Όταν ο σπουδαίος συλλέκτης Κώστας Ιωαννίδης μιλούσε για τα 600 έργα του: "Όποιος δεν έχει κλάψει μπροστά σε έναν πίνακα ή μία γυναίκα είναι ανόητος" (φώτο)

Στο αγαπημένο του νησί τη Σύρο άφησε στις 25 Αυγούστου  την τελευταία του πνοή ο κορυφαίος συλλέκτης Κώστας Ιωαννίδης, ο οποίος συνδέθηκε ιδιαίτερα με την αποκέντρωση της τέχνης, διοργανώνοντας περισσότερες από εξήντα εκθέσεις σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο, πάντα σε Πινακοθήκες και Μουσεία.

Η τέχνη έχασε έναν άνθρωπο που την αγάπησε πολύ και βαθιά. Γεναιόδωρος , ευγενής, καλοσυνάτος, τζέντελμαν,  αλλά και ένας άνθρωπος που "δεν μασούσε τα λόγια του". Ευθύβολος και πάντα εύστοχος στην κρτική του. 

Η συλλογή του Κώστα Ιωαννίδη περιλαμβάνει πάνω από 600 έργα όλα ή τα περισσότερα Ελλήνων ζωγράφων. Για όλους τους Έλληνες ζωγράφους ο σπουδαίος συλλέκτης μιλούσε με πατρική αγάπη και τρυφερότητα.

Αυτό που τον ενδιέφερε και έκανε σκοπό ζωής, ήταν να κοινωνήσει τη ζωγραφική σε όσο περισσότερους ανθρώπους μπορούσε και ειδικά στο εκτός Αθήνας κοινό, καθώς πίστευε ότι η τέχνη πρέπει να ανήκει σε όλους. 

 Με το πάθος που τον χαρακτήριζε και τις άοκνες προσπάθειες του, ο αεικίνητος συλλέκτης, κατάφερε να μετατρέψει τη Σύρο σε εικαστικό κέντρο των Κυκλάδων, με πανελλήνια ακτινοβολία,  με τις πολύ σημαντικές εκθέσεις που διοργάνωσε στην Ερμούπολη από τη δεκαετία του 90, στο πλαίσιο του εικαστικού θεσμού «Ερμουπόλεια». 

Μάλιστα το νησί επί δημαρχίας του, επί σειρά ετών, δήμαρχου Γιάννη Δεκαβάλλα, τον είχε τιμήσει για την προσφορά του και σε λαμπρή τελετή τον είχε ανακηρύξει επίτιμο δημότη του.

Η σχέση του με τη Σύρο ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 90, όταν ο φίλος του Συριανός, καταξιωμένος ζωγράφος Μιχάλης Μακρουλάκης, τον έφερε στο νησί και του πρότεινε να διοργανώσει εκθέσεις. 

Ο Κώστας Ιωαννίδης ο οποίος αντιμετώπιζε πολλαπλά προβλήματα υγείας έσβησε ήρεμα στο σπίτι του στην Ποσειδωνία της Σύρου, όπου έκανε τις καλοκαιρινές του διακοπές.

Στο πλευρό του ως την ύστατη ώρα ήταν η πολυαγαπημένη του σύζυγος Ζανίν, με την οποία είχε αποκτήσει δύο παιδιά, τον Χαράλαμπο και τον Ανδρέα. Μεγάλη αγάπη τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε για τις δύο λατρεμένες εγγονές του την Ιωάννα 14 ετών και την Κωνσταντίνα 10 ετών.

Τη Δευτέρα είχε μεταβεί στο νοσοκομείο της Σύρου, καθώς αντιμετώπιζε αναπνευστικά προβλήματα. Μάλιστα την Τρίτη το βράδυ πρόλαβε να επισκεφθεί την έκθεση του Μιχάλη Μακρουλάκη στην αίθουσα Γ.& Ε. Βάτη, στην Ερμούπολη που ήταν αφιερωμένη στον δήμαρχο Γιάννη Δεκαβάλλα, και στον ίδιο τον συλλέκτη, καθώς όπως γράφει στο σχετικό σημείωμα του ο ζωγράφος «Ο Ιωαννίδης μετέτρεψε την Ερμούπολη σε εικαστικό κέντρο του καλοκαιριού στο Αιγαίο». 

