Σκηνές – έκπληξη που έγραψαν ιστορία: από το κλασικό «you talkin’ to me?» του Ρόμπερτ ντε Νίρο μέχρι τα… αέρια του Μπενίσιο ντελ Τόρο (Part 2) 

Από την οθόνη του υπολογιστή έως το πανί του κινηματογράφου ένα σενάριο υπόκειται σε πολλές και διάφορες αλλαγές.

Άλλες φορές αυτό γίνεται γιατί τα λόγια δεν απεικονίζουν επαρκώς τον ψυχισμό του ήρωα, άλλοτε γιατί απλά δεν ταιριάζουν στις πράξεις του και ορισμένες επειδή οι ηθοποιοί αποφασίζουν να δοκιμαστούν και σε άλλα επαγγελματικά χωράφια γυρίζοντας σκηνές που δεν υπάρχουν και λέγοντας λόγια που κανείς στο σετ δεν διάβασε ποτέ και πουθενά.

Κάποιοι από τους περιβόητους αυτούς αυτοσχεδιασμούς τους έμελλε να χαρακτηρίσουν μερικές από τις πιο αγαπημένες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου, μεταξύ των οποίων και οι ακόλουθες:  

Η Λάμψη (1980)

Η δεύτερη καλύτερη ταινία τρόμου όλων των εποχών μετά το Ψυχώ του Άλφρεντ Χίτσκοκ, οφείλει τη διάκριση της αυτή κατά 50% στη σκηνοθετική ιδιοφυΐα του Στάνλεϊ Κιούμπρικ και κατά 50% στο μεγάλο ταλέντο του Τζακ Νίκολσον.

Ο τελευταίος στον ρόλο του Τόρανς, του συγγραφέα τρόμου που αποφάσισε να γίνει ο νέος επιτηρητής ενός παλαιού ξενοδοχείου στο Κολοράντο προκειμένου να ενισχύσει την έμπνευση του, μεγαλουργεί όταν μετατρέπεται σε παρανοϊκό δολοφόνο της συζύγου του Γουέντι και του γιου του Ντάνυ με τις τηλεπαθητικές ικανότητες, ρόλους που ερμήνευσαν επίσης εξαιρετικά η Σέλεϊ Ντιβάλ και  Ντάνυ Λόυντ αντίστοιχα.

Ο Τζακ Νίκολσον αποδεικνύει ακόμα περισσότερο το πόσο μεγάλος ηθοποιός είναι, όταν την ώρα που καταστρέφει με το τσεκούρι τη πόρτα του μπάνιου στο οποίο έχουν κρυφτεί οι στόχοι του, τους φωνάζει με δική του πρωτοβουλία και όχι κατά σκηνοθετική οδηγία «Here’s Johnny» παγώνοντας το αίμα εκείνων και των κινηματογραφόφιλων απέναντι τους. 

Συνήθεις Ύποπτοι (1995)

Πέντε άνδρες από τον υπόκοσμο της Νέας Υόρκης προσάγονται ως ύποπτοι για ληστεία ενός φορτηγού με όπλα. Κάπως έτσι ξεκινά μια από τις πιο αναπάντεχα εκπληκτικές ταινίες του αμερικανικού σινεμά που απογειώθηκε από τους κριτικούς, όχι μόνο λόγω των συνεχών και έξυπνων ανατροπών της, αλλά κυρίως λόγω των αυτοσχεδιασμών που επέτρεψε στους ηθοποιούς της ο Κρίστοφερ ΜακΚουόρι που τιμήθηκε μάλιστα με το Όσκαρ σεναρίου γι’ αυτήν ακριβώς τη ταινία.

Όπως λέγεται στη πολύ χαρακτηριστική σκηνή της παράταξης τους ως ύποπτοι προς αναγνώριση στο αστυνομικό τμήμα, τα ακατάληπτα λόγια που εκφέρει ο Μπενίσιο ντελ Τόρο και το συνεχές γέλιο του οφείλονται στα συνεχή… αέρια του. Γιατί οι άντρες παραμένουν αγόρια μέχρι τα βαθιά γεράματα… 

Ο Ταξιτζής (1976)

Το κλασικό «you talkin’ to me?”» του Ρόμπερτ ντε Νίρο, που έχει ξεφύγει πια από το πλαίσιο μιας κινηματογραφικής ατάκας και αναφέρεται συχνά όταν κάποιος κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη, ήταν ένας από τους πολλούς αυτοσχεδιασμός του ηθοποιού στη ταινία «ο Ταξιτζής».

Για την ακρίβεια ο σεναριογράφος Πολ Σρέιντερ είχε προτείνει στον Αμερικανό ηθοποιό απλά να προχωρήσει προς τον καθρέφτη και να μην πει τίποτα απολύτως κι εκείνος έκανε ένα σόου από μόνος του το οποίο κρίθηκε τόσο επιτυχημένο, ώστε κρατήθηκε ατόφιο στη τελική εκδοχή της ταινίας.  

Το κουρδιστό πορτοκάλι (1971)

Όσες φορές κι αν δει κάποιος αυτή τη σπουδή του Στάνλεϊ Κιούμπρικ πάνω στη βία τόσο των συμμοριών όσο και του κράτους και του σωφρονιστικού συστήματος ανατριχιάζει με τη σκηνή του αποκρουστικού βιασμού που χαρακτηρίζει τη πλοκή της.

Ένας από τους λόγους που ενισχύεται η δυσαρέσκεια του θεατή είναι ότι τις σχετικές άσχημες λήψεις συνοδεύει το γνωστό τραγούδι «Singing in the rain» που «κακοποιεί» ο πρωταγωνιστής Μάλκολμ Μανντάουελ μετά από δική του πρωτοβουλία, η οποία ενθουσίασε τον Αμερικανό σκηνοθέτη με αποτέλεσμα να διεκδικήσει τα δικαιώματα αναπαραγωγής του για τη ταινία. Υπενθυμίζεται ότι το Κουρδιστό Πορτοκάλι βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Άντονι Μπέρτζες και θεωρήθηκε τόσο εξτρεμιστική η κινηματογραφική εκδοχή του εκείνη την εποχή που πολλές χώρες αποφάσισαν να απαγορεύσουν τη προβολή του. 

Δείτε εδώ το πρώτο μέρος: Σκηνές – έκπληξη που έγραψαν ιστορία: Το κολιέ της Τζούλια Ρόμπερτς με τα κόκκινα ρουμπίνια και ο γάτος… μούρη στον Νονό (Part 1)