Αλέν Ντελόν: Μεγάλωσε σε προαύλιο φυλακής, ορφανοτροφεία & μπουρδέλα - Στα στερνα του ζει με ένα σκύλο ο ωραιότερος ηθοποιός του Γαλλικού σινεμά που λάτρεψαν οι γυναίκες

Γράφει ο  Δημοσθένης Δαββέτας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής στο culturepoint.gr

Απο την μικρή μου ηλικία είχα γοητευτει ,όπως υποθέτω και πολλοί άλλοι, με τον ηθοποιό Αλεν Ντελον. Αν και αρκετοί τον αρνιοντουσαν απο “κρυφη ” ζήλια, γιατί ακριβώς τον λάτρευαν οι γυναίκες κι ήταν στην επικαιρότητα μονίμως, εγώ πάντα πίστευα οτι για να φτάσει και να διαρκέσει κυρίως κάποιος τόσο ψηλά στην κορυφή της δημοσιότητας ,πρέπει να ‘χει αξία ,πρέπει να’χει ταλέντο ακόμη κι αν ο ίδιος δεν το γνωρίζει τόσο καλά.

Όπως αποδείχτηκε μέσα στον χρόνο ο Αλεν Ντελον είχε και τα δύο. Και αξία και ταλέντο που το καλλιέργησε κι απέδωσε.

Όταν πήγα για σπουδές στο Παρίσι ,στο μυαλό μου και την φαντασία μου ,εκτος απο τους ανθρώπους των γραμμάτων και Τεχνών που λάτρευα ,όπως μεταξύ άλλων ,οι Ρεμπώ ,, Ζολα, Φλωμπερ, Ουγκώ, Μπαλζακ ,Πικάσο, Νταλί, Μιρο κι άλλους, υπήρχαν κι οι άνθρωποι της έβδομης τέχνης. Άλλωστε αρχικά πήγα Παρίσι να σπουδάσω κινηματογράφο. Μεταξύ αυτών κι ο Αλεν Ντελον.

Ονειρευόμουν να τον συναντήσω. Ήταν όμως πρακτικά αδύνατο να γίνει κάτι τέτοιο . Ήμουνα απλά ένας νέος φοιτητής μεταπτυχιακών σπουδών. Εξω από αυτούς τους χώρους. Κι απομακρύνθηκε το όνειρο μου αυτό. Η ζωή ταφερε βέβαια και σύντομα εργάστηκα επι μια αδιάλειπτη δεκαετία στην Γαλλική εφημερίδα Λιμπερασιον ,Liberation.

Ειδικευμένος πλέον σε ζητήματα σύγχρονης Τέχνης άρχισα ν’αποκτω έναν ευρύ κύκλο γνωριμιών ,απο διεθνείς εικαστικούς, συγγραφείς, εκδότες, συλλέκτες, γκαλλεριστες κι άλλους στον χώρο των γραμμάτων και Τεχνών. Ένας απο αυτούς ήταν ο διάσημος συλλέκτης και κυρίως οργανωτής πλειστηριασμών έργων τέχνης , ο Πιερ Κορνετ ντε Σανσυρ. Είχαμε,ειδικά εκείνον τον καιρό (μεταξύ ’90 και 2000 αρκετά στενή φιλία).

Κάποια στιγμή τυχαία τον άκουσα να μιλά για τον πολύ καλό του φίλο Αλεν Ντελον. Σαν έτοιμος απο καιρό, που λέει κι ο Κων/νος Καβάφης, του ζήτησα ,αν μπορούσε να συναντήσω, τον μεγάλο ηθοποιο-μυθο. Μου εξήγησε οτι ήταν δύσκολο ως αδύνατο αλλά θα σκεφτόταν κάτι. Έτσι μια εβδομάδα αργότερα μου μίλησε για μια θεατρική παράσταση που ο Ντελον θα παιζε στο θέατρο του champ’s elysee ,στα Ιλίσια πεδία. Μου πρότεινε να πάμε μαζί. Κι Ισως τον βλέπαμε στα καμαρίνια. Το δέχτηκα μ’ασυγκρατητο ενθουσιασμό . Και πήγαμε.

Αν θυμάμαι καλά, αν λέω, πρέπει ναταν κάποιο έργο του Τουργκενιεφ. Πήγαμε λοιπόν και μετά το τέλος της παράστασης ,όπου ο Ντελον ήταν καταπληκτικός, πήγαμε στα καμαρίνια. Μας δέχτηκε με χαμόγελο. Έγιναν οι συστάσεις και μου έκανε βεβαίως κάποιες ερωτήσεις. Γοητευτηκα όταν μου είπε οτι είχε διαβάσει πολλά άρθρα μου για την τέχνη στην Εφημερίδα Liberation. Και μου τόνισε:” η αμεσότητα της γραφής σας κι οι τολμηρές ερωτήσεις σας , μου αρέσουν. Μ’ αρέσει η αμεσότητα κι η απλότητα κι οχι τα ακατανόητα κι επιτηδευμένα δύσκολα κείμενα “.