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΣΤΟΝ ΦΟΙΝΙΚΑ ΤΗΣ ΣΥΡΟΥ ΜΕ ΤΗ ΣΥΖΥΓΟ ΤΟΥ ΖΑΝΙΝ( ΜΕ ΓΛΥΠΤΟ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΙΣΗ ΠΑΤΖΟΓΛΟΥ

Λάτρης της εικαστικής τέχνης, συνδέθηκε από πολύ νωρίς με τη ζωγραφική. Άρχισε να αγοράζει έργα ζωγραφικής με τα πενιχρά μέσα που διέθετε από τα εφηβικά του χρόνια. 

Έγινε πολύ γνωστός από την διοργάνωση εκθέσεων πολύ σημαντικών ζωγράφων, όπως των Γιάννη Μόραλη, Θάνου Τσίγκου, Γιάννη Γαϊτη, Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, Όπυς Ζούνη, Άλκη Πιερράκου, Παναγιώτη Τέτση, Κώστα Πανιάρα, Παύλου Σάμιου,  Σαράντη Καραβούζη, Αντώνη Απέργη, Κώστα Τσόκλη, Μιχάλη Μακρουλάκη, Σωτήρη Σόρογκα, Χρίστου Καρά, Δημήτρη Γέρου, Μανόλη Χάρου, Βασίλη Σπεράντζα, Μίλτου Πανταλέωντα, Αχιλλέα Δρούγκα, Αριστείδη Πατσόγλου, Γιάννη Κόττη, Απόστολου Λάβδα, Γιούλικας Λακερίδου, Σταύρου Κοτσιρέα, Έλσας Χαραλάμπους, τόσο στην Ερμούπολη της Σύρου, όσο και σε άλλους Δήμους και περιοχές ανά την Ελλάδα, πάντα σε μουσεία και εθνικές πινακοθήκες.

Ανάμεσα στους τόπους που είχε διοργανώσει ατομικές εκθέσεις ζωγράφων ή ομαδικές εκθέσεις νεοελληνικής ζωγραφικής, με έργα που προέρχονταν από τη συλλογή του ήταν και οι: Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Κρήτη, Δελφοί,  Καρδίτσα, Ρόδος, Μακρυνίτσα, Λάρνακα, Κέρκυρα, Άμφισσα, Ελευσίνα, κ.ά. 

H τελευταία αναδρομική έκθεση που διοργάνωσε ο Κώστας Ιωαννίδης, ήταν της ζωγράφου Χρύσας Βέργη, στην Πινακοθήκη Κυκλάδων, τον Αύγουστο του 2015.

Επίσης είχε διοργανώσει πάρα πολλές εκθέσεις στο Μουσείο Κοτοπούλη στον Δήμο Ζωγράφου, όπου και γεννήθηκε το 1933.  Πολλοί δήμοι ανά την Ελλάδα τον είχαν βραβεύσει για την προσφορά του με τιμητικές πλακέτες και τον είχαν ανακηρύξει επίτιμο δημότη τους, όπως ο Δήμος Πάτρας, Κέρκυρας, Μακρυνίτσας, Δελφών, κ.ά.  

Πολύ σημαντική έκθεση στην πορεία του ήταν αυτή που διοργανώθηκε το 2006 στην Πινακοθήκη Χανίων, ως αφιέρωμα στον ίδιο και στη συλλογή του με τίτλο με τίτλο «Το οδοιπορικό ενός συλλέκτη». 

Σε πολύ νεαρή ηλικία ο Κώστας Ιωαννίδης πήγε στο Παρίσι, για να σπουδάσει με μια μικρή κρατική υποτροφία κοπτική και ενδυματολογία, αλλά περισσότερο για να ανοίξει τα φτερά του και να γνωρίσει τον κόσμο. Εκεί τον κέρδισε η τέχνη, απέκτησε μια ενδιαφέρουσα εικαστική παιδεία, γνώρισε πολλούς ζωγράφους και άρχισε σιγά σιγά να κτίζει τη συλλογή του. Ήταν δύσκολα, αλλά και όμορφα χρόνια. Εκεί γνώρισε και τη σύζυγο του Ζανίν. 

 Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Παρίσι, απέκτησε πολλές επαφές με ανθρώπους της τέχνης. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1982 για να ξεκινήσει λίγο αργότερα να διοργανώνει εκθέσεις που γνώρισαν πολύ μεγάλη επιτυχία πάντα με στόχο την αποκέντρωση της τέχνης, στην οποία έταξε τον εαυτό του. 

Ήταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα, ένας αληθινός εραστής της τέχνης, με άποψη και μεγάλο μεράκι για την καλή ζωγραφική. Επίσης ο Κώστας Ιωαννίδης είχε πολλές κοινωνικές ευαισθησίες και μεγάλο φιλανθρωπικό έργο, που κρατούσε πάντα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. 

Ο δήμαρχος Σύρου-Ερμούπολης Νικόλαος Λειβαδάρας σε συλλυπητήριο μήνυμα του για τον χαμό του αναφέρει: 

«Η είδηση του θανάτου του συλλέκτη έργων τέχνης και επίτιμου δημότη του Δήμου Σύρου - Ερμούπολης, Κώστα Ιωαννίδη, μας συντάραξε βαθιά, καθώς επρόκειτο για μια σπουδαία και πολυσχιδή προσωπικότητα που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στον πολιτισμό του τόπου μας. 

Εραστής των τεχνών και άνθρωπος με κοινωνικές ευαισθησίες αγάπησε το νησί μας και το απογείωσε εικαστικά για περισσότερα από είκοσι έτη. Χάρη στη συμβολή του, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, κορυφαίοι Έλληνες αλλά και ξένοι καλλιτέχνες επέλεγαν τη Σύρο για να εκθέσουν τα έργα τους, με αποτέλεσμα η φήμη του νησιού ως καλλιτεχνικού κέντρου να ξεπεράσει τα στενά όρια της χώρας μας.  

ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΝΤΑΛΑΡΑ ΣΤΗ ΣΥΡΟ ΤΟ 1995 

Τρέφοντας μεγάλη εκτίμηση και αναγνωρίζοντας την προσφορά του, η οποία δεν περιοριζόταν στον εικαστικό τομέα αλλά και στον κοινωνικό, με δωρεές και χορηγίες σε ιδρύματα, φορείς και ιδιώτες, ο τ. Δήμος Ερμούπολης είχε απονείμει στον Κώστα Ιωαννίδη τον τίτλο του επίτιμου δημότη, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που σύλλογοι του νησιού μας τον τιμούσαν στις εκδηλώσεις τους, όπως ο Σύλλογος Μικρασιατών Σύρου επί προεδρίας μου.

Η μνήμη του έχει χαραχθεί όχι μόνο στον πολιτισμό αυτού του τόπου αλλά και στις καρδιές όσων είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν. Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του.» 

Από την πλευρά του ο πρώην δήμαρχος Σύρου –Ερμούπολης, Γιάννης Δεκαβάλλας, ο οποίος συνδέθηκε ιδιαίτερα με τον Κώστα Ιωαννίδη, κατά την περίοδο της διοργάνωσης των κορυφαίων εκθέσεων του στην Ερμούπολη, στο δικό του συλλυπητήριο μήνυμα σημειώνει: 

«Ο θάνατος του Κώστα Ιωαννίδη συνιστά ένα ανυπολόγιστο πλήγμα για το νησί μας. Ο Κώστας επί δύο και πλέον δεκαετίες σημάδεψε με την πληθωρική του παρουσία μία ολόκληρη εποχή. Η συνεργασία του με τον Δήμο από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 απέφερε μία απίστευτη εικαστική έκρηξη, καθώς πραγματοποιήθηκαν στη Σύρο εκθέσεις με έργα όλων σχεδόν των κορυφαίων σύγχρονων Ελλήνων ζωγράφων. Σημαντικοί κριτικοί χαρακτήριζαν την Ερμούπολη επί Ιωαννιδη, ως "εικαστικό κέντρο της Ελλάδας", κατά την περίοδο του καλοκαιριού, ενώ όλοι οι καλλιτέχνες θεωρούσαν τιμή το να εκθέσουν τα έργα τους στους εκθεσιακούς μας χώρους.

Συγχρόνως όλα τα μέσα του Αθηναϊκού (και όχι μόνο) τύπου, φιλοξενούσαν μεγάλα αφιερώματα για τα δρώμενα του νησιού.

