Βίρνα Λίζι, η Marilyn Monroe της Ευρώπης: Η Ιταλίδα σεξοβόμβα πήγε στο Χόλιγουντ με διαβατήριο τα γαλάζια μάτια της (φωτό & βίντεο)

Γεννημένη  στις 8 Νοεμβρίου του 1936 στην Ανκόνα η Βίρνα Λίζι (Virna Lisi) είχε χαρακτηριστεί ως η «Marilyn Monroe της Ευρώπης» και όχι άδικα αφού έγινε «σύμβολο» με το αξεπέραστο σεξαπίλ, τα γαλάζια μάτια και τα κατάξανθα μαλλιά της.

Η Ιταλίδα ηθοποιός, η οποία είχε βραβευθεί στις Κάννες για τον ρόλο της στην ταινία "Βασίλισσα Μαργκό" του Πατρίς Σερό, υπήρξε μία από τις πιο ωραίες γυναίκες της μεγάλης οθόνης. 

Στη μακροχρόνια καριέρα της στον κινηματογράφο και την τηλεόραση έχει συμμετάσχει σε πάνω από 100 παραγωγές και έχει κερδίσει μεταξύ άλλων Βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών.

Το πραγματικό της όνομα ήταν Βίρνα Πιεραλίζι και ξεκίνησε την σταδιοδρομία της στην υποκριτική από τα εφηβικά της χρόνια, όταν την ανακάλυψαν δυο παραγωγοί (Αντόνιο Φερίνιο και Έττορε Πέσε) από τη Νάπολη. Η πρώτη της εμφάνιση έγινε στην ταινία La corda d'acciaio (1953).

Τα πρώτα χρόνια συμμετείχε κυρίως σε μιούζικαλ, όπως τα E Napoli canta (1953) και Questa è la vita (1954, δίπλα στο δημοφιλή κωμικό Τότο). Παρά τις ερμηνευτικές της ικανότητες σύντομα τυποποιήθηκε σε ρόλους που προέβαλαν και στηρίζονταν περισσότερο στη φυσική ομορφιά παρά στο ταλέντο της, όπως οι ταινίες Le diciottenni και Lo scapolo γυρισμένα και τα δυο το 1955.

Υπήρξαν φυσικά και πιο απαιτητικές ερμηνευτικά παραγωγές όπως τα La Donna del Giorno (1956), Eva (1962) και Romolo e Remo (1961).

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 κάνει το θεατρικό της ντεμπούτο εμφανιζόμενη στο Piccolo Teatro di Milano στην παράσταση I giacobini. Στη δεκαετία του 1960 κάνει κυρίως κωμωδίες στο σινεμά και συμμετέχει σε επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές.

Στην τηλεόραση εμφανίζεται σε μια διαφήμιση οδοντόπαστας με ένα σλόγκαν που έγινε ατάκα στην Ιταλία : "con quella bocca può dire ciò che vuole" (μ’ αυτό το στόμα μπορείς να πεις ό,τι θέλεις).

Η οικογένεια και ο γάμος της με τον αρχιτέκτονα Φράνκο Πέκι

Ο πατέρας της ήταν μαρμαροποιός και η ίδια έζησε τα παιδικά  της χρόνια μέσα στη δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η οικογένειά της μετακόμισε στη Ρώμη στις αρχές της δεκαετίας του ’50, όπου συνέχισε το σχολείο.

Επειδή ήταν πολύ καλή μαθήτρια, οι γονείς της ήλπιζαν ότι θα συνέχιζε τις σπουδές της στο κολέγιο και θα αναλάμβανε την επιχείρησή τους. Όμως, το 1953 ένας οικογενειακός τους φίλος, ο τραγουδιστής Τζιάκομο Ροντινέλα, έπεισε τους κινηματογραφικούς παραγωγούς Αντόνιο Φερίνιο και Έττορε Πέσε από τη Νάπολη, να της κάνουν ένα δοκιμαστικό.

