Αποκλειστικό: Πήγα στο σπίτι - ατελιέ του Γιώργου Ζογγολόπουλου & άγγιξα το πρωτότυπο από τις περίφημες ομπρέλες του (φωτό & βίντεο)

Στο σπίτι & ατελιέ του Ζογγολόπουλου μπήκα σαν μαγεμένη η σαν μικρό παιδί που του ανοίγουν την πόρτα σε ένα κόσμο με μικρά θαύματα , μπορεί και …. παιχνίδια, ειδικά όταν στάθηκα μπροστά στα pop τα φωτοκινητικά έργα του εγκιβωτισμένα σε πλεξιγκλάς από τη δεκαετία του ’70.

Η δημοσιογραφία, το πρωτογενές ρεπορτάζ εκείνο που σε φέρνει απευθείας στην πηγή ,σε ξεδιψάει απο την πεζή καθημερινότητα , την ανία η ακόμη και την σκληράδα της πραγματικής ζωής .

Εδώ έζησα ένα δίωρο ασύλληπτης ψυχικής ευφορίας και πνευματικής διέγερσης, καταλήγοντας να υποσχεθώ οτι γίνομαι διά βίου εθελόντρια διάδοσης του έργου του επιφανούς γλύπτη ζωγράφου αρχιτέκτονα .

Άρχισα αγγίζοντας ένα ένα τα μικρά έργα η τις αυθεντικές μακέτες των μεγάλων έργων που θαυμάζουμε σε δημόσιους χώρους στην Ομόνοια ,την Πλατεία Συντάγματος , το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος , την υπαίθρια Γλυπτοθήκη του Ψυχικού του Γιώργου Ζογγολόπουλου:

Ο Αλέξανδρος ,ο Ποσειδώνας,στην Ουάσιγκτον μπροστά στο νέο κτίριο της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου George Washington, το Πεντάκυκλο , το Αίθριο , το Μνημείο του Ζαλόγγου, οι Ολυμπιακοί Κύκλοι αλλά και το αρχετυπικό «Tel Néant» στον ΟΤΕ στο Μαρούσι με τα δορυφορικά πιάτα που μοιάζουν να αφουγκράζονται την ουσία του ανθρώπου.

Πέρασα το κατώφλι του σημερινού Ιδρύματος Ζογγολόπουλου στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας γωνία Δολαστίκ και λεωφόρου Δημοκρατίας στο Παλαιό Ψυχικό & εισχώρησα στον κόσμο ενος καλλιτέχνη που ως τα 100 του συμμετείχε στις Μπιενάλε της Βενετίας & στα 90 + .Με έμπνευση ένα πίνακα της γυναίκας του με ομπρέλες έφτασε την τελειότητα. Οταν τις πρωτοαντίκρυσαν οι επισκέπτες στην Βενετία , γράφτηκαν διθύραμβοι και ο κραταιός γλύπτης , δοξάστηκε παγκοσμίως .

Οι Ομπρέλες του Ζογγολόπουλου έγιναν το σήμα κατατεθέν της Θεσσαλονίκης μετά τον Λευκό Πύργο ,κοσμούν την είσοδο στο Παλαιό Ψυχικό ,τοποθετήθηκαν πάνω στην έρημο του Ελ Αλαμέιν στην Αίγυπτο αλλά και υπάρχουν Υδροκίνητες στις Βρυξέλλες….

Εως τα 100 του έπαιρνε μέρος στην Μπιενάλε της Βενετίας!

Στο Ιδρυμα , με υποδέχθηκε ο πρόεδρος και ανιψιός του γλύπτη ,Νίκος Θεοδωρίδης ,γιός της αδελφής της Ελένης Ζογγολοπούλου ένας άνθρωπος γεμάτος αναμνήσεις από το σπίτι - εργαστήριο του θείου και της θείας του, ενός ζεύγους άτεκνου από επιλογή για να αφοσιωθεί στην τέχνη του….

Αντιλαμβάνεστε ότι όσο μιλούσα με τον Νίκο Θεοδωρίδη και αισθανόμουν πλάι μου , κάπου εκεί το μεγάλο γλύπτη να σμιλεύει , να φαντάζεται και να σχεδιάζει τις μακέτες του & πιάνοντας τα χέρια μου για πρώτη φορά το πρωτότυπο το αυθεντικό καλούπι με τις ομπρέλες του , αισθάνθηκα εκείνη την ικανοποίηση που σου δίνει η τέχνη όταν την αγαπάς………..

Καλλιτέχνης τολμηρός και με πλούσια φαντασία, ξεκίνησε από τη ρεαλιστική απεικόνιση της ανθρώπινης μορφής σε γύψο, μάρμαρο, πέτρα και ορείχαλκο, για να προχωρήσει σταδιακά στη σχηματοποίηση και την αφαιρετική απόδοση.

 Από το 1960 περίπου στράφηκε στην αφαίρεση, δημιουργώντας συνθέσεις από μέταλλο στο πλαίσιο μιας κατασκευαστικής αντίληψης. Σταδιακά τα υλικά του εμπλουτίζονται με νίκελ, γυαλί, πλεξιγκλάς, ανοξείδωτο μέταλλο, φακούς, ελατήρια, καρφιά, σωλήνες, ομπρέλες, και βέργες σε ποικίλους συνδυασμούς και οι συνθέσεις του ενσωματώνουν το κενό, ενώ το νερό, ο ήχος και η κίνηση συμβάλλουν στη δημιουργία της τελικής εντύπωσης. 

Το τελευταίο του έργο λεγόταν Ειράνα  Ειρήνη δηλαδή . Το φιλοτέχνησε σε ηλικία 100 ετών ακριβώς .

Ο αεικίνητος Ζογγολόπουλος χαρακτήριζε «αίμα»το νερό των γλυπτών του γιατί με το νερό έδινε κίνηση στον αγαπημένο του ανοξείδωτο χάλυβα .

Με τον αρχιτέκτονα Ανδρέα Τομπάζη, κέρδισαν 3 φορες το Α βραβείο Ο για διαμόρφωση τριών διαφορετικών δημόσιων χώρων και τις τρεις φορές το έργο τους δεν υλοποιήθηκε ποτέ γιατί μην το ψάχνετε γιατί προτιμώ να είμαι συγκινημένη γράφοντας με την καρδιά μου για ένα μέγιστο καλλιτέχνη και όχι να με πονάει η Ελλάς το μεγαλείο σου……και η αβάσταχτη βλακεία της μιά ακόμη φορά .

Πριν κλείσω αυτή την επίσκεψή μου σας θυμίζω ότι όσο ανανεωτής καλλιτέχνης ήταν αυτός που σχεδίασε ως αυτοδίδακτος αρχιτέκτονας τα περίφημα σιντριβάνια της παλιάς πλατείας Ομονοίας. 

Πρόκειται για ένα ορόσημο μέσα στην πρωτεύουσα, καταγραμμένο σε εκατοντάδες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, ένα έργο που ανακαλείται συνεχώς στη μνήμη και που, όπως παρατηρεί ο Νίκος Βατόπουλος, «συμπυκνώνει τη σύγχρονη νοσταλγία για την Αθήνα της μεταπολεμικής περιόδου».

Περισσότερες πληροφορίες για το ίδρυμα Γεώργιου Ζογγολόπουλου εδώ.