Όπως μου μιλούσε κοίταζα τα όμορφα “θεικα” μάτια του ,τις γωνιές του προσώπου του , αν και κουρασμένο τότε απο τον χρόνο (ήταν το 2000) κι άκουγα τα τόσο άμεσα λόγια του. Και σκέφτηκα ,όπως ακόμα σκέφτομαι ,οτι αυτά τα στοιχεία μιας φυσικής ,”αγριας”, ομορφιάς ,μιας ομορφιάς που, όπως την χειρίστηκε ένα έξυπνο και πονεμένο μυαλό, σαν του Ντελον,μπορεί να μετατραπεί σε όπλο τεράστιας , ποιοτικης συνάμα επιτυχίας.

Η Ομορφιά θα σώσει τον κόσμο έλεγε ο Ντοστογιέφσκι.και στην περίπτωση του Ντελον η ομορφιά τον έσωσε τουλάχιστον απο την προσωπική αφάνεια και την αλητικη άθλια ζωή που ανοιγόταν μπροστά του απο την παιδική του ηλικία.

Γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου του 1935 στο Sceaux, στα Παρισινα προάστια. Απο την μητέρα του Εντιθ πήρε την καταπληκτική φυσική ομορφιά του. Όλοι έλεγαν πόσο όμορφη ήταν. Κι απο τον ζωγράφο πατέρα του Φαμπιαν Ντελον, σίγουρα πήρε την αγάπη του για την τέχνη γενικώς, αλλά και πιο ειδικά για την ζωγραφική ,μιας κι ο ίδιος ήταν συλλέκτης έργων τέχνης.

Οι γονεις του χώρισαν όταν αυτός ήταν 4 χρονών. Κι η μητέρα του ξαναπαντρευτηκε τον Πωλ Μπουλονι ,έναν αλλαντοποιο. Κι οι δύο του γονείς κοίταζαν την ζωή τους κι ανέθεσαν σε μεγάλο βαθμό την εκπαίδευση του γυιου τους σε παραμανες. Ο άντρας της παραμανας του δούλευε στην φυλακή Μποργκ Λα Ρεν. Έτσι ο νεαρός Ντελον μεγάλωσε περνώντας τον περισσότερο καιρό στα παιχνίδια του στο προαύλιο της φυλακής όπως θυμόταν ο ίδιος.

Ζούσε άσχημα αυτήν την “απορριψη” των γονιών του. Μέσα στην φυλακή βίωσε την απόλυτη μοναξιά κι εγκατάλειψη . Εκεί γεννήθηκε ο επιθετικός του χαρακτήρας που θα γίνει βασικό στοιχείο της προσωπικότητας του.

Απο τα 8 του ως τα 16 του χρόνια ,άλλαξε 6 οικοτροφεία. Ήταν απροσαρμοστος, ατίθασος ,ανυπακουος και καθόλου επιμελής στα μαθήματα του. Ήταν μετριωτατος μαθητής που τσακωνοταν με τ’άλλα παιδιά και όπως είπαν οι δάσκαλοι του ήταν πραγματικός “διαβολος”. Είχε το χαρακτηριστικό να αποβληθεί απο τα περισσότερα δημόσια σχολεία της περιοχής.

Ο νεαρός Αλεν ήταν θυμωμένος, πολύ θυμωμένος γιατί τον εγκατέλειψαν οι γονείς του και βίωνε μια μοναξιά που τον έκανε να νοιώθει έλλειψη στοργής κι αγάπης σ’ αντιθεση με τόσους συνομηλίκους του.

Ο διαρκής αυτός θυμός του ήταν που τον οδήγησε πριν καν ακόμη συμπληρώσει τα 18 του να καταταγεί εθελοντής στο Πολεμικό ναυτικό, ως ασυρματιστης στην Σαιγκον. Η μητέρα του ,η οποία δεν κατάφερε να του δώσει την αγωγή που έπρεπε ήλπιζε οτι στον στρατό θα εστρωνε. Όμως η πρώτη και βασική φροντίδα για την εξέλιξη του παιδιού είναι η οικογένεια. Κι αυτό έλλειπε απο τον Ντελον και τον έκανε “αλητακο” κι επιθετικό.

