ΝΕΑ _ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Πύρινο θεριό: Σκέψεις - συναισθήματα & λέξεις για μια καμένη Ελλάδα για μια καμένη γη

Και ξαφνικά εκεί συνειδητοποιείς τι γίνεται γύρω σου … σπίτια … δέντρα … ζώα … η ζωή η ίδια … όλα πήραν φωτιά σε μια στιγμή … όλα γέμισαν στάχτες

14 Αυγούστου 2021 - 2:15 μμ

Και κάπου εκεί φθάνει καλοκαίρι και πας από το σπίτι των παιδικών σου χρόνων και περνάς και δεν είναι εκεί … δεν είναι εκεί το σπίτι … θα σου πουν ένα σπίτι ήταν μόνο πως κάνεις έτσι … τέσσερις τοίχοι … όμως ξέρεις πως δεν είναι έτσι ξέρεις πως αυτοί οι τοίχοι εσωκλείουν όλα όσα έζησες … όλα όσα αγάπησες … όλα όσα ένιωσες … όλες σου τις αναμνήσεις … όλα σου τα όνειρα … τις αγάπες … τα κλάματα ... τις στεναχώριες … τις φωνές … τις λέξεις … τις σιωπές … και κάπου εκεί ανάμεσα στη στεναχώρια σου για όλα όσα σου πήρανε γίνεσαι μάρτυρας ενός σπιτιού που καίγεται … και ανάμεσα στο φόβο για αυτό το πύρινο θεριό … αν και βλέπεις την πυροσβεστική … αν και βλέπεις ότι δεν εξαπλώνεται … ανατριχιάζεις … κλείνεσαι … φοβάσαι … κοιμάσαι με το ένα μάτι ανοιχτό έτοιμη να αρπάξεις τα παιδιά και να εξαφανιστείς και ας έχει σβήσει η φωτιά από ώρα και ας έχει μείνει το πυροσβεστικό απ' έξω για ακόμη περισσότερη ώρα … και εκεί μετά το συναίσθημα της ανακούφισης που η γυναίκα που έμενε εκεί δεν έπαθε σωματικές βλάβες από την φωτιά αρχίζεις να προσπαθείς έστω και λίγο να νιώσεις πως μπορεί να νιώθει αυτός ο άνθρωπος που σε μια στιγμή έχασε όλα όσα είχε … θες αντικείμενα ;;;!! … θες τοίχους ;;;!! …

Γράφει η Μπία Β.

θες μια στέγη πάνω από το κεφάλι του ;;;!! … όλα αυτά μαζί και πολλά πολλά παραπάνω που δεν μπορείς καν να φανταστείς καν να νιώσεις καν να αισθανθείς … γιατί ένα σπίτι δεν είναι μόνο 4 τοίχοι … μόνο μαύρο μόνο μαύρο έμεινε να κοιτάς και να σε κοιτάει … μια ανάμνηση από μια άλλη εποχή … όχι πολύ μακριά παρά μια μέρα πίσω … και τώρα στάχτες … μαυρίλα … γύρω … στη ψυχή … στην καρδιά … στους τοίχους !!!

Και ξαφνικά εκεί συνειδητοποιείς τι γίνεται γύρω σου … σπίτια … δέντρα … ζώα … η ζωή η ίδια … όλα πήραν φωτιά σε μια στιγμή … όλα γέμισαν στάχτες … κλείστηκες μέσα ή έτρεξες να σωθείς … ήσουν μακριά και με δάκρυα στα μάτια παρακολουθείς αυτό το θάνατο … γιατί θάνατος είναι … θάνατος σε μια στιγμή … γέμισε ο ουρανός μαυρίλα … γέμισε το μέσα μας … κουράστηκες κουραστήκαμε … και ξέρεις πως τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο … τίποτα δεν θα είναι όπως πριν … όλο και λιγότερο οξυγόνο όλο και λιγότερη ζωή … άνθρωποι που έμειναν χωρίς σπίτια σε μια στιγμή … χωρίς υπάρχοντα … χωρίς να ξέρεις το αύριο που θα σε βρει … πως θα ξεκινήσεις από την αρχή … αν αντέχεις να ξεκινήσεις από την αρχή … και για ποιο λόγο ;;;!! … για ποια αφορμή ;;;!! …

Ίσως πάλι απλά να κλείστηκες μέσα … μέσα με έναν φόβο στην καρδιά … ανοίγεις την πόρτα να φύγεις φοβούμενος μην μπει μέσα κάτι απ όλα αυτά … μην μολύνεις το μέσα σου … μην μολύνεις τους δικούς σου … μην μολύνεις την οικογένεια σου … ή είσαι μακριά απ όλα αυτά … μακριά σε χιλιόμετρα … γιατί δυστυχώς πρέπει να σου πω … πως τίποτα δεν θα είναι ίδιο … τίποτα δεν είναι απλό … πέθανε κάτι ακόμα … ζώα σπίτια φύση … νεκρά … ένα βήμα πιο κοντά στην καταστροφή … κάθε χρόνο ένα βήμα πιο κοντά στον θάνατο του σπιτιού όλων μας … και ακόμα δεν μάθαμε τίποτα … δυστυχώς όσο μακριά και αν βρισκόμαστε όλοι αυτή τη στιγμή … χάνουμε κάτι δικό μας κάτι μοναδικό κάτι που δεν αναπληρώνεται … και δυστυχώς αυτή είναι μόνο η αρχή … αρχή μιας καταστροφής με μεγάλες απώλειες … απώλειες που θα πάρουν και άλλες μορφές … που θα αρχίσουν με τις πρώτες βροχές … που θα φανούν με τις πρώτες αναπνοές … και κάπου εκεί δεν ξέρεις αν έχεις άλλα δάκρυα να ρίξεις … και ξαφνικά η δική σου απώλεια μοιάζει μικρή … εσύ μοιάζεις μικρός … μικρός σε ένα κόσμο τεράστιο … και ίσως να μην έχεις πια δάκρυα για τις αναμνήσεις που άφησες πίσω … για τον πατέρα που έμεινε πίσω … δεν ξέρεις για ποιον να στεναχωρηθείς πρώτα για ποιον να κλάψεις για ποιον να τρέξεις για ποιον να αισθανθείς … συγνώμη που φάνηκα τόσο μικρή … κόρες μου λυπάμαι … παιδιά του σήμερα λυπάμαι πολύ … παιδιά του αύριο λυπάμαι πολύ … που δεν σταθήκαμε ικανοί … να προσέξουμε το σπίτι μας … να το κάνουμε καλύτερο … απλά λυπάμαι