Ο Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος καλωσορίζει τη νέα χρονιά παρουσιάζοντας τις ταινίες που κάνουν ποδαρικό στο 2014

Νέα χρονιά με Οσκαρικό μπροστάρη (τον «Αύγουστο»), τρισδιάστατο υπερθέαμα («περπατώντας με δεινοσαύρους»), cult σινεφιλ βρυκόλακες («μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί») και την πρώτη Ελληνική ταινία για το 2014 να κάνει ποδαρικό («Πέμπτη και 12»). Καλή μας χρονιά...
 


«Αύγουστε καλέ μου μήνα, να σου δύο φορές το χρόνο» λέγαμε σαν παιδάκια όταν έφταναν οι καλοκαιρινές διακοπές στο τέλος τους. Αυτόν τον «Αύγουστο» όμως δεν μπορείς να τον ζήσεις ξανά. προς θεού να μην παρεξηγηθώ, η ταινία είναι υπέροχη αλλά αυτό που συμβαίνει στους χαρακτήρες είναι πολλαπλές γροθιές στο στομάχι. Στην πρώτη κινηματογραφική συνύπαρξη της Τζούλια Ρόμπερτς με τη Μέριλ Στριπ, ο ανταγωνισμός είναι πολλαπλός και ξαφνιάζει το κοινό.  Ο θάνατος του συντρόφου της ηρωίδας που υποδύεται η Μέριλ Στριπ, θα φέρει κοντά στο επαρχιακό σπίτι τις 3 κόρες τους και τις οικογένειες τους.

Ο θάνατος οφείλει να φέρει και σπόρο για την αρχή της νέας ζωής που πηγάζει από το πένθος. Το εξαιρετικό θεατρικό στο οποίο βασίστηκε η ταινία, με απόλυτο έλεγχο ξέρει να χρησημοποιήσει αυτές τις ισορροπίες. Η ταινία μοιάζει με ένα ποτ πουρί από τα καλύτερα του θεατρικού, δεν χάνει τη θεατρικότητα του και με περιορισμένη κινηματογραφική διάθεση μιλάει σκληρά με λέξεις και σωματοποιημένη βία. Καθαρτικό μέχρι το τέλος του, ξαφνιάζει ευχάριστα για τη μετεξέλιξη της Τζούλια και για την άνεση της Μέριλ. Αυτός είναι ο κινηματογραφικός «Αύγουστος».
 


Σαν βγεις στον πηγαιμό για την προιστορία, να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος, με πατημασιές από Σπίλμπεργκ και όχι από δεινοσαύρους που προτιμούν τη δημόδη γλώσσα. Στο «περπατώντας με δεινοσαύρους» περπατάμε 70 εκατομμύρια χρόνια πίσω με συνοδοιπώρο την ψηφιακή τεχνολογία. Με έμπνευση το ντοκιμαντέρ του 1999 του  ΒΒC walking With Dinosaurs, η τρισδιάστατη ταινία επιλέγει τον δρόμο του σοβαροφανούς ρεαλισμού που ίσως λειτουργεί σε πιτσιρικάδες αλλά όχι και σε μεγάλους.

Walking With Dinosaurs: The 3D Movie... από Odeon
 
Οι δεινόσαυροι λοιπόν επιβιώνουν, τι γίνεται με τους Εραστές; Στην ταινία του Τζιμ Τζάρμους “Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί”, αισθάνεσαι ότι ξεφυλίζεις τον οδηγό επιβίωσης σύγχρονων βρυκολάκων από ζόμπι, ένα πράγμα σαν “έρωτας δίχως αύριο” χωρίς να είναι σχήμα λόγου. Μια σύγχρονη Εύα και ένας κατατονικός Αδάμ-Άμλετ, στήνουν το δράμα τους.



Πρώτόπλατοι από αίμα σίγουρα, για την σάρκα υπάρχουν αμφιβολίες. Με ένα ταξίδι στις αναμνήσεις και επισκέψεις από άλλα βαμπίρ, βλέπουμε την εξευγενισμένη ζωή όσων επιβιώνουν με μπουκάλες συσκευασμένο αίμα, τα πάθη και τα λάθη τους ανά τους αιώνες και όσα θα κάνουν τελικά οι εραστές για να μείνουν ζωντανοί.

Όσοι δεν έχουν δει ταινία του Τζάρμους, θα αγαπήσουν αυτή την ικανότητα του να δένει εικόνες και ήχους και να αφήνει ελεύθερο χώρο στους ηθοποιούς του να χτίσουν τους χαρακτήρες τους. Ένας πιό ψημένος θεατής όμως αναγνωρίζει την πίεση του να κάνει κάτι διαφορετικό από τον καθιερωμένο του κινηματογράφο και βλέπει στον παλμογράφο της έμπνευσης του αρκετά σκαμπανευάσματα. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο “Τομ Χιντλεστόν και Τίλντα Σουίντον” του δίνουν το καλύτερο δυνατό τους και εκείνος ξεχνά να το αξιοποιήσει, ευρηματική η Μία Βασικόφσκα στον ρόλο της Άβα (αντίποδας της Ευας), ενδιαφέρουσα –και ιδιαίτερα ανεκμετάλευτη σεναριακά φιγούρα αυτή του Τζον Χαρτ που ορίζει το τέλος της φυλής, στον ρόλο του Μάρλοου.

 

Πέμπτη και 12: Από τον τίτλο αντιστέκεται ο Θανάσης Τσαλταμπάσης στην κακοδαιμονία. Η ταινία είναι ένα καθαρό δείγμα παλαιομωδίτικης αλλά ιδιαίτερα καλοφτιαγμένης κωμωδίας που ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της βγαίνει νικητής στα σημεία. Η φύση τελικά συνομωτεί ώστε ένας γκαντέμης να φτιάξει τη ζωή του ή οι καλές μας πράξεις τροφοδωτούν το σύμπαν και επιστρέφονται σε ανύποπτο χρόνο; Απαντήσεις στην διασκεδατική εμπορική κωμωδία.