Ο Κώστας λάτρεψε τη Σύρο και το απέδειξε έμπρακτα, όχι μόνο με τη συμβολή του στα πολιτιστικά πράγματα, αλλά και με το κοινωνικό και ανθρωπιστικό του έργο. Γι αυτό και δίκαια του είχε απονεμηθεί ο τίτλος του επίτιμου δημότη. Θα μείνει για πάντα μέσα στο μυαλό και την καρδιά μας.» 

Το eirinika.gr τιμώντας τον μεγάλο συλλέκτη δημοσιεύει την συνέντευξη που είχε δώσει ο Κώστας Ιωαννίδης στη δημοσιογράφο Ειρήνη Πιτσόλη 

Κώστας Ιωαννίδης

" Όποιος δεν έχει κλάψει μπροστά σε έναν πίνακα ζωγραφικής ή μία γυναίκα είναι ανόητος"

Μπαίνοντας στο σπίτι του συλλέκτη Κώστα Ιωαννίδη, έχεις την αίσθηση ότι μπαίνεις σε ένα μουσείο που φιλοξενεί στη συλλογή του όλους τους  Έλληνες ζωγράφους του εικοστού αιώνα.

Από τα μεγάλα και παγκοσμίως γνωστά ονόματα της ελληνικής ζωγραφικής, μέχρι νεότερους, σύγχρονους  Έλληνες ζωγράφους.

Στους τοίχους βλέπεις έργα των Γαΐτη, Βασιλείου , Τέτση Μόραλη , Μυταρά και πολλών ακόμα. Στον χώρο δεσπόζει μια μεγάλη βιβλιοθήκη γεμάτη με βιβλία για την Τέχνη και δεκάδες βραβεία για τον συλλέκτη, από δήμους, φορείς του πολιτισμού και μουσεία.

Ο Κώστας Ιωαννίδης με υποδέχθηκε εγκάρδια, όπως μια παλιά φίλη, καθισμένος στο γραφείο του. «Δεν δίνω συνεντεύξεις», μου είπε, «έδωσα πολλές, τώρα το αποφεύγω, αλλά εσύ επέμενες πολύ ευγενικά και με έπεισες».

Η πολυπόθητη –για μένα– συνέντευξη ξεκίνησε πριν πατήσω το «on» στο κασετοφωνάκι. Όταν με είδε να παρατηρώ πολύ προσεκτικά τα βραβεία και άρχισε να μου μιλάει για το καθένα.

Η πορεία ενός συλλέκτη…

Όταν η ματιά μου έπεσε πάνω σε ένα τεράστιο βιβλίο, πολύ ωραία έκδοση με τίτλο «Το οδοιπορικό ενός συλλέκτη», τον ρώτησα πώς αρχίζει η πορεία ενός συλλέκτη, πώς γεννιέται μια συλλογή, για να μου απαντήσει αφοπλιστικά: «Από ψώνιο... ».

Το «on» πατήθηκε και η συνέντευξη άρχισε επισήμως. Το βιβλίο που τράβηξε την προσοχή μου ήταν ο κατάλογος μιας μεγάλης έκθεσης με τη συλλογή του Κώστα Ιωαννίδη στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων. 
«Στα δεκάξι μου χρόνια απέκτησα τον πρώτο μου πίνακα, από μια μικρή γκαλερί στην Πανεπιστημίου. Ένα θαλασσινό τοπίο άγνωστου ζωγράφου, το οποίο πλήρωνα με δόσεις.

Η Τέχνη με είχε συναρπάσει ακόμα πιο νωρίς, οδηγώντας με στις πολύ ποιοτικές γκαλερί του Μπαχαριάν και του Φραντζεσκάκη, καθώς και στις λιγοστές αίθουσες Τέχνης που υπήρχαν τότε στην Αθήνα.

Εκεί περνούσα τις ελεύθερες ώρες μου, αλλά και στα μουσεία, και κυρίως στο ατελιέ της καλής μου φίλης και γειτόνισσας Χρύσας (Βαρδέα), που αργότερα έγινε η γνωστή Chryssa της Αμερικής με διεθνή φήμη.

Η φιλία μας δεν σταμάτησε εκεί, καθώς μου στάθηκε στα πρώτα μου βήματα στο Παρίσι, όπου φτάσαμε με διαφορά δεκαπέντε ημερών ο ένας από τον άλλον. Τις πρώτες μέρες με φιλοξένησε στο σπίτι της μέχρι να βρω κατάλυμα» μου είπε ο Κώστας Ιωαννίδης, συνεχίζοντας την απάντηση στην ερώτηση πώς γεννήθηκε η συλλογή του.

