεξάρτητα εντυπωσιασμού, πολυτέλειας ή σπανιότητας. Πρώτα μετράει η σκέψη, τα συναισθήματα και η πράξη τους απέναντί μας και μετά το δώρο τους.

Αγαπάμε, λοιπόν, αυτόν που μας φέρνει το δώρο, εκτιμάμε με ευγνωμοσύνη τα συναισθήματα που εκφράζει με το δώρο του, αυτά της προσφοράς και της αγάπης, και δευτερευόντως συγκινούμαστε από το δώρο. Διαφορετικά, θα συγκινούμασταν μόνο με ένα κινητό τελευταίας τεχνολογίας και δεν θα μας έλεγε τίποτα ένα μπουκέτο με αγριολούλουδα.

Αγαπάμε περισσότερο τη χαρά τού να δίνουμε και να μας δίνουν.

Αρχίζουμε λοιπόν να βλέπουμε τα δώρα και τα αντικείμενα στη σωστή τους διάσταση. Ακόμα κι αν δεν είναι το πράγμα που θέλαμε τόσο πολύ και που το χρειαζόμασταν, σημασία έχει ότι κάποιος άνθρωπός μας, μπήκε στο μυαλό μας ή είχε ακούσει πόσο πολύ θα θέλαμε κάτι. Κάποιος μάς θυμήθηκε και ήθελε να μάς δείξει ότι ακούει όσα ευχόμαστε και στο μέτρο του δυνατού, τα πραγματοποιεί. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι φορές που λέμε “δε μετράει το δώρο αλλά η σκέψη, η κίνηση και ο συμβολισμός”, σύμφωνα και με το tsemperlidou.gr.

Γεμίζουμε με συγκίνηση γιατί μετράμε τη μαγική λέξη των ημερών, την προσφορά. Η προσφορά δεν είναι αντικείμενο. Δεν έχει ξύλο, σίδερο, βερνίκι ή ύφασμα. Είναι ανθρώπινη και αναδεικνύει το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Αμέσως μετά, νιώθουμε αυτή τη χαρά και θέλουμε να τη νιώσουμε και εμείς, κάνοντας και εμείς τα δικά μας δώρα. Θέλουμε να δώσουμε και να προσφέρουμε. Γιατί να το κάνουμε; Γιατί θέλουμε να δούμε τη χαρά που θα νιώσει ο άνθρωπος που θα τού προσφέρουμε.

Γιατί θα νιώσουμε την αγάπη του και την ευγνωμοσύνη του προς εμάς. Αγαπάμε τελικά το να δίνουμε και να μάς δίνουν, όμως όχι με τη μορφή της συναλλαγής. Αυθόρμητα και γεμάτοι εγκαρδιότητα, κοιτάμε αυτούς που δωρίζουν και όχι τα δώρα. Μέσα σε αυτούς να είμαστε και εμείς, για να είμαστε κοντά με όσα δεν φθείρονται και τα οποία λόγω γιορτών, έχουμε μια καλή ευκαιρία να δούμε!