Αποκλειστικά στο Eirinika.gr: Ο Δημοσθένης- Δημήτριος Δεσποτίδης μιλά για την μεγάλη του αγάπη, την ποίηση - ''Όταν γράφω, νιώθω ότι πετάω''

Κατάλαβε ότι του αρέσει η ποίηση όταν ήταν 11 ετών, δηλαδή μαθητής της τρίτης δημοτικού. Στα 13 του απέσπασε το πρώτο βραβείο στον παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης του ιδρύματος «Never Such Innocence», με έδρα το Λονδίνο.

Ο λόγος για τον Δημοσθένη- Δημήτριο Δεσποτίδη, που το Σάββατο, 9 Οκτωβρίου 2021 παρουσίασε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Ψάχνοντας τα βήματά μου».

Το παιδί - θαύμα μιλά τέσσερις γλώσσες και όπως μας λέει το ποίημα που κυριολεκτικά του άλλαξε τη ζωή ήταν το πρώτο που έγραψε, το  ‘‘Through a looking glass’’ για εσωτερικό διαγωνισμό του σχολείου του. ''Ήταν πολύ απαιτητική
ως διαδικασία διότι το ποίημα ήταν σε ελεύθερο στίχο''.

Η παγκόσμια διάκρισή του το καλοκαίρι του 2020 δέχτηκε συγχαρητήρια από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη στο Μέγαρο Μαξίμου.

Ο 14χρονος Δημοσθένης μιλά αποκλειστικά στο Eirinika.gr για την ποίηση, το μέλλον του, τον αγαπημένο του ποιητή, αλλά και το πως αιθάνεται όταν γράφει. 

''Ο αγαπημένος μου ποιητής είναι ο Καβάφης'' μου λέει και συνεχίζει, ''Το αγαπημένο μου ποίημα είναι η Ιθάκη, διότι συμβολίζει το ταξίδι και την χαρά του να πορεύεσαι και να δημιουργείς. Αποκομίζεις περισσότερα από την διαδρομή. Σ’ αυτή την περίπτωση ο στόχος ή ο προορισμός μοιάζει να είναι δευτερεούσης σημασίας''.

Όσο για το πρώτο του ποίημα ο 14χρονος μαθητής τονίζει: ''Το πρώτο μου ποίημα γράφτηκε όταν ήμουν 11 ετών και σε ηλικία 13 ετών συνέθεσα το ‘‘Ποίημα έμπνευσης’’,  ή αλλιώς Inspirational poem’’. Μ’ αυτό το ποίημα συμμετείχα στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης του Ιδρύματος ‘‘Never Such Innocence’’ στο Λονδίνο.

Γι’ αυτό το ποίημα έπρεπε να έχω και γνώσεις Ιστορίας, τις οποίες διέθετα καθότι διδασκόμαστε Ιστορία χρησιμοποιώντας την κριτική σκέψη μας, αναλύοντας δεδομένα.  Έβαλα λοιπόν στην θέση του στρατιώτη που εγκαταλείπει την πατρίδα του και πολεμά για τις χώρες της Κοινοπολιτείας, τον ευατό μου. Απ’ εκεί και πέρα ήταν πολύ εύκολο να ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου''.

Τι σήμανει όμως ποίηση για τον Δημοσθένη Δεσποτίδη; '' Ποίηση για μένα σημαίνει να εκφράζω τις σκέψεις μου σε στιχάκια. Νοήματα μεστά, με βάθος. Προσπαθώ με λίγες λέξεις να αποτυπώσω βάθος συναισθημάτων. Δύσκολο αυτό. Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν''. 

Ο ίδιος παρακολουθεί αγγλικό σχολείο στην Αθήνα και παρά το γεγονός πως έχει λάβει αρκετές διακρίσεις στην ποίηση δεν ξέρει με τι θέλει να ασχοληθεί στο μέλλον. ''Δεν έχω αποφασίσει ακόμη με σιγουριά. Σίγουρα όμως θα ήθελα να αξιοποιήσω τις γλώσσες μου και τις επικοινωνιακές μου ικανότητες. Επίσης θα ήθελα να εργαστώ για το κοινό καλό. Να κάνω καλύτερη την ζωή των ανθρώπων – λαών'', λέει.

Το πρόγραμμα του απαιτητικό, όπως κάθε παιδιού άλλωστε στην ηλικία του. Ο 14χρονος ποιητής σηκώνεται κάθε μέρα στις 7:30 το πρωί, στρώνει το κρεβάτι του, τρώει το πρωινό του και φέυγει για το σχολείο. 

Οι αγαπημένες του ασχολίες, εκτός από την σύνθεση ποιημάτων, είναι το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ.

''Την Δευτέρα το απόγευμα παραμένω στο σχολείο μετά τις 15.30, όπου και προπονούμαι στο ποδόσφαιρο με την σχολική ομάδα. Την Τρίτη, πάλι παραμένω στο σχολείο μετά τις 15.30, όπου και προπονούμαι στο μπάσκετ πάλι με την σχολική μου ομάδα.