Το προσωπικό του θαύμα 

Το χαρακτηριστικό του Κώστα Ιωαννίδη που στρέφει την προσοχή επάνω του είναι ότι ξεκίνησε φτωχός χωρίς να ξέρει πολλά γράμματα και έφτιαξε μια πολύτιμη συλλογή.

Για το γεγονός αυτό τον έχουν θαυμάσει και υμνήσει ο Γιάννης Ρίτσος, ο Παναγιώτης Τέτσης –ο οποίος σε μια αφιέρωση πάνω σε ένα έργο του τον χαρακτηρίζει «ογκόλιθο της ελληνικής τέχνης»– και ο ζωγράφος Δημήτρης Περδικίδης, που στον πρόλογο του καταλόγου «Το οδοιπορικό ενός συλλέκτη» αναφέρει ότι ο Ιωαννίδης πέτυχε ένα θαύμα, από μεγάλη αγάπη στην Τέχνη.

«Γνώρισα τον Ρίτσο στο σπίτι του Περδικίδη, του έδειξα ένα κείμενο γεμάτο λάθη και του ζήτησα να το διορθώσει. Αν το αλλάξεις, δεν θα είσαι ο Ιωαννίδης, θα γίνεις κάτι άλλο, μου είπε» ανέφερε ο Κώστας Ιωαννίδης μιλώντας για την αρχή της γνωριμίας του με τον μεγάλο μας ποιητή. 
Στη συνέχεια ο κύριος Ιωαννίδης είπε ότι ο Ρίτσος εξέφραζε τον θαυμασμό του για το πώς ο Κώστας Ιωαννίδης κατάφερε να φτιάξει μια τέτοια συλλογή ων σχεδόν αγράμματος και ξεκινώντας φτωχός.

«Ήμουν τυχερός» απάντησε ο Κώστας Ιωαννίδης στο αντίστοιχο δικό μου ερώτημα, εξηγώντας: «Ξεκίνησα χωρίς καθόλου χρήματα. Τράβηξα πολύ κουπί στη γαλέρα για να φτάσω κάπου στην Ελλάδα.

Πήγα στο Παρίσι όταν ήμουν δεκαεννέα-είκοσι ετών. Εκεί έπιασα δουλειά στον οίκο του Pierre Cardin ως βοηθός (ράφτης ήμουνα) και τελικά έμεινα εκεί δεκαπέντε χρόνια. Όσο ήμουνα στο Παρίσι γνώρισα όλους τους μεγάλους  Έλληνες ζωγράφους που ζούσαν εκεί και κάναν σπουδές ή καριέρα, και κάποιους Γάλλους. Ήρθα σε επαφή με τον Γαΐτη, τον Τσίγκο, τον Σεζάρ, τον Ψυχοπαίδη και άλλους».

\

ΜΕ ΑΝΤΩΝΗ ΜΑΡΚΟΥΛΗ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΗ ΔΕΚΑΒΑΛΛΑ

Για Γαΐτη και Τσίγκο

Στην ερώτηση γιατί ο Γαΐτης και ο Τσίγκος πιάνουν τόσο υψηλές τιμές στο χρηματιστήριο τέχνης, ο συλλέκτης απάντησε: «Γιατί ξεφεύγουν από το συνηθισμένο. Παρουσιάζουν κάτι μοντέρνο, διαφορετικό, με άποψη». «Μετά τη σχολή του Μονάχου, όλοι οι  Έλληνες ζωγράφοι βρήκαν… καταφύγιο στο Παρίσι, γιατί εκεί έβρισκαν τη γνώση που χρειάζονταν και τη γοητεία μιας πόλης που μπορεί να γίνει πηγή έμπνευσης για το έργο τους. Το Παρίσι διαθέτει τις μεγαλύτερες σχολές Τέχνης και τα περισσότερα και σημαντικότερα μουσεία του κόσμου» απάντησε ο Κώστας Ιωαννίδης στην ερώτηση γιατί το Παρίσι έγινε πόλος έλξης για σχεδόν όλους τους  Έλληνες μεγάλους ζωγράφους.