Έτσι συμπεριφέρθηκε και στον στρατό με αποτέλεσμα να μπλεχτεί σε παρανομίες. Κι αφού πέρασε τον περισσότερο καιρό στα κρατητήρια κρατούμενος(η φυλακή ως εμπειρία ζωής ήταν και πάλι παρούσα στην ζωή του) τελικά εξεδιωχθη απο τον στρατό. Επέστρεψε στο Παρίσι ,δίχως χρήματα και προσπάθησε να κάνει όποια δουλειά εύρισκε για να επιβιώσει.

Τριγύριζε στην γνωστή πλατεία Πιγκαλ με μικροκλέφτες και πόρνες. Ζούσε δηλαδή σε αντίθεση με την “ηθικη”αγωγη που ήθελαν να του περάσουν τα οικοτροφεία. Συνέχιζε ν’αντδρα εναντίον τους αρνούμενος να τα δεχτεί ως αντικαταστάτες της οικογένειας που τόσο ήθελε και του έλλειψε. Τον έτρεφαν τα “κοριτσια” και τον έντυναν γιατί τον εύρισκαν πολύ όμορφο. Οι γυναίκες αρρωσταίνουν γι’ αυτον, παθιαζονται κι αυτός τις χρησιμοποιηθεί για την μετέπειτα επιτυχία του.

Η μητέρα του του διηγούνταν οτι όλες οι άλλες μανάδες όταν ήταν μωρό ήθελαν να τον αγγίξουν γι’ αυτο κι έβαλε στην κούνια του κάποια στιγμή νευριασμένη “κοιταξτε αλλά μην αγγιζετε” . Αυτή ακριβώς η φράση ενσαρκώνει θαυμάσια την σχέση του Ντελον με τις γυναίκες. Τις λάτρευε, πέθαιναν γι’αυτον, όμως δεν ήθελε να τον “αγγίζουν “, δηλαδή να τον ελέγχουν. Ο ίδιος λάτρευε να’χει ερωτικές ιστορίες.

Ομως δεν αφηνε τις γυναίκες να τον κατακτήσουν.

Ίσως με αυτό να τιμωρούσε την μητέρα του και την αυταρέσκεια της, αρνούμενος να τεθεί υπο την κυριαρχία της όταν αργότερα αυτη ενδιαφέρθηκε γι’αυτον. Όμως στις γυναίκες οφείλει το οτι μπόρεσε να μπει στον κινηματογράφο και να δείξει το μεγάλο ταλέντο του. Απο την μητέρα του που πάντα λάτρευε αλλά δεν την είχε δίπλα του όταν έπρεπε, ως τις γυναίκες που έζησε παθιασμένες ιστορίες κι εννοώ ,απο την Ρομυ Σναιντερ ,την Ναταλι Ντελον, την Μιρειγ Νταρκ, την Ανν Παπιγιω, την Μαριαν Φεηθφουλ, την Νταλιντα, την Τζεην Φοντα η ακόμη την τελευταία του σχέση που οδήγησε σε γάμο ,την Ολλανδέζα μοντέλο Ροζαλι Φαν Μπριμεν, όλες αυτές οι γνωστές γυναίκες αλλά κι οι άλλες οι άγνωστες πιτσιρίκες του δρόμου,γραμματείς,πωλήτριες ,όλες αυτές τον λάτρεψαν κι ήταν μονίμως ζαλισμένες μαζί του μέχρι τρέλας.

Ήξερε να τις κάνει να τρελαίνονται γι’ αυτον.. Άλλωστε και το ξεκίνημα του στον κινηματογράφο το οφείλει στην Μπριζιτ Ωμπερ ,την ηθοποιό ,που τον πήρε μαζι της στις Κάννες και τον γνώρισε στην επίσης ηθοποιό Μισελ Κορντουε ,η οποία με την σειρά της ,καταγοητευμένη, τον σύστησε στον άντρα της τον σκηνοθέτη Υβ Αλεγκρε που τον έβαλε να παίξει στην ταινία του “qand la femme s’en mele”.

Η συμβουλή του Αλεγκρε ήταν : μην παίξεις παρα μόνο τον εαυτό σου, αυτό που είσαι ” .

Έτσι απελευθέρωσε το ταλέντο του ,γιατί έπαιζε πια ο,τι ονειρευόταν να’ναι ο ίδιος. Τυχοδιώκτης,αλήτης παθιασμένος αιώνιος εραστής που άφηνε μια γυναίκα γιατι ερωτευοταν μια άλλη, υπηρέτης του έρωτα, αλλα και ταυτόχρονα εκδικητής, γιατί πληγώθηκε και δεν εζησε παιδικά χρόνια, δολοφόνος, μυστηριώδης, έξυπνος, στρατηγικος ,λάτρης του “κρυφτου” με τον νόμο και την εξουσία ,ολ’αυτα που ήταν ο χαρακτήρας ο Ντελον και τα υλοποίησε στον κινηματογράφο ,παίζοντας ουσιαστικά τον εαυτό του.