Επιστρέφοντας στο σπίτι μου ξεκουράζομαι λίγο, παίρνω το μεσημεριανό μου και μετά ξεκινά το διάβασμά μου. Μαθηματικά, Αγγλικά, Ιστορία, Φυσική, Γλώσσες κ.α. Εξαρτάται από τον φόρτο εργασίας πάντα και τις απαιτήσεις της ημέρας , αλλά συνήθως γύρω στις 22.00 προσπαθώ να έχω τελειώσει το διάβασμά μου. Μετά κάνω ένα μπανάκι, χαλαρώνω κατά αυτό τον τρόπο διαβάζω το αγαπημένο μου βιβλίο και μετά κοιμάμαι'', τονίζει. 

Του άλλαξε την ζωή η καραντίνα και ο Κορωνοϊός; Mα φυσικά!  Και σε ποιον άνθρωπο δεν το έκανε . Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, καθώς δεν μπορούσε να βλέπει τους φίλους του και να συμμετέχει σε αθλητικές δραστηριότητες, η συγγραφή αποτέλεσε για εκείνον πηγή εκτόνωσης από τη δύσκολη και πρωτόγνωρη καθημερινότητα που βιώναμε όλοι. 

''Ο κορωνοιός άλλαξε την καθημερινότητά μου άρδην. Στην αρχή δεν μου φάνηκε αβάσταχτη αυτή η κατάσταση, καθότι το πρόγραμμά μου  ήταν δύσκολο με την δουλειά του σχολείου, τις παρουσιάσεις κ.α. Επίσης, δεν είχα χρόνο να δω τους φίλους μου, ούτε να συμμετέχω σε αθλητικές δραστηριότητες.

Όταν μου το επέτρεπε το πρόγραμμά μου έπαιζα μπάσκετ, ή έκανα μακρινές βόλτες με το ποδήλατό μου. Όταν επέστρεφα όμως στο σπίτι και ειδικά τα Σαββατοκύριακα είχα άπλετο χρόνο στην διάθεσή μου. Εκεί ήταν που ηρεμούσα και προσπαθούσα να καταγράφω τις σκέψεις μου, σιγά σιγά, αργά, αργά. Οι θεματικές ενότητες που ήθελα να αναφέρω ήταν πολλές.

Έγραφα σχεδόν κάθε μέρα. Το γράψιμο με ξεκουράζει και με ανανεώνει. Έτσι πέρασα την καραντίνα, σχεδόν ανώδυνα. Άκουγα πολλές φίλες της μητέρας μου που στον εγκλεισμό ασχολήθηκαν περισσότερο με την κουζίνα. Εγώ ασχολήθηκα με την συγγραφή.  

Δίπλα πάντα στον Δημοσθένη- Δημήτριο Δεσποτίδη, βρίσκεται η μητέρα του, Μαργαρίτα Βαρθολομαίου. Τον στηρίζει, τον ενθαρρύνει και τον συμβουλεύει σε κάθε του βήμα. 

Στην ερώτηση για το αν έπαιξε ρόλο στο να ακολουθήσει ο γιος της το μονοπάτι της ποίησης απαντά στο Eirinika.gr. ''Όχι, δεν μπορώ να πω ότι έπαιξα εγώ κάποιο ρόλο. Άλλωστε τα αρχικά ερεθίσματα δόθηκαν μέσα από το σχολείο, κι από τους διαγωνισμούς, που προέτρεπε τα παιδιά να συμμετέχουν. Όχι μόνο ποίησης όμως, αλλά και Μαθηματικών, Καλλιτεχνικών κ.α. 

Ποίηση για τον Δημοσθένη σημαίνει να εκφράζει τις σκέψεις του σε στιχάκια. Νοήματα μεστά, με βάθος. Για την μητέρα του; ''Ποίηση για μένα σημαίνει ρευστότητα αισθημάτων και ελευθερία. Πάντα θαύμαζα και θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν καταφέρει και ξεφεύγουν από την μικροαστική πραγματικότητα, αυτούς που ταξιδεύουν με το μαυλό τους και την ψυχή τους, αυτούς που τολμούν και ονειρεύονται'', μου απαντά. 

Η Μαργαρίτα Βαρθολομαίου νιώθει πολύ μεγάλη συγκίνηση και ικανοποίηση όταν διαβάζει τα ποιήματά του γιου της. Όπως κάθε γονιός άλλωστε για τα κατορθώματα του παιδιού του. 

''Ικανοποίηση νιώθω διότι απ’ ότι φαίνεται οι σκέψεις και οι γνώσεις του δεν είναι προιόν στυγνής αποστήθισης, αλλά αποτέλεσμα διεργασιών, ζυμώσεων και κριτικής σκέψης που απεκόμισε όλα τα χρόνια της ζωής του από το εκπαιδευτικό σύστημα που ακολουθεί.  

Η συνέντευξη κλείνει με τα πιο όμορφα λόγια μιας μαμάς προς τον γιο της. ''Νιώθω συγκίνηση πρώτα απ’ όλα διότι είναι ευτυχισμένος, κάνοντας αυτό που πραγματικά τον ικανοποιεί. 

Είναι σημαντικό να έχεις μία παράπλευρη δραστηριότητα που αγαπάς, μέσα σ’ αυτόν τον καθημερινό κυκεώνα του τρεξίματος και της αγωνίας για το τι θα προκύψει στο μέλλον'' .

Γράφει η Περιστέρα Αχμάκη