«Σήμερα η Τέχνη δεν οδηγείται πουθενά»

«Με τι μοιάζει σήμερα η αγορά Τέχνης;» ρώτησα τον Κώστα Ιωαννίδη. «Η αγορά Τέχνης σήμερα είναι κοινό εμπόριο. Κάποτε πηγαίναμε στα ατελιέ των ζωγράφων, μιλάγαμε μαζί τους για Τέχνη και Πολιτισμό όλη τη νύχτα.

Ερχόμασταν κοντά. Σήμερα κάθεσαι σε έναν μαύρο καναπέ, σου παρουσιάζουν 3-4 έργα, παίρνεις αυτό που θέλεις και φεύγεις. Δεν υπάρχει αυτή η βαθύτερη επικοινωνία με τον καλλιτέχνη, το “contact”. Εγώ θέλω να πηγαίνω σε ένα ατελιέ, να μυρίζει μούχλα και μπογιά, να νιώθω το έργο». 
Στην ερώτηση πού οδηγείται σήμερα η Τέχνη, ο Κώστας Ιωαννίδης απάντησε: «Σήμερα η Τέχνη δεν οδηγείται πουθενά. Το κράτος είναι απόν. Πάντα ήταν. Με μόνες εξαιρέσεις τη Μερκούρη, την Ντόρα Μπακογιάννη και τον Πέτρο Τατούλη, οι φορείς της πολιτείας ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν σοβαρά για την Τέχνη.

Επιπλέον, δεν υπάρχουν χρήματα πια. Η διαφορά με τα προηγούμενα χρόνια είναι ότι την απουσία του κράτους την κάλυπταν οι ιδιώτες. Υπήρχαν σπόνσορες. Γίνονταν εκθέσεις. Σήμερα δεν υπάρχουν λεφτά και δύσκολα γίνονται κινήσεις. Οι δήμοι, από την άλλη πλευρά, δεν βοηθάνε. Και λόγω του ότι δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα, και λόγω του ότι σε αρκετές περιπτώσεις σε καίριες θέσεις βρίσκονται άνθρωποι παντελώς άσχετοι με τον Πολιτισμό και την Τέχνη».

Βραβεύση στη Σύρο

Για τα πλαστά έργα 

Μιλώντας για μια μεγάλη μάστιγα στον χώρο της Τέχνης, τα πλαστά έργα, ο Κώστας Ιωαννίδης δυσκολεύτηκε να απαντήσει. «Είναι μια μεγάλη πληγή» είπε. «Πας να αγοράσεις ένα έργο, διαθέτεις μεγάλα ποσά και δεν είναι αυθεντικό. Καλύτερα οι άνθρωποι να πάνε να ρωτάνε την Εθνική Πινακοθήκη για τη γνησιότητα ενός έργου όταν προτίθενται να το αγοράσουν.

Κάποτε είχα προτείνει στην Εθνική Πινακοθήκη να συσταθεί μια επιτροπή από τέσσερεις-πέντε ειδικούς και αυτοί να εξετάζουν τα έργα και να καθοδηγούν τους ενδιαφερόμενους» είπε.

Για τα έργα της συλλογής του 

Στην ερώτηση πόσα και ποια έργα περιέχει η συλλογή του, ο κύριος Ιωαννίδης απάντησε ότι συνολικά η συλλογή του περιέχει γύρω στα 600 έργα, όλα Ελλήνων ζωγράφων, επώνυμων και μη. Φιλοδοξία του, όπως είπε, ήταν να δημιουργήσει μια μεγάλη συλλογή και να την δείξει σε όλη την Ελλάδα.

Στόχευε να επιτύχει την αποκέντρωση στην Τέχνη. Κριτήριό του ήταν το ένστικτο. Έβλεπε ένα έργο και αν του κινούσε το ενδιαφέρον το αγόραζε. Ενδεικτικά, η συλλογή Ιωαννίδη περιέχει έργα των Τσίγκου, Γαΐτη, Χατζηκυριάκου-Γκίκα, Πράσινου, Τσαρούχη, Φασιανού, Νικολάου, Τσόκλη, Παλλαντζά, Βασιλείου, Ρόρη, Ιακωβίδη, Μαλέα, Ρήνα, Αϊδίνη, Τέτση, Μποχώρου, Σακαγιάν, Μανώλη Χάρου και Χρύσας Βέργη.