Είχε κάτι τόσο άμεσο, θρασυ ,κυνικό και τρυφερό συνάμα, γοητευτικο,μελαγχολικό,μοναχικό,πληγωμένο, ελεύθερο κι ανυπότακτο, ώστε οι σκηνοθέτες έφτιαχναν τα σενάρια έχοντας στον νου τους τον χαρακτήρα του και προσαρμόζαν τα φιλμ τους πάνω του. Ο ίδιος ήταν τοσο ισχυρός ώστε επέλεγε τις ταινίες που ήθελε να παίξει.

Έπαιξε σε πάνω απο 80 ταινίες ,συνεργαζόμενος με γίγαντες του κινηματογράφου ,όπως μεταξύ άλλων ο Βισκοντι,ο Μελβιλ, ο Αντονιονι, ο Μπελμοντο, ο Γκαμπεν, ο Λανγκαστερ. Η Μπριζιτ Μπαρντο είπε γι’αυτον ότι “ειναι ενα υπέροχο θηρίο ,ενα απο αυτά που βρίσκονται υπο εξαφάνιση.

Το χαμόγελο του, σαρκοβόρο και γήινο, όπως και το διαπεραστικό μπλε του βλέμματος του σαγηνευουν”. Έχει δίκιο. Στις ταινίες του” η Πισινα”, “ο Γατοππδαρος, “Γυμνοι στον ηλιο “(με Σοφια Λωρεν και Ζαν Μορο), “ο δολοφονος με το Αγγελικο προσωπο”, “ο κοκκινος κυκλος”κι άλλες ,ενσάρκωνε πάντα προσωπικότητες του εαυτού του.

Μόνιμα προσπαθούσε να ξορκίσει την πληγή των παιδικών του χρόνων με την φυγή στις κάμερες και την δημιουργική δράση. Ώσπου η πληγή τον οδήγησε να κάποια στιγμή στην ωριμότητά του,στα 60 του , να φτιάξει την ωραία οικογένεια που ήθελε να’χει και δεν είχε. Έτσι στα παντρεύτηκε την Ροζαλι ενα νεαρό μοντέλο απο την Ολλανδία. Έκαναν δύο παιδιά ενα αγόρι κι ενα κορίτσι. Όμως 18 χρόνια μετά τον εγκατέλειψε. Ο γιος του γνωστο μοντέλο που του μοιάζει πέφτει στα ναρκωτικά .

Ο Ντελον στις διάφορες προσωπικότητες του,υπήρξε αριστος ως εραστής κι ως ηθοποιός ιδιοφυΐα. Ως σύζυγος και πατέρας απέτυχε. Όλα του τα αγόρια (κι όχι τα κορίτσια) βγήκαν προβληματικά. Τον λατρεύουν και τον μισούν . Όπως αυτος λάτρευε και μισούσε τους γονείς του. Την αγάπη που ήθελε να δώσει στην μητέρα του την έδωσε μονο ως έρωτα στις γυναίκες. Την απουσία του πατέρα του την επανέλαβε με τα αγόρια του.

Η ιστορία του με την Ρομυ Σναιντερ έγινε ένα διεθνές ρομάντζο. Αυτή τον αγάπησε παράφορα αλλά έμεινε μόνο 5 χρόνια μαζί της. Κατηγορήθηκε ,ανακρίθηκε ,αλλα δεν ενοχοποιήθηκε απο την αστυνομία για την δολοφονία του σωματοφυλακα του Μαρκοβιτς ( είχε μια σύντομη σχέση με την γυναίκα του Ντελον, Ναταλι) .

Μετά την αποτυχία του γάμου του κουρασμένος κι ηττημένος απο τον χρόνο επέστρεψε στην “φυλακή” των παιδικών του χρόνων. Μια χρυσή φυλακή, ενα μεγάλο πλούσιο σπίτι , όπου συνειδητά ζει ολομόναχος συντροφιά τον σκύλο του ,τον τελευταίο απο τα τόσα που του απέμεινε.

Κατηγορήθηκε για τις Πολιτικές του θέσεις.

Οτι στηρίζει την Λεπέν. Στην πραγματικότητα ο Ντελον αγάπησε την Γαλλία του Ντεγκωλ, την Γαλλία ως έθνος ,ιστορία και πολιτισμό. Ποτέ δεν δέχτηκε την παγκοσμιοποίηση και την ρευστότητα η σχετικότητα των αξιών, όπως πατρίδα η οικογένεια που τόσο πεθυμισε αλλά δεν τα κατάφερε. Πριν τρια χρόνια τιμήθηκε στις Κάννες ως ζωντανός θρύλος του κινηματογράφου.