Το 1959, εμφανίζεται και στο θέατρο, συγκεκριμένα στο Piccolo Teatro di Milano στην παράσταση «I giacobini», όπου και γνωρίζει τον αρχιτέκτονα Φράνκο Πέκι (Franco Pesci) με τον οποίο παντρεύτηκαν το 1960, απέκτησαν ένα γιο, τον Κοράντο και έμειναν μαζί μέχρι το τέλος. 

Στο Χόλιγουντ με «διαβατήριο» τα γαλάζια μάτια της

«Μα, τι θα πει ντίβα; Εγώ πάντα ένιωθα ηθοποιός. Ποτέ δεν έχασα το μυαλό μου. Δεν έχω μετανιώσει ποτέ για κάτι που είπα. Μέσα μου νιώθω πως είμαι μια κανονική γυναίκα, που πατάει τα πόδια της στη γη, ακόμη και όταν κάνει βόλτες στο Λος Άντζελες με λιμουζίνα» είχε δηλώσει σε συνέντευξή της.

Υπήρξε μούσα του σπουδαίου Ιταλού σκηνοθέτη, Αντονιόνι, και το πέρασμά της στο Χόλιγουντ δεν άργησε να έρθει.  Έτσι, έπαιξε τον ρόλο μιας προκλητικής ξανθιάς καλλονής στην κωμωδία «How to Murder Your Wife» (1965) δίπλα στον Τζακ Λέμον. Οι παραγωγοί του Χόλιγουντ έψαχναν για ένα νέο πρόσωπο στο στυλ της Μέριλιν Μονρόε και έτσι της δόθηκε η ευκαιρία να κάνει το Αμερικάνικο ντεμπούτο της στο ρόλο μιας προκλητικής ξανθιάς γαλανομάτας καλλονής.

Ακολούθησε το φιλμ Not with My Wife, You Don't! (1966, ελλ. τίτλος "Ε, όχι και με τη γυναίκα μου!") με συμπρωταγωνιστή τον Τόνι Κέρτις και το Assault on a Queen (1966) δίπλα στον Φρανκ Σινάτρα. Πρωταγωνίστησε ακόμα σε δυο ταινίες με παρτενέρ τον Άντονι Κουίν The Secret of Santa Vittoria και The 25th Hour (ελλ. τίτλος "Η 25η ώρα").

Για να ξεφύγει από την τυποποίηση σε ρόλους σαγηνευτικών γυναικών επεδίωξε ρόλους διαμετρικά αντίθετους με όλα όσο είχε κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Συμμετείχε σε Ιταλικές παραγωγές όπως τα Casanova 70, Le bambole (1965), Arabella (1967) και Le dolci signore (1968). Πέρα από πρωταγωνίστρια συμμετείχε και σε πιο καλλιτεχνικές παραγωγές με μικρότερους ρόλους, όπως στο βραβευμένο στις Κάννες Κυρίες και Κύριοι (Signore & Signori) (1966).

Στις αρχές της δεκαετίας του '70 αποφασίζει να αποτραβηχτεί προσωρινά προκειμένου να αφοσιωθεί στη οικογένειά της. Προς τα τέλη της δεκαετίας επιστρέφει και συμμετέχει τακτικά σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές έκτοτε.

Το 1994 ερμηνεύει την Αικατερίνη των Μεδίκων στην ταινία εποχής La Reine Margot και κερδίζει το Σεζάρ ερμηνείας, το βραβείο David di Donatello (Ιταλικά Όσκαρ) καθώς και το αντίστοιχο βραβείο του Φεστιβάλ των Κανών .

Η ηθοποιός απεβίωσε στις 18 Δεκεμβρίου 2014 σε ηλικία 78 ετών. Ένα μήνα νωρίτερα είχε ανακαλύψει ότι έπασχε από καρκίνο στον πνεύμονα.