Περιέχει επίσης κάποια γλυπτά των Παππά, Πάτσογλου, Φαρμακέλη. Έχει εκθέσει τη συλλογή του σε 72 περίπου εκθέσεις σε όλη την Ελλάδα. 
Ο Κώστας Ιωαννίδης ήταν πρόεδρος της Πινακοθήκης Δελφών, όπου στεγάζεται ένα μικρό μέρος της συλλογής του.

Το μεγαλύτερο μέρος της φυλάσσεται σε οικία καλά ασφαλισμένη. Και κάποια έργα υπάρχουν στο σπίτι όπου μένει. «Έχω και εδώ κάποια έργα, για να αλλάζω αυτά που κρέμονται στους τοίχους όταν τα βαριέμαι» μου είπε. «Η πορεία δεν ήταν εύκολη. Συνάντησα κόντρες, αντιζηλίες και κάποιες φορές πόλεμο. Αλλά ήμουν πεισματάρης» δήλωσε ο Κώστας Ιωαννίδης.

Το οδοιπορικό ενός συλλέκτη

Η Σύρος, οι γκαλερί  και οι σύγχρονοι 

Στη συνέχεια μιλήσαμε με τον Κώστα Ιωαννίδη για τη Σύρο. Είναι ένα νησί που το αγαπάει πολύ, έχει κάνει εκεί πολλές και σημαντικές εκθέσεις, καθώς και δωρεές στο νοσοκομείο Σύρου, από όπου έχει τιμητική πλακέτα. Ήταν πολύ λιτός: «Αγάπησα τη Σύρο όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου και από αυτήν προδόθηκα» μου είπε. 
Στην ερώτηση ποιους  Έλληνες σύγχρονους ζωγράφους θεωρεί πολλά υποσχόμενους, ο Κώστας Ιωαννίδης απάντησε: «Θεωρώ ότι έχουν πολύ δυναμική παρουσία ο Ρόρης, ο Σακαγιάν, ο Μανώλης ο Χάρος.

Τελευταία ασχολήθηκα με τη Χρύσα Βέργη και τον Χρήστο Παλλαντζά. Ο Παλλαντζάς είναι μεγάλος ζωγράφος. Θα γράψει ιστορία στην Τέχνη.

Η Βέργη είναι σπουδαία τοπιογράφος. Δίνει άλλη πνοή στην τοπιογραφία». 

Χρύσα Βέργη Κώστας Ιωαννίδης

«Υπάρχουν πολλές γκαλερί που κάνουν σήμερα πολύ σημαντική προσπάθεια, παρά τις δυσκολίες» είπε ο κύριος Ιωαννίδης. «Ανάμεσά τους ξεχωρίζω την Γκαλερί Ευριπίδη.

Ο Κώστας και η Νάσια Ευριπίδη δημιούργησαν έναν χώρο αξιώσεων και διοργανώνουν εκθέσεις πολύ υψηλού επιπέδου. Η γκαλερί τους μπορεί να συγκριθεί με εφάμιλλες του εξωτερικού» πρόσθεσε.

Οι μεγάλες του αγάπες 

Τελειώνοντας, ρώτησα τον Κώστα Ιωαννίδη για τις μεγάλες αγάπες στη ζωή του. «Οι μεγάλες μου αγάπες ήταν η Τέχνη και η γυναίκα. Όποιος δεν έχει κλάψει μπροστά σε έναν πίνακα ζωγραφικής και σε μια γυναίκα είναι ανόητος». Αυτή η δήλωση έφερε την επόμενη ερώτηση: «Έχετε κλάψει μπροστά σε έργο ζωγραφικής;». «Έκλαψα μπροστά σε έναν πίνακα του Γαΐτη, γιατί τον ήθελα πολύ και τον πήρε κάποιος άλλος» εξομολογήθηκε. 
Άλλη μια μεγάλη αγάπη του Κώστα Ιωαννίδη είναι οι δύο εγγονές του. Τις αγκάλιαζε με τρυφερότητα και μιλούσε με ενθουσιασμό για τα επιτεύγματά τους. «Με αυτές ασχολούμαι τώρα. Λατρεύω να περνάω χρόνο μαζί τους» μου είπε.

* H συνέντευξη δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα "Η Αξία